Η Χαμάς κατάφερε να αιφνιδιάσει απόλυτα το Ισραήλ οδηγώντας το σε μία πρωτοφανή ήττα ακόμα και αν ηττηθεί στα πεδία των μαχών αλλά για όσους γνωρίζουν την αραβική νοοτροπία, όλο αυτό δεν θα ήταν εφικτό εάν δεν υπήρχε ένας «εγκέφαλος» πίσω από όλα αυτά που να κατάφερνε να συντονίσει πολλές και διαφορετικές τακτικές ενέργειες.
Το πρόσωπο, θεωρείται πως είναι ο Μοχάμεντ Ντέιφ, ο διοικητής της στρατιωτικής πτέρυγας της παλαιστινιακής οργάνωσης.
Είναι ο άνθρωπος που εμφανίστηκε σε βίντεο που κυκλοφόρησε το μεσημέρι του Σαββάτου, όταν και ξεκίνησε η πρωτοφανής για τα παλαιστινιακά δεδομένα επιχείρηση.
Η φωνή στο βίντεο ανήκει (ή υποτίθεται ότι ανήκει) σε αυτόν και ακούγεται να λέει:
«Αποφασίσαμε να βάλουμε ένα τέλος σε όλα αυτά, ώστε ο εχθρός να καταλάβει ότι δεν μπορεί πλέον να γλεντάει χωρίς να λογοδοτεί».
Οι Financial Times καταγράφουν την διαδρομή του Ντέιφ προς τα ανώτατα κλιμάκια της Χαμάς.
Πολύ λίγοι ξέρουν την ιστορία του καθώς είναι ένας άνθρωπος που έμαθε να ζει μέσα στις σκιές.
Όσοι τον γνώριζαν τη δεκαετία του 1980 λένε ότι ακόμη και τότε ονομαζόταν Ντέιφ, ενώ άλλοι είπαν ότι τον γνώριζαν με το πραγματικό του όνομα Μοχάμεντ Ντιάμπ Ιμπραήμ Αλ-Μάσρι.
Ως σήμερα υπάρχει μόνο μία φωτογραφία του.
«Παιδί» του προσφυγικού καταυλισμού Χαν Γιούνις, όπου γεννήθηκε τη δεκαετία του ’60, ο Ντέιφ είχε θείο και πατέρα που είχαν πάρει μέρος στις επιδρομές της δεκαετίας του 1950 από ένοπλους Παλαιστίνιους.
Ενήλικος πλέον, τη δεκαετία το ’80, μπήκε στη Χαμάς και πέρασε -όπως και πολλοί άλλοι- από φυλακές.
Όσοι τον έχουν γνωρίσει μιλάνε για έναν ήσυχο άνθρωπο που δεν ενδιαφέρεται για τις εσωτερικές αντιπαλότητες των παλαιστινιακών φατριών, αντίθετα τον ενδιαφέρει να εξελιχθούν οι τακτικές κατά των Ισραηλινών γιατί είχε κατανοήσει πως οι Παλαιστίνιοι και γενικώς οι Άραβες πάντοτε έχαναν για δύο λόγους:
Επειδή δεν είχαν ποτέ συντονισμό ενεργειών και επειδή δεν εξελίσσονται.
Ο Ντέιφ, αυτό το άλλαξε και είναι αμετάπειστος στο ότι η ισραηλινο-αραβική σύγκρουση θα λυθεί και με τη βία.
Αυτό τον καθιστά άκρως επικίνδυνο διότι ξέρει να είναι απρόβλεπτος και προσαρμόσιμος στις συνθήκες.
Ο Ντέιφ θεωρεί τις Συμφωνίες του Όσλο, οι οποίες στα τέλη της δεκαετίας του 1990 υποσχέθηκαν μια ειρηνευτική διευθέτηση, «ως προδοσία της παλαιστινιακής αντίστασης και του αρχικού σκοπού αντικατάστασης του κράτους του Ισραήλ με ένα παλαιστινιακό κράτος».
Το πολεμικό του ψευδώνυμο Ντέιφ είναι «Ο Επισκέπτης», γιατί περνούσε κάθε βράδυ και σε άλλο σπίτι για να αποφύγει τον εντοπισμό τους από τις ισραηλινές υπηρεσίες πληροφοριών.
Πριν από 20 χρόνια ισραηλινή αεροπορική επιδρομή άφησε τον Ντέιφ σε αναπηρικό καροτσάκι αφού έχασε ένα χέρι και ένα πόδι.
Η αναπηρία του όμως τον έκανε ακόμα πιο αποφασιστικό και καταφέρνει να ξεφεύγει από τους Ισραηλινούς και να σχεδιάζει επιχειρήσεις.
Το Ισραήλ τον θεωρεί υπεύθυνο για το θάνατο δεκάδων ανθρώπων σε βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας.
Μόνο το 1996 οι επιθέσεις του σκότωσαν πάνω από 50 αμάχους.
Στο παρελθόν ο Ντέιφ κατασκεύαζε βόμβες ενώ ήταν ο αρχιτέκτονας ενός δεκαετούς προγράμματος για τη διάνοιξη ενός δικτύου σηράγγων κάτω από τη Γάζα.
Μέντοράς του ήταν ο Γιάχια Αγιάς, ένας βομβιστής με το ψευδώνυμο «Μηχανικός» που δολοφονήθηκε από το Ισραήλ το 1996 με ένα κινητό τηλέφωνο γεμάτο εκρηκτικά.
Η μορφή του Ντέιφ έχει εμπνεύσει την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό μέσα στη Χαμάς και περισσότερο ίσως ανάμεσα στους νέους.
Ο ίδιος πιστεύει ότι τώρα πλέον «δεν θα υπάρξει εκεχειρία» με το Ισραήλ, «μόνο αντίποινα».
Σε πολλούς, προκαλεί εντύπωση η επιλογή της Χαμάς να προχωρήσει σε κάτι το οποίο θα οδηγήσει σε ολική σύγκρουση με το Ισραήλ και θα της κοστίσει πολλές χιλιάδες νεκρούς.
Ακόμα και η επιλογή να απαχθούν δεκάδες Ισραηλινές και να οδηγηθούν στην Γάζα, φέρεται να είναι δικός του σχεδιασμός, και αυτό γιατί η γυναίκα στην ισραηλινή κοινωνία έχει ιδιαίτερη θέση.
Ένα παιδί για να θεωρείται Εβραίος πρέπει η μητέρα του να είναι Εβραία.
Κάτι κρύβεται από πίσω, το οποίο ακόμα δεν έχει προσδιοριστεί. Ίσως, η Χαμάς να πιστεύει πως με την θυσία της θα μπορέσει να εξεγείρει όλο το μουσουλμανικό κόσμο και όλα τα αραβικά κράτη κατά του κράτους του Ισραήλ.
Το σίγουρο είναι πως ακόμα κι αν το Ισραήλ κερδίσει, στην πραγματικότητα θα έχει χάσει.
Αυτό το μακελειό δεν ξεκίνησε σε μία κρίση παραλογισμού. Σχεδιάζονταν επί μεγάλο χρονικό διάστημα και αποσκοπεί σε συγκεκριμένα πράγματα.