Zero Hedge, Feb 11, 2022 – 11:20 PM
Authored by Pat Buchanan,
[Ενώ στην διεθνή επικαιρότητα κυριαρχεί σήμερα μια εκκωφαντική ενδυνάμωση των επί δίμηνο διαψευδομένων υπερατλαντικών σειρήνων πολεμικού συναγερμού και η επίμονη κλήση των υπηκόων να εγκαταλείψουν αμέσως την Ουκρανία, παράφωνη -στην ηρεμία της- φωνή φωτισμένης αμερικανικής προσωπικότητας, τέως συμβούλου και λογογράφου του προέδρου Νίξον και τρις προεδρικού υποψηφίου, εκπέμπει διεθνώς το κατωτέρω καθησυχαστικό μήνυμα, ρεαλιστικά στοιχειοθετημένο αλλά και άκρως διδακτικό για τους σχεδιαστές εθνικής στρατηγικής πλεύσεως στην θυελλώδη περίοδο που αναγγέλλουν οι εξελίξεις.]
Μετάφραση/εισαγωγή: Μ. Στυλιανού
Επειδή η Αμερική εισήλθε και στους δύο παγκόσμιους πολέμους του 20ου αιώνα, ενώ όλες οι άλλες μεγάλες δυνάμεις μάτωσαν η μία την άλλη, και επειδή επιβιώσαμε της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας στον Ψυχρό Πόλεμο, η Αμερική εμφανίστηκε, κατά τη διάρκεια του Προέδρου Τζορτζ Μπους, ως «η τελευταία υπερδύναμη».
Τα είχαμε όλα. Ήμασταν το «απαραίτητο έθνος». Είδαμε πιο μακριά στο μέλλον. Θα μπορούσαμε να επιβάλουμε την «καλοπροαίρετη παγκόσμια ηγεμονία» μας σε όλη την ανθρωπότητα. Και έτσι ορίσαμε να δημιουργήσουμε μια «νέα παγκόσμια τάξη», εμπλεκόμενοι σε διαδοχικούς πολέμους στο Ιράκ, τα Βαλκάνια, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και πάλι, τη Συρία, τη Λιβύη, την Υεμένη.
Με αυτόν τον τρόπο, αιμορραγήσαμε, αποσπάσαμε την προσοχή μας, εξαντληθήκαμε και καταπατηθήκαμε, μέχρι που η μισή χώρα απηχούσε το σύνθημα της εκστρατείας του Τζορτζ ΜακΓκάβερν το 1972: «Γύρνα σπίτι, Αμερική».
Και καθώς πηγαίναμε σταυροφορώντας για μια νέα παγκόσμια τάξη, η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν σταδιακά συνήλθε από τη συντριπτική ήττα της στον Ψυχρό Πόλεμο και η Κίνα άρχισε να απομακρύνεται από τη σκιά της Αμερικής για να γίνει ο πιο ισχυρός αντίπαλος που είχε αντιμετωπίσει ποτέ η σύγχρονη Αμερική.
Τώρα, η ηγεμονία των ΗΠΑ αμφισβητείται παντού — στην Ανατολική Ευρώπη, την Εγγύς Ανατολή, τη Νοτιοανατολική Ασία, την Ανατολική Ασία. Και οι προκλήσεις προκύπτουν από τους αυταρχικούς ηγέτες ενωμένους στην αποφασιστικότητά τους να μειώσουν την εξουσία και την παρουσία των Ηνωμένων Πολιτειών στο δικό τους μέρος του κόσμου.
Όλοι οι αντίπαλοι της Αμερικής έχουν κάτι κοινό: Μας θέλουν έξω από τη γειτονιά τους.
Μετά την ταπεινωτική αποχώρηση του Προέδρου Τζο Μπάιντεν από το Αφγανιστάν, η Ουκρανία αποτελεί τόπο της τελευταίας πρόκλησης, η οποία εκδηλώθηκε με την ανάπτυξη από τη Ρωσία περίπου 100.000 στρατευμάτων στα σύνορα της Ουκρανίας.
Δεδομένου ότι προκάλεσε αυτή την κρίση, ο Πούτιν είναι απίθανο να αποσύρει όλες τις δυνάμεις του χωρίς ορατές διαβεβαιώσεις ότι η Ουκρανία δεν θα γίνει ποτέ μέλος του ΝΑΤΟ. Και, δεδομένου ότι κανένας σύμμαχος του ΝΑΤΟ ή γείτονας της Ουκρανίας δεν έχει δείξει διάθεση να πολεμήσει τη Ρωσία για την Ουκρανία, ο Πούτιν είναι πιθανό τελικά να επικρατήσει.
Ούτε η Γεωργία ούτε η Ουκρανία θα προσκληθούν σύντομα να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, ανεξάρτητα από την πολιτική “ανοικτών θυρών” της συμμαχίας.
Και καθώς ο Πούτιν δεσμεύεται να δημιουργήσει μια σφαίρα επιρροής όπου κανένας γείτονας της διπλανής πόρτας δεν είναι σύμμαχος του ΝΑΤΟ, πιθανότατα βρισκόμαστε μόνο στην αρχή μιας σειράς κρίσεων σχετικών με τον αποκλεισμό εθνών από τη συμμαχία.
Ένα δεύτερο μέλος του παγκόσμιου αντιαμερικανικού μετώπου είναι το Ιράν.
Οι ΗΠΑ και το Ιράν λέγεται ότι βρίσκονται κοντά στην ανανέωση της πυρηνικής συμφωνίας από την οποία αποχώρησε ο πρώην πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ. Ωστόσο, η επίμονη απειλή από το Ιράν και τους ριζοσπάστες συμμάχους του, όπως οι αντάρτες Χούθι στην Υεμένη, η σιιτική πολιτοφυλακή στη Συρία και το Ιράκ, και η Χεζμπολάχ στο Λίβανο είναι πιθανό να περιπλέξουν κάθε προσπάθεια των ΗΠΑ να απαγκιστρωθούμε από μια Μέση Ανατολή που έχει καταναλώσει τόσο μεγάλο μέρος της προσοχής και των πόρων μας από την 11η 11η Μερ.
Στην Ανατολική Ασία, η Κίνα έχει αρχίσει εκ νέου να στέλνει στρατιωτικά αεροσκάφη στη ζώνη αναγνώρισης και αεράμυνας της Ταϊβάν και δεν έχει παραιτηθεί ποτέ από την διεκδίκησή της σε αυτό το νησί των 24 εκατομμυρίων και πρώην σύμμαχο των ΗΠΑ. Μετά την επίλυση της κρίσης στην Ουκρανία, η Ταϊβάν είναι πιθανό να επιστρέψει σύντομα στο προσκήνιο.
Αν δεν πρόκειται να πολεμήσουμε τη Ρωσία εξ ονόματος της Ουκρανίας, γιατί να πάμε σε πόλεμο με την Κίνα για να υπερασπιστούμε την ανεξαρτησία της Ταϊβάν, όταν, πριν από 50 χρόνια αυτόν τον μήνα, ο Πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον και ο Χένρι Κίσινγκερ ανακήρυξαν την Ταϊβάν “τμήμα της Κίνας”;
Η Βόρεια Κορέα συνέχισε τις δοκιμές των πυραύλων κρουαζιέρας και των βαλλιστικών πυραύλων της. Και η Πιονγκγιάνγκ δεν πρόκειται να καθυστερήσει για πάντα τις δοκιμές πυρηνικών όπλων και διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων.
Το ερώτημα εδώ είναι πόσο μακριά είναι η επόμενη αντιπαράθεση. Και, καθώς δεν υπάρχει εθνική διάθεση των ΗΠΑ να πολεμήσουν για την Ουκρανία, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι, 70 χρόνια μετά την αποστολή 350.000 στρατευμάτων στη Νότια Κορέα, θα στέλναμε έναν στρατό αυτού του μεγέθους για να πολεμήσει ξανά τον Βορρά.
Συμπερασματικά: Η ισορροπία δυνάμεων αλλάζει συνεχώς. Και σε αυτόν τον νέο αιώνα, μετατοπίζεται υπέρ των αντιπάλων της Αμερικής, οι οποίοι επιθυμούν να μας δουν να μικραίνουμε.
Ο πρώην πρόεδρος Τζορτζ Μπους προειδοποίησε κάποτε για έναν «άξονα του κακού» που περιελάμβανε το Ιράκ, το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα, σήμερα ο διάδοχός του περιλαμβάνει τη Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα -έναν πολύ πιο τρομερό άξονα. Επιπλέον, η σχετική δύναμη της Αμερικής και η διάθεσή της να τη χρησιμοποιήσει είναι πολύ μειωμένη από ό, τι ήταν στις ημέρες του Τζορτζ Μπους.
Ο νέος συσχετισμός δυνάμεων:
- Η Βόρεια Κορέα έχει γίνει μια πλήρης πυρηνική δύναμη με διηπειρωτικούς βαλλιστικούς πυραύλους που μπορούν να πλήξουν τις ΗΠΑ.
- Οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις είναι πιο επιβλητικές από ό, τι ήταν πριν από δύο δεκαετίες.
- Η Κίνα έχει σαρώσει κάθε αντίπαλη δύναμη στις Ηνωμένες Πολιτείες,
- … ενώ οι σύμμαχοι της Αμερικής είναι λιγότερο ισχυροί και λιγότερο ενωμένοι πίσω από αυτήν.
Εν τω μεταξύ, η Αμερική έχει ένα εθνικό χρέος μεγαλύτερο από το σύνολο της αμερικανικής οικονομίας. Τα εμπορικά της ελλείμματα βρίσκονται σε πρωτοφανή επίπεδα. Τα σύνορά της κατακλύζονται από μετανάστες από όλο τον κόσμο. Και η διάθεσή της να παρέμβει, να εμπλακεί και να αγωνιστεί για τη δημοκρατία σπάνια ήταν χαμηλότερη.
Το παγκόσμιο τεστ αντοχής της τελευταίας υπερδύναμης είναι σε εξέλιξη, και δεν είναι πιθανό να το περάσουμε με βαθμό τόσο υψηλό όσο αυτός που είχαμε κερδίσει μέχρι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
