ΜΕ ΤΟ ΈΣΧΑΤΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ ΕΝΟΣ ΟΛΕΘΡΟΥ ΘΑ ΑΠΑΝΤΉΣΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΦΕΟΥΔΑΡΧΕΣ ΣΤΗΝ ΟΛΌΠΛΕΥΡΗ ΉΤΤΑ ΤΟΥΣ;
ΝΙΚΟΣ ΣΙΜΟΣ
Το τι φέρνει στον άλλοτε Δυτικό κόσμο ο μετασχηματισμός της αστικοδημοκρατίας στην μορφή της Φεουδαρχίας, που επίμονα και σε στάδια εδώ και χρόνια προωθούν τα κέντρα των «ιδιοκτητών του κόσμου», νομίζω ότι αρχίζει να γίνεται αντιληπτό από όλο και περισσότερους πολίτες των κοινωνιών της Δύσης.
Το γεγονός ότι αυτό το σχέδιο σκοτώνει την ανθρωποκεντρική κοινωνική οργάνωση στον πλανήτη, είναι επίσης αντιληπτό από λιγότερους, αλλά πάντως αρκετούς ανά τον Δυτικό κόσμο.
Το ότι ακόμα και η έννοια της τυπικής κατανάλωσης προϊόντων προορίζεται για το λιγότερο του 1/3 των κοινωνιών αυτών, είναι απολύτως δεδομένο, αν κρίνει κανείς από τις ψυχοπαθείς απόψεις που “θεωρητικοποιούνται” και δημοσιοποιούνται απ’ το άντρο του δυστοπισμού (WEF) και δυστυχώς καλύπτουν, μέσα από τη προπαγάνδα για παραδειγμα του “οικολογικού” κινδύνου καταστροφής του πλανήτη ή της άκριτης κοινωνικής ανεκτικότητας υπό τον εύηχο τίτλο “συμπερίληψη” και προδιαθέτουν για τις προθέσεις των επινοητών αυτής δυστοπίας.
Είναι τόσο εξόφθαλμα δύσμορφο αυτό το συνολικό σχέδιο – που το 2016 το αποκάλεσα δημόσια μέσα από την ραδιοφωνική μου εκπομπή στην ΕΡΤΟΠΕΝ “νέα φεουδαρχία” – που είναι ΑΔΎΝΑΤΟ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΊ, ΑΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ – ΠΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΠΙΝΟΗΤΕΣ ΤΗΣ ΦΑΝΤΆΖΕΙ ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟΣ – ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΊ ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ!
Η ολοσχερής καταστροφή αυτού, που ψυχοπαθώς κάποιοι ονομάζουν παλιό κόσμο, αποτελεί μια ανάγκη προκειμένου η πολιτική λογική της αγγλοσαξονικής αποικιοκρατίας, να υποστηρίξει με απόλυτα αντικοινωνικά και αντιδημοκρατικά βέβαια μέτρα, την μετακοινωνία του MATRIX, της εικονικής ζωής και της εικονικής πραγματικότητας, στην οποία όλα θα αναλώνονται στο “φαντασιακό” του ζόμπι – μεταανθρώπου, αφού την πραγματικότητα θα την “χειρίζονται” οι ελάχιστοι του πλανήτη, που τον θέλουν σαν ένα απέραντο πλανητικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, αντίστοιχο με αυτό που έζησαν οι άνθρωποι στον προηγούμενο πόλεμο και ήταν (ήταν άραγε;) υποτίθεται ναζιστικής επινόησης.
Η αδιανόητη λογική που ανέπτυξε δημόσια και ξεδιάντροπα ο επίτροπος επί των εξωτερικών της ΕΕ Ζοζέ Μπορέλ σε σχέση με τον “κήπο της Εδέμ”, που τάχα είναι ο Δυτικός κόσμος και που έξω από αυτόν υπάρχουν μόνο οι βάρβαροι και η ζούγκλα, δεν αποτελεί πάρα την επιτομή της – ευγονικής έμπνευσης – θεωρίας της δυστοπίας, την οποία προωθούσαν με τον χαρακτηριστικό τίτλο “παγκοσμιοποίηση” εδώ και δεκαετίες.
Ο στόχος της στρατηγικής ήττας της Ρωσίας, ίσως δεν αποτελεί την αποκλειστική επιδίωξη για τον προσπορισμό του ορυκτού πλούτου της αυτάρκους Ρωσικής Ομοσπονδίας, αλλά μια επίθεση απέναντι στο “στρατόπεδο” των Ευρασιτικών δυνάμεων, που τόλμησαν να αμφισβητήσουν την πρωτοκαθεδρία των “ιδιοκτητών του κόσμου”, αφού τους έδιωξαν στην κυριολεξία από την κατοχή των κεντρικών τραπεζών τους και διαμόρφωσαν ένα πλαίσιο δυναμικής παραγωγικής οικονομίας, το μοναδικό σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η προσπάθεια προσεταιρισμού της Κίνας, από το κέντρο του δυσμορφισμού (WEF), προκειμένου να επιτευχθεί το πάγιο σχέδιο του παλιού αλλά κυρίως του νέου αγγλοσαξονισμού ( δόγμα Κίσινγκερ), που δεν ήταν άλλο από το να βρεθούν σε αντίπαλα “στρατόπεδα” Κίνα και Ρωσία, ΑΠΈΤΥΧΕ ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ ΉΔΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΊΟΔΟ του πειράματος covid19.
Την μερική αποτυχία του σχεδίου covid19, που είχε στόχο την παγκόσμια κοινωνική πειθαρχία στον μαζικό παραλογισμό – γιατί αυτό αποτελεί το σχεδιαζόμενο καθεστώς της Νέας Φεουδαρχίας – την ακολούθησε το σχέδιο εξαναγκασμού της Ρωσίας σε εισβολή, στο κράτος ενέχυρο των πειραμάτων της κοινωνίας του matrix, την Ουκρανία, αφού οποιαδήποτε Ρωσική ολιγωρία θα δημιουργούσε το στρατηγικό διακύβευμα της υπόστασης της ίδιας της Ρωσίας.
Οι πολιτικές προσπάθειες διαμόρφωσης μπλοκ δυνάμεων που αμφισβητούν την πολιτική και οικονομική αυθαιρεσία του αγγλοσαξονισμού και των συμμάχων του, τρόμαξαν και τρομάζουν τους νεοφεουδάρχες ήδη από τον Νοέμβρη του 2013 όταν πρωτοσυγκροτήθηκαν οι BRICS στην Φορταλέζα της Βραζιλίας, γιατί γνωρίζουν καλά ότι ο οικονομικός κόσμος που έστησαν, μετά την κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, είναι ένας χρηματοπιστωτικά χάρτινος κόσμος, γεμάτος “χρηματιστηριακό αέρα” από τίτλους και ασφάλιστρα χωρίς αντίκρισμα σε ουσιαστικές και αδιαμφισβήτητες εμπράγματες αξίες.
Τα νομίσματα fiat που εκδίδονται από την πώληση κρατικών ομολόγων δεν υποστηρίζονται στην πραγματικότητα από τίποτα!!!
Υποστηρίζονται επομένως από τις πληρωμές τόκων για τα ομόλογα και από το σύνολο της οικονομικής-πολιτικής-κοινωνικής σταθερότητας, από την μια και παραγωγικότητας του κράτους, από την άλλη, που εγγυάται την αποπληρωμή του κάθε ομολόγου στη λήξη του.
Όλοι γνωρίζουν το πρόβλημα με τα νομίσματα fiat (τα νομίσματα που εκδίδουν οι κεντρικές τράπεζες)
Ο πειρασμός των κυβερνήσεων να τυπώσουν περισσότερο νόμισμα για να εξυπηρετήσουν την κομματική τους πελατεία είναι ακαταμάχητος, αλλά τελικά καταστροφικός.
Δεδομένης όμως της κεντρικής σημασίας του χρήματος και της συνακόλουθης απληστίας στην ανθρωποκεντρική οργάνωση των κοινωνιών , τίθεται καιρό τώρα από τον αναδυόμενο κόσμο το επιτακτικό ερώτημα:
Η επιστροφή στον Κανόνα του Χρυσού (δηλαδή ο χρυσός ως χρήμα ήτοι ένα νόμισμα που υποστηρίζεται από χρυσό) θα έλυνε τα πιο πιεστικά νομισματικά μας προβλήματα;
Η πεποίθηση ότι η απάντηση είναι «ναι» είναι ευρέως διαδεδομένη από σοβαρούς οικονομικούς επιστήμονες ανά τον κόσμο.
Ο Αμερικανός πρόεδρος Richard Nixon «κλείνοντας το παράθυρο του χρυσού», το 1971, δηλαδή τερματίζοντας τη μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό στις διεθνείς αγορές συναλλάγματος (FX), στην ουσία καταδίκασε τον αναπτυγμένο και όχι μόνο κόσμο, στην πληθωριστική κόλαση του νομίσματος fiat – του νομίσματος δηλαδή που δεν υποστηρίζεται από οτιδήποτε απτό όπως τα πολύτιμα μέταλλα πχ χρυσός ή ασήμι.
Όμως με άλλο τρόπο δεν θα μπορούσε να σταθεί η γεωπολιτική του νεοαποικιαού νεοαγγλοσαξονισμού, που ξεκίνησε απροκάλυπτα με τον πόλεμο στο Βιετνάμ.
Ο νεοαποικισμός είχε Αμερικανική σφραγίδα και διαφορετική από τη Βρετανική αποικιοκρατική λογική που κατέρρευσε, αφού απομύζησε τον πλανήτη για σχεδόν δυο αιώνες.
Δεν έστελνε στρατό κατοχής στις αποικίες αλλά διαμόρφωνε – μέσω ημεδαπών “προθύμων” – καθεστώτα εκμετάλλευσης και απομύζησης του πλούτου των κατεχόμενων «αποικιών», που εμφανίζονταν μεν, σαν δήθεν ανεξάρτητα κράτη, αλλά που είχαν καταστεί πολιτικοοικονομικό ενέχυρο του δολαρίου – που λειτούργησε αμέσως με την κατάργηση του κανόνα του χρυσού σαν γεωπολιτικό όπλο – και των μηχανισμών του, για παράδειγμα του ΔΝΤ.
Το αίτημα του «νέου κόσμου», δηλαδή των Ευρασιατικών δυνάμεων, είναι η επαναφορά του κανόνα του χρυσού που αποτελεί την μοναδική λύση απέναντι στην υπερπληθωριστική φούσκα που διαμόρφωσε το Fiat χρήμα χωρίς αντίκρισμα.
Όμως αυτό στην ουσία του θα σημάνει και την ήττα των επινοητών της Παγκοσμιοποίησης, που ο στόχος τους είναι η υπερσυγκέντρωση πλούτου σε λίγα χέρια και ο απόλυτος έλεγχος της παγκόσμιας κοινωνικοοικονομίας.
Θα σημάνει δηλαδή την ήττα της χρηματοπιστωτικής έκφανσης της οικονομίας, της φούσκας των χρηματιστηριακών παραγώγων, έναντι της παραγωγικής οικονομίας των προϊόντων και της αγοράς
Θα σημάνει όμως ακόμα και το τέλος της «κατοχής του κόσμου» από δύο οικογένειες και τους «μπροστινούς» που αυτές δημιούργησαν, καθώς και την οριστική πολιτική ήττα του αγγλοσαξονισμού σαν πολιτική λογική και σχέδιο, που δυνάστευσε – σαν πολιτικό ενεργούμενο των πλουτοκρατών – τον κόσμο για πάνω από δύο αιώνες.
Αυτό οι νεοφεουδάρχες και τα πολιτικά ενεργούμενά τους, που διατήρησαν την Βορειοατλαντική συμμαχία (ΝΑΤΟ) και μετά το τέλος του Συμφώνου της Βαρσοβίας, κατά παράβαση κάθε κανόνα λογικής και δικαίου που θα υποστήριζε την ειρηνική συνύπαρξη των λαών, ακριβώς για να απαντήσουν με στρατιωτικοπολιτικά μέσα στον αναδυόμενο κόσμο, δεν το θέλουν επ’ ουδενί.
Θα προτιμήσουν την «τελική αναμέτρηση» και το πιθανότατο και επίφοβο ολοκαύτωμα από την παραδοχή της πολλαπλής ήττας τους.
Πάντοτε ευπειθής
