Κατά του φιλελευθερισμού στρέφεται με πρόσφατο άρθρο του ο σύμβουλος του Vladimir Putin, Αleksandr Dugin…
Πιο συγκεκριμένα, όπως επισημαίνει, «Πιθανώς, όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι συνηγορούν στο ότι τη δεκαετία του ’90 το ρωσικό κράτος καταλήφθηκε από εξωτερικούς παράγοντες που τη μετέτρεψαν πρόσκαιρα σε προτεκτοράτο…
Εγκαθίδρυσαν δε ένα οικονομικό καθεστώς που λέγεται φιλελευθερισμός».
Σύμφωνα με τον Dugin, δεν γίνεται λόγος για «κακό φιλελευθερισμό», «διεστραμμένο φιλελευθερισμό», «ψευδοφιλελευθερισμό», αλλά απλώς για φιλελευθερισμό.
Και οι Ρώσοι φιλελεύθεροι εξελίχθηκαν σε οντότητες αυτού του κατοχικού δικτύου.
Από τότε που ανέβηκε στην εξουσία το 2000 ο Putin, η Ρωσία άρχισε σταδιακά να εξέρχεται από αυτή την κατάσταση.
Και, ευτυχώς, είμαστε ακόμα σε αυτόν τον δρόμο.
Με κάθε βήμα -με κάθε αλλαγή- στην πολιτική του Putin κάτι αλλάζει στις τάξεις των φιλελευθέρων και των ολιγαρχών…
Στην αρχή ήταν ο Berezovsky και ο Gusinski. Μετά ο Khodorkovsky κ.ο.κ.
Αλλά δεν είναι μόνον οι παραπάνω.
Πρόσφατα, μετά τα τραγικά γεγονότα στην Παλαιστίνη, μια ομάδα δεξιών Σιωνιστών αποσχίστηκε, μένοντας πιστοί στον Putin.
Και έτσι τα δίκτυά τους θα σπάνε – ξανά και ξανά.
Ωστόσο, όπως λέει ο Dugin, τα δίκτυα των φιλελεύθερων είναι τόσο εντυπωσιακά και ισχυρά, που είναι δύσκολο να τα αντιμετωπίσεις – ειδικά από τη στιγμή που ο Ρώσος πρόεδρος επέλεξε μια στρατηγική σταδιακής απομάκρυνσης.
«Δεν είναι καν σαφές ποιος θα πεθάνει πρώτος – αυτοί ή ο πληθυσμός της Γης.
Ναι, γερνάνε και φεύγουν ή φεύγουν στο εξωτερικό.
Αλλά παίρνουν μαζί τους ολόκληρες γενιές, διεφθαρμένες, μπερδεμένες, δωροδοκημένες, μολυσμένες από ιό, τρελαμένες.
Ίσως ο Putin να κερδίσει – το κουφάρι του φιλελευθερισμού φεύγει από τη Ρωσία».
Γίνεται επικίνδυνη
Η αποφιλελευθεροποίηση δικαιολογείται τακτικά (ίσως), αλλά στρατηγικά γίνεται επικίνδυνη.
«Ελπίζουμε ότι η κοινωνία θα απομακρύνει από μόνη της τον εξωτερικό ιδεολογικό έλεγχο.
Οι Ρώσοι ήρωες θα επιστρέψουν από το μέτωπο και θα έχουν υπαρξιακή αφύπνιση και ρωσική ειλικρίνεια.
Τι θα γίνει, όμως, αν τον τόνο συνεχίσουν να δίνουν κάποιοι μισοκαθαρισμένοι, σκάρτοι, από τον προηγούμενο κύκλο;
Και το πιο σημαντικό: ποιος θα δείξει στους ήρωές μας τον δρόμο; Ποιος θα τους καθοδηγήσει;
Πώς θα πλοηγηθούν οι άνθρωποι στα χαρακώματα όταν κυριαρχήσει ξανά η πραγματικότητα της ειρήνης;
Δεν υπάρχουν ξεκάθαρες εξηγήσεις για το ποιους παλεύουμε, γιατί πολεμάμε, για τι πολεμάμε, τι είναι η Νίκη;
Άνθρωποι έχουν πεθάνει, αλλά για ποιον λόγο δεν είναι ακόμα απολύτως σαφές» διερωτάται ο Dugin και συνεχίζει:
«Λοιπόν, όχι για τον Abramovich και άλλους ολιγάρχες, ούτε για τη συμφωνία σιτηρών, ούτε για την ευημερία των ελίτ…
Προφανώς για κάτι άλλο…
Η κάθαρση, η απελευθέρωση θα γίνει ριζική επιταγή.
Ο Putin, από τη μεριά του, τα κάνει όλα τόσο αργά, που δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι ίσως όλα επανέλθουν στην κανονικότητα – αλλά δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο αν δεν προχωρήσουμε πιο γρήγορα.
Στην πορεία την οποία χάραξε ο Putin, αλλά ακόμα πιο γρήγορα.
Πρέπει να αλλάξουμε γρήγορα τα πράγματα στον πολιτισμό, την εκπαίδευση, την ενημέρωση και την πολιτική ζωή.
Αυτό που υπάρχει τώρα δεν ανταποκρίνεται καθόλου στους όρους της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης.
Και αυτό είναι το σημαντικό.
Το τρέχον status quo, φυσικά, δεν ανταποκρίνεται στις επιδιώξεις και τα αισθήματα των αγνών πατριωτών.
Και αυτοί που είναι υπέρ της προόδου (ό,τι κι αν εννοούν με αυτό) πάλι δεν ανταποκρίνονται.
Και γι’ αυτούς που είναι υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης, το status quo δεν είναι καλό.
Σε κάθε περίπτωση, όλοι υποστηρίζουν τον Putin με την ελπίδα της αλλαγής» καταλήγει ο Ρώσος φιλόσοφος
