Το σχέδιό της, είπε, είναι να αποτεφρωθεί.

«Δεν ήθελα να επιβαρύνω τον σύντροφό μου με το να κρατά τον τάφο τακτοποιημένο», μου έστειλε μήνυμα ο ter Beek. «Δεν έχουμε διαλέξει ακόμη τεφροδόχο, αλλά αυτό θα είναι το νέο μου σπίτι!» 

Πρόσθεσε ένα emoji δοχείων μετά το “σπίτι!”

Η Ter Beek, που ζει σε μια μικρή ολλανδική πόλη κοντά στα γερμανικά σύνορα, είχε κάποτε φιλοδοξίες να γίνει ψυχίατρος, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει τη θέληση να τελειώσει το σχολείο ή να ξεκινήσει μια καριέρα. Είπε ότι ταλαιπωρήθηκε από την κατάθλιψη και τον αυτισμό και την οριακή διαταραχή προσωπικότητας. Τώρα είχε βαρεθεί να ζει – παρά το ότι, είπε, ήταν ερωτευμένη με τον φίλο της, έναν 40χρονο προγραμματιστή πληροφορικής, και ζούσε σε ένα ωραίο σπίτι με τις δύο γάτες τους. 

Θυμήθηκε τον ψυχίατρό της που της είπε ότι είχαν δοκιμάσει τα πάντα, ότι «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο για σένα. Δεν θα γίνει ποτέ καλύτερο.” 

Σε εκείνο το σημείο, είπε, αποφάσισε να πεθάνει. «Ήμουν πάντα πολύ ξεκάθαρος ότι αν δεν βελτιωθεί, δεν μπορώ να το κάνω άλλο».

Σαν να διαφημίζει την απελπισία της, η ter Beek έχει ένα τατουάζ με ένα « δέντρο της ζωής » στο πάνω αριστερό της χέρι, αλλά «αντίστροφα».

«Εκεί που το δέντρο της ζωής αντιπροσωπεύει ανάπτυξη και νέα ξεκινήματα», έγραψε, «το δέντρο μου είναι το αντίθετο. Χάνει τα φύλλα του, πεθαίνει. Και μόλις το δέντρο πέθανε, το πουλί πέταξε έξω από αυτό. Δεν το βλέπω σαν να φεύγει η ψυχή μου, αλλά περισσότερο σαν να ελευθερώνομαι από τη ζωή».

Η απελευθέρωσή της, όπως λες, θα γίνει στο σπίτι της. «Καμία μουσική», είπε. «Θα πάω στον καναπέ στο σαλόνι».

Και πρόσθεσε: «Η γιατρός παίρνει πραγματικά το χρόνο της. Δεν είναι ότι μπαίνουν και λένε: ξάπλωσε σε παρακαλώ! Τις περισσότερες φορές είναι πρώτα ένα φλιτζάνι καφέ για να τακτοποιήσει τα νεύρα και να δημιουργήσει μια απαλή ατμόσφαιρα. Μετά με ρωτάει αν είμαι έτοιμος. Θα πάρω τη θέση μου στον καναπέ. Θα ρωτήσει για άλλη μια φορά αν είμαι σίγουρος και θα ξεκινήσει τη διαδικασία και θα μου ευχηθεί καλό ταξίδι. Ή, στην περίπτωσή μου, έναν ωραίο υπνάκο, γιατί το μισώ αν οι άνθρωποι λένε «Ασφαλές ταξίδι». Δεν πάω πουθενά.” 

Στη συνέχεια, ο γιατρός θα χορηγήσει ένα ηρεμιστικό, ακολουθούμενο από ένα φάρμακο που θα σταματήσει την καρδιά του Beek. 

Όταν πεθάνει, μια επιτροπή αναθεώρησης ευθανασίας θα αξιολογήσει τον θάνατό της για να διασφαλίσει ότι ο γιατρός συμμορφώνεται με τα « κριτήρια δέουσας φροντίδας » και η ολλανδική κυβέρνηση (σχεδόν σίγουρα) θα δηλώσει ότι η ζωή της Zoraya ter Beek έληξε νόμιμα.

Ζήτησε από το αγόρι της να είναι μαζί της μέχρι το τέλος.

Δεν θα γίνει κηδεία. Δεν έχει πολλή οικογένεια. δεν πιστεύει ότι οι φίλοι της θα έχουν όρεξη να πάνε. Αντίθετα, ο φίλος της θα σκορπίσει τις στάχτες της σε «ένα ωραίο σημείο στο δάσος» που έχουν επιλέξει μαζί, είπε.

«Φοβάμαι λίγο τον θάνατο, γιατί είναι το απόλυτο άγνωστο», είπε. «Δεν ξέρουμε πραγματικά τι θα ακολουθήσει — ή δεν υπάρχει τίποτα; Αυτό είναι το τρομακτικό κομμάτι».

Ο Ter Beek είναι ένας από έναν αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων στη Δύση που επιλέγουν να τερματίσουν τη ζωή τους αντί να ζουν με πόνο. Πόνος που, σε πολλές περιπτώσεις, μπορεί να αντιμετωπιστεί. 

Συνήθως, όταν σκεφτόμαστε άτομα που σκέφτονται την υποβοηθούμενη αυτοκτονία, σκεφτόμαστε άτομα που αντιμετωπίζουν ανίατη ασθένεια. Αλλά αυτή η νέα ομάδα πάσχει από άλλα σύνδρομα – κατάθλιψη ή άγχος που επιδεινώνεται, λένε, από την οικονομική αβεβαιότητα , το κλίμα , τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μια φαινομενικά απεριόριστη σειρά από φόβους και απογοητεύσεις. 

«Βλέπω την ευθανασία ως ένα είδος αποδεκτής επιλογής που έφεραν στο τραπέζι οι γιατροί, οι ψυχίατροι, όταν προηγουμένως ήταν η απόλυτη έσχατη λύση», μου είπε ο Stef Groenewoud, ηθικολόγος στον τομέα της υγείας στο Θεολογικό Πανεπιστήμιο Kampen, στην Ολλανδία. «Βλέπω το φαινόμενο ειδικά σε άτομα με ψυχιατρικές παθήσεις και ιδιαίτερα σε νέους με ψυχιατρικές διαταραχές, όπου ο επαγγελματίας υγείας φαίνεται να τα παρατάει πιο εύκολα από πριν».

Ο Theo Boer, καθηγητής ηθικής υγειονομικής περίθαλψης στο Προτεσταντικό Θεολογικό Πανεπιστήμιο στο Groningen, υπηρέτησε για μια δεκαετία σε μια επιτροπή αναθεώρησης της ευθανασίας στην Ολλανδία. «Μπήκα στην κριτική επιτροπή το 2005 και ήμουν εκεί μέχρι το 2014», μου είπε ο Boer. «Σε εκείνα τα χρόνια, είδα την ολλανδική πρακτική ευθανασίας να εξελίσσεται από τον θάνατο να είναι η έσχατη λύση στο θάνατο ως προεπιλεγμένη επιλογή». Τελικά παραιτήθηκε. 

Ο Μπόερ είχε στο μυαλό του ανθρώπους όπως ο Ζοράγια τερ Μπικ — οι οποίοι, υποστηρίζουν οι κριτικοί, είχαν σιωπηρά ενθαρρυνθεί να αυτοκτονήσουν με νόμους που αποστιγματίζουν την αυτοκτονία, μια κουλτούρα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που την εντυπωσιάζει και ριζοσπάστες ακτιβιστές του δικαιώματος στον θάνατο που επιμένουν ότι πρέπει να είμαστε ελεύθεροι να αυτοκτονούμε όποτε η ζωή μας «ολοκληρώνεται». 

Έχουν πέσει θύματα, στα μάτια των κριτικών, ενός είδους μεταδοτικότητας αυτοκτονίας.

Οι στατιστικές δείχνουν ότι αυτοί οι επικριτές έχουν ένα θέμα. 

Το 2001, η Ολλανδία έγινε η πρώτη χώρα στον κόσμο που έκανε νόμιμη την ευθανασία. Από τότε, ο αριθμός των ανθρώπων που επιλέγουν όλο και περισσότερο να πεθάνουν είναι εκπληκτικός. 

ΠΗΓΗ ΜΑΡΙΑ ΔΕΝΑΞΑ