Ο Μητσοτάκης μιλώντας στην πολιτική επιτροπή της ΝΔ ανέφερε τα εξωθεσμικά κέντρα που τον πολεμούν
Ξέχασε όμως να πει πόσα χρωστά το πολιτικομεταπρατικό σύστημα που υπηρετεί στα κέντρα αυτά, ιδιαίτερα τα μνημονιακά χρόνια
Ξέχασε να πει πως η μετατροπή της χωλαίνουσας αστικοδημοκρατίας στην Ελλάδα σε κοινοβουλευτική ολιγαρχία έγινε με την ενεργό στήριξη αυτών των εξωθεσμικών κέντρων!
Ακόμα ξέχασε να πει ότι η “ελεγχόμενη χρεωκοπία” που επιλέχτηκε για την χώρα είχε την απόλυτη συνέργεια και στήριξη αυτών των “εξωθεσμικών κέντρων” προκειμένου στην εξουσία της χρεωκοπημένης χώρας να παραμείνουν ΑΥΤΟΊ ΠΟΥ ΤΗΝ ΧΡΕΩΚΟΠΗΣΑΝ!!!
Ξέχασε πολλά όπως θα έκαναν όλοι που συμμετείχαν στον ιλιγγιώδη κατήφορο της αλυσοδεμένης σε χρεοστάσιο Ελλάδας
Σε έναν πολιτικομεταπρατικό λόγο που δεν αντέχει στην κριτική είπε πολλά και επί της ουσίας, όπως όλοι οι πολιτικοί μεταπράτες της τελευταίας 12ετιας, δεν είπε τίποτα!
Απέφυγε οποιαδήποτε αναφορά στις ευθύνες, για παράδειγμα, των αντιδημοκρατικών επιλογών της υγειονομικής διαχείρισης της επιδημίας covid, απέφυγε οποιαδήποτε αναφορά στις ευθύνες της οικονομικής διαχείρισης, με δεκάδες απ’ ευθείας αναθέσεις έργων, απέφυγε την ανάληψη της ευθύνης της ουσιαστικής διάλυσης του ΕΣΥ και της παράδοσής του στα ιδιωτικά συμφέροντα και αυτή η αποφυγή ανάληψης ευθύνης έφτασε έως και το θέμα των παρακολουθήσεων όπου οι αποκαλύψεις έρχονται βροχή και ο ίδιος σαν επι κεφαλής και πολιτικός υπεύθυνος της ΕΥΠ αρνείται να αναλάβει
Εξαντλήθηκε σε παράτες εντυπωσιασμού και “συσπείρωσης” των “ολιγαρχικών κοινοβουλευτικών συμφερόντων” και των εναπομεινάντων “οπαδών” του “γερά Γερούν”, σε μια προσπάθεια να μειωθεί η ταχύτητα της πτώσης της ΝΔ που φαίνεται να είναι θορυβώδης
Κλείνοντας αυτό το μικρό σημείωμα, ποτέ δεν μου άρεσαν τα πολλά λόγια όταν δεν έχουν κάτι ουσιαστικά πρωτότυπο να πουν, θυμάμαι μια ποιητική στροφή ενός μεγάλου ποιητή μας, που τον ρίξαμε στην λήθη κι αυτόν μη αντέχοντας την μεγαλοσύνη του, για να περιγράψω το συναίσθημα που με κυριαρχεί, στα πολλά χρόνια της παρακμής μας, μια στροφή από το ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη
“Νύχτα βαθιά. Με πνεύμα οργής έσπρωξα το κρεβάτι.
Άνοιξα τις αραχνιασμένες κάμαρες. Καμία
ελπίς. Απ’ το παράθυρο, του τελευταίου διαβάτη
είδα τη σκιά. Κι εφώναξα στριγκά στην ησυχία:
«Δυστυχία!»
Πάντα ευπειθής
Εγώ… Ο ίδιος
