Μια ηχηρή κραυγή απόγνωσης των Ελλήνων της Μαριούπολης δημοσίευσε η κυριακάτικη «Εστία» προκαλώντας αίσθηση και φρίκη με όσα τράβηξαν οι ομογενείς της ουκρανικής πόλης από το Τάγμα του Αζόφ, που, όπως λένε, τους χρησιμοποιούσαν σαν ανθρώπινες ασπίδες.
Η πρόεδρος ομογενών Συλλόγου Σαρτανά – Έλληνες της Αζοφικής, Ναταλία Παπακίτσα, φώτισε άγνωστες πτυχές του πολέμου μιλώντας στη Μύρνα Νικολαΐδου, που κάποιοι -όπως είπε- θα ήθελαν να αποσιωπήσουν.
«Θέλουμε να μάθει ο κόσμος την αλήθεια» λέει με νόημα η κυρία Παπακίτσα μιλώντας για τον ρόλο του Τάγματος του Αζόφ, τις συμφωνίες που δεν τηρήθηκαν ποτέ, το περίφημο κομβόι της Μαριουπόλεως, που τελικά δεν είχε χώρο για όλους, και το μέλλον της πολύπαθης πόλης με το άλλοτε τόσο ζωντανό ελληνικό στοιχείο. Η κυρία Παπακίτσα διαβεβαίωσε ότι δεν μεροληπτεί υπέρ κανενός και το μόνο που επιθυμεί είναι να βρεθεί μια διπλωματική λύση και να επικρατήσει και πάλι η ειρήνη.
«Στον περίβολο του συγκροτήματος των πολυκατοικιών τα Τάγματα του Αζόφ είχαν τοποθετήσει πυροβόλα, τέσσερα τον αριθμό. Από την προηγούμενη μέρα είχα δει άνδρες και γυναίκες χωρίς διακριτικά που φορούσαν μαύρα ρούχα -πιθανόν όχι Ουκρανοί, δεν ξέρω, Αγγλοι, Πολωνοί, δεν μπορώ να πω με σιγουριά και με σχέδια στα χέρια- που συμβούλευαν το Τάγμα του Αζόφ πού να βάλουν τα πυροβόλα.
Οταν βγαίναμε έξω για τη σωματική μας ανάγκη ή να πάρουμε λίγο χιόνι στο τενεκεδάκι μας για να το βράσουμε ή για να πιούμε νερό, αυτοί μας επιτηρούσαν, δεν μας άφηναν να απομακρυνθούμε, μας απειλούσαν και μας έστελναν πίσω στα υπόγεια» καταγγέλλει η κυρία Παπακίτσα.
«Μας χρησιμοποίησαν σαν ομήρους, μας εκβίασαν. Ενώ εμείς πεινούσαμε, αυτοί έσπαγαν τις πόρτες στα πάνω διαμερίσματα και τα λεηλατούσαν από τρόφιμα μέχρι ρουχισμό -ό,τι πολύτιμο υπήρχε στα διαμερίσματά μας-, κάνανε πλιάτσικο, το λεηλατούσαν» κατήγγειλε η πρόεδρος του Ελληνικού Συλλόγου του Σαρτανά.
Ελεύθερος σκοπευτής
«Ένας άρρωστος άνθρωπος με αναπηρία έβγαλε το σκυλάκι του έξω για λίγο να κάνει την ανάγκη του και ελεύθερος σκοπευτής από διαμερίσματα πολυκατοικιών τον πυροβόλησε στο κεφάλι» συνέχισε.
«Επειδή εμείς μιλούσαμε τη ρωσική γλώσσα και αυτοί ήταν από τη δυτική Ουκρανία από τις περιοχές των Καρπαθίων, μας κλοτσούσαν, μας έβριζαν χυδαία (τα γυναικόπαιδα) και μας έλεγαν “εσείς δεν είσαστε δικοί μας, δεν μιλάτε τη γλώσσα μας”. Σε άλλες περιπτώσεις είδα να αιχμαλωτίζουν Ελληνες και άλλους άνδρες από τη Μαριούπολη και να τους εξαναγκάζουν να πολεμήσουν».