Η ένταξη κρατών – μελών σε μία Αυτοκρατορία μπορεί να γίνει είτε με ειρηνικό, είτε με βίαιη παρέμβαση.
Εάν η ένταξη και παραμονή τους στο πλαίσιο της Αυτοκρατορίας είναι αρμονική, μπορεί τα κράτη – μέλη να διατηρήσουν μία μερική κυριαρχία.
Αποτελούν τμήματα του «Μεγάλου Χώρου».
Εφόσον η συμπεριφορά τους απέναντι στον Αυτοκράτορα είναι η «δέουσα» μπορούν ως ένα σημείο να θεωρούν τις οντότητές τους «εθνικά κράτη».
Αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ουκρανία και άλλα μετασοβιετικά κράτη αλλά και για την Ταϊβάν και πολλά άλλα.
Εξάλλου στην τελευταία συνάντηση του Valdai Club και νωρίτερα στις ομιλίες του στο πρόγραμμα, ο Ρώσος πρόεδρος Vladimir Putin χαρακτήρισε ευθέως τη Ρωσία «Κράτος Πολιτισμός».
Αυτή είναι μία αναγγελία της πορείας προς την Αυτοκρατορία. Όχι μόνο ιστορικά, αλλά και με πραγματικούς όρους.
Μια ενιαία Αυτοκρατορία
Ένας μονοπολικός κόσμος εκλαμβάνεται ως μια ενιαία Αυτοκρατορία (οι ΗΠΑ και οι δορυφόροι τους, ενωμένοι στο ΝΑΤΟ και σε άλλες συμμαχίες).
Ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Neil Ferguson, στενά συνδεδεμένος με την τραπεζική οικογένεια Rothschild, κατέδειξε πώς η αυτοκρατορική ιδέα εισχώρησε σταδιακά στον σύγχρονο αμερικανικό πολιτικό λόγο.
Σε ένα προγενέστερο ιστορικό στάδιο, οι ΗΠΑ θεωρούσαν τον εαυτό τους ως Δημοκρατία και η έννοια της Αυτοκρατορίας, όπως την ενσάρκωναν οι Βρετανοί, ήταν αρνητική για τους Αμερικανούς που την αντιμετώπισαν με σθένος κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ανεξαρτησίας.
Η έννοια της Αυτοκρατορίας άρχισε στη συνέχεια να «αιχμαλωτίζει» τις αμερικανικές ελίτ, μέχρι που οι νεοσυντηρητικοί πρόφεραν δυνατά αυτήν την αγαπημένη λέξη.
Η Αμερική έχει ουσιαστικά αυτοανακηρυχθεί «Αυτοκρατορία» που κυβερνά την ανθρωπότητα.
Οι φιλελεύθερες παγκοσμιοποιητικές ελίτ σε όλο τον κόσμο συμφώνησαν μαζί τους.
Αλλά αυτό προκάλεσε την απόρριψη από ένα άλλο «μέρος» των ελίτ.
Αυτό το άλλο μέρος σταδιακά απέκτησε τόσο μεγάλη επιρροή που έφτασε στο σημείο να απορρίπτει κατηγορηματικά την αμερικανική ηγεμονία και να αυτοανακηρύσσονται «Αυτοκρατορίες», δηλαδή «Κράτη Πολιτισμός».
Αυτό είναι πολυπολικότητα.
Μια κριτική επισκόπηση της Αυτοκρατορίας της Δύσης μπορεί να βρεθεί στους αριστερούς συγγραφείς Negri και Hardt, στον διάσημο κοινωνιολόγο Emmanuel Todd .
Επτά Αυτοκρατορίες: Ένας πολυπολικός κόσμος
Ένας πολυπολικός κόσμος είναι η συνύπαρξη πολλών αυτοκρατοριών, εντελώς κυρίαρχων, πρώτα απ ‘όλα, σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, παρά τους ισχυρισμούς τους για μοναδικότητα και καθολικότητα, αλλά και σε σχέση μεταξύ τους.
Σήμερα, τα χαρακτηριστικά της πολυπολικής δύναμης των Επτά αναδύονται σταδιακά στον κόσμο, δηλαδή ένα μοντέλο επτά Αυτοκρατοριών:
1. Δυτική Αυτοκρατορία (ΗΠΑ + ΕΕ + υποτελείς).
2. Ευρασιατική Αυτοκρατορία (Ρωσία + μετασοβιετικός χώρος). Αυτό είναι το Κράτος-Πολιτισμός που ανοικοδομούμε, για τον οποίο μίλησε ο Vladimir Putin στο Valdai Club.
3. Κινεζική Αυτοκρατορία (ηπειρωτική Κίνα + Ταϊβάν και μια σειρά από κράτη που προσεγγίζουν την Κίνα μέσω της πρωτοβουλίας «Μία ζώνη, Ένας Δρόμος»).
4. Ινδική Αυτοκρατορία (Ινδία + Νεπάλ + Μπαγκλαντές + πολιτικές της Νοτιοανατολικής Ασίας που έλκονται από το Νέο Δελχί).
5. Ισλαμική Αυτοκρατορία (ένα πιθανό μπλοκ ισλαμικών κρατών, οι μεγαλύτεροι πόλοι του οποίου είναι η Σαουδική Αραβία + οι αραβικές σουνιτικές χώρες, το σιιτικό Ιράν, το Πακιστάν, η Τουρκία, η Ινδονησία, οι χώρες του Magreb και όλα τα υπόλοιπα).
6. Αυτοκρατορία της Λατινικής Αμερικής (βασισμένη στην ένωση της Βραζιλίας και της Αργεντινής με τη συνένωση άλλων χωρών – μέχρι τα κράτη της Καραϊβικής και του Μεξικού).
7. Αφρικανική Αυτοκρατορία (Αυτοκρατορία του Οροπεδίου Manden γύρω από το Μάλι + κεντρικό και νότιο Bantu Ecumene + Αιθιοπία και κόσμος Κουσιτικής, δηλαδή Νότια Αίγυπτος και βόρειο Σουδάν, από το Ασσουάν μέχρι τη Χαρτούμ).
Η Ένωση των Έξι Αυτοκρατοριών – BRICS
Η Πρώτη Αυτοκρατορία, η οποία εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι είναι μοναδική, αναδύθηκε μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και, παρόλο που βρίσκεται σε θανάσιμη δίνη, εξακολουθεί να προσπαθεί να διατηρήσει την ηγεμονία της.
Παρόλες τις κρίσεις, εξακολουθεί να είναι αρκετά ισχυρή – ισχυρότερη από οποιαδήποτε άλλη, αλλά χωριστά.
Αλλά είναι ήδη κατώτερη από τη συμμαχία άλλων, μη δυτικών αυτοκρατοριών σε μια σειρά βασικών δεικτών – οικονομικούς, δημογραφικούς, πόρους ακόμη και ιδεολογικά.
Οι επόμενες τρεις αυτοκρατορίες (παρεμπιπτόντως, έχοντας μια πολύ μακρά, αιωνόβια, ακόμη και χιλιόχρονη ιστορία) – η Ρωσική, η Κινεζική και η Ινδική – βρίσκονται στο στάδιο του ενεργού σχηματισμού.
Στην πραγματικότητα, αντιπροσωπεύουν ήδη ανεξάρτητους κυρίαρχους πόλους και θα ενισχύσουν και θα επεκτείνουν την επιρροή και τη δημιουργία τους.
Η Ισλαμική Αυτοκρατορία, το κέντρο της οποίας ήταν λογικό να γίνει η Βαγδάτη, ενώνεται από μια ισχυρή θρησκεία και μια ιδεολογία που βασίζεται σε αυτήν, αλλά είναι πολιτικά κατακερματισμένη.
Η αφρικανική και η λατινοαμερικανική αυτοκρατορία εξακολουθούν να είναι αδύναμες αλλά γίνονται βήματα προς την κατεύθυνση δημιουργίας ισχύος.
Και οι έξι αυτοκρατορίες, εκτός από τη Δυτική, δηλαδή τα υπαρκτά ή δυνητικά Κράτη -Πολιτισμού, ενώνονται σήμερα στη δομή των BRICS που επεκτάθηκε μετά τη σύνοδο του Γιοχάνεσμπουργκ. Το 2024 η Ρωσία θα προεδρεύσει των BRICS και τώρα είναι η ώρα να προωθηθεί η πολυπολικότητα και να ενισχυθεί με όσο το δυνατόν περισσότερο ιδεολογικά, οικονομικά, ενεργειακά, οικονομικά, στρατιωτικά-πολιτικά και στρατηγικά μέτρα.
Η συντριβή της Δυτικής Αυτοκρατορίας
Για να υπάρξει πολυπολικότητα, όλοι μαζί πρέπει να συντρίψουν την επιδίωξη της Δυτικής Αυτοκρατορίας για μονοπολικότητα.
Οι λαοί του κόσμου καλούνται να σπάσουν την δυτική παγκοσμιοποίηση υπερηφάνεια.
Στην πραγματικότητα, αυτό κάνει η Ρωσία στην Ουκρανία σήμερα. Η ειδική στρατιωτική επιχείρηση είναι η πρώτη καυτή σύγκρουση μεταξύ μονοπολικότητας και πολυπολικότητας.
Για λόγους δικαιοσύνης, μπορούμε να υποθέσουμε, καθαρά θεωρητικά, τρεις ακόμη «Μεγάλους Χώρους».
Εάν η Δύση διασπαστεί σε Αμερική και Ευρώπη, τότε η ΕΕ, φυσικά, έχοντας προηγουμένως ανατρέψει τις ατλαντιστικές παγκοσμιοποιητικές ελίτ , θα μπορούσε να γίνει ξεχωριστός πόλος.
Αλλά αυτό δεν φαίνεται στον ορίζοντα επί του παρόντος.
Είναι εξίσου φανταστικό να σκεφτούμε έναν βουδιστικό πολιτισμό υπό την ηγεσία της Ιαπωνίας. Όμως η Ιαπωνία εξαρτάται πλήρως από τη Δύση και δεν ακολουθεί ανεξάρτητη πολιτική.
Και εντελώς απατηλό είναι να μιλάμε για τον «Μεγάλος Χώρος» της Ωκεανίας, που σταδιακά μετατρέπεται σε ζώνη στρατιωτικής-στρατηγικής αντιπαράθεσης μεταξύ της Κινεζικής Αυτοκρατορίας και της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας.
Αλλά θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά.
Αλλά δύσκολα μπορεί κανείς να περιμένει ότι οι γενναίοι Μελανήσιοι, οι κάτοικοι της Παπούας, οι Αυστραλοί Αβορίγινες και οι πολεμοχαρείς Μαορί είναι ικανοί να ξεσηκώσουν μια αντιαποικιακή εξέγερση ενάντια στους Αγγλοσάξονες.
Εκτός, φυσικά, αν λάβουν βοήθεια σε αυτό.
Το πείραμα με τη βοήθεια στην Αφρική πέτυχε, ίσως είναι πιο περίπλοκη η περίπτωση της Ωκεανίας αλλά αξίζει μία προσπάθεια.
«Εάν οι αυτοκρατορίες επιστρέφουν, τότε είναι καιρός να κατανοήσουμε τις ιστορικές τους ρίζες, να κατανοήσουμε την προέλευσή τους και την αντίστοιχη ιδεολογία.
Αυτό είναι ένα εξαιρετικά συναρπαστικό θέμα που θα σας βοηθήσει να καταλάβετε πολλά για το ποιοι είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι Ρώσοι.
Και είμαστε οι άνθρωποι της Αυτοκρατορίας.
Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε, όπως κι αν ονομαζόμαστε και ό,τι κι αν σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας.
Έρχεται η στιγμή που θα το συνειδητοποιήσουμε ξανά», σημειώνει χαρακτηριστικά ο Dugin.
«Τελικά, η ΕΣΣΔ ήταν ένα είδος Αυτοκρατορίας με την έννοια που δώσαμε. Και ήταν σίγουρα το Κράτος-Πολιτισμός.
Απλώς πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή είναι η μοίρα μας», καταλήγει στην ανάλυσή του ο Ρώσος φιλόσοφος.
