Διαβάζοντας τη δήλωση της 3ης Φεβρουαρίου του περασμένου έτους υπό τον τίτλο «Πολυμερής συνεργασία για μια παγκόσμια ανάκαμψη» υπογεγραμμένη από τον Εμανουέλ Μακρόν (Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας), την Άνγκελα Μέρκελ (Γερμανίδα Καγκελάριο), τον Macky Sall (Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου), τον Antonio Guterres (πρώην Πρωθυπουργό της Πορτογαλίας και Ύπατο Αρμοστή για τους Πρόσφυγες στα Ηνωμένα Έθνη, νυν Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών), τον Charles Michel (Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου), την Ursula Von Der Leyen (Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής) μπορούμε ακόμα να εκφράσουμε την παραμικρή αμφιβολία για την αποδοχή από τους ηγέτες και τους κύριους παράγοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την υποταγή της στην έννοια της παγκόσμιας τάξης;
Είναι σύμπτωση το γεγονός ότι η δήλωση αυτή συνάδει με το πρόγραμμα του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του Klaus Schwab. Ο οργανισμός αυτός αυτοπροσδιορίζεται ως «έχων την διεθνή αποστολή και την επιδίωξη να επιτύχει την προσέλκυση των κύριων πολιτικών, εμπορικών, πολιτιστικών και άλλων ηγετών από όλο τον κόσμο για να προβληματιστούν και να εφαρμόσουν παγκόσμια, περιφερειακά και βιομηχανικά προγράμματα».
Η επιχειρηματολογία και η παρουσίαση φαίνονται πειστικές και ελκυστικές, αλλά είναι μόνο μια πολύ απατηλή πρόσοψη μιας πραγματικότητας που θα ήταν αρκετά διαφορετική και θα κρυβόταν πίσω από την ιδέα της βοήθειας προς τους φτωχότερους και τους πιο μειονεκτούντες, η οποία από μόνη της είναι ένας ευγενής σκοπός, αλλά στην πραγματικότητα θα κάλυπτε την προετοιμασία μιας «εξομάλυνσης» των επιπέδων του πληθυσμού σε όλο τον κόσμο. Με την «εξομάλυνση» πρέπει κανείς να κατανοήσει μιαν εξίσωση σε όλα τα σημεία, ώστε να μετατραπεί το άτομο σε ομοιόμορφο ον σε όλα τα επίπεδα. Είναι αναμφισβήτητο ότι αυτό θα συνεπαγόταν αναγκαστικά μια σημαντική θυσία εκ μέρους ενός μέρους των λαών για να επιτρέψει στο άλλο μέρος να ανυψωθεί.
Η υλοποίηση ενός τέτοιου έργου για την οργάνωση μιας «Παγκόσμιας Τάξης» δεν οφείλει τίποτα σε ένα φιλανθρωπικό πνεύμα, αλλά ουσιαστικά ανταποκρίνεται στην ανάγκη να δομηθεί ο οικονομικός κόσμος έτσι ώστε τα κέρδη των ισχυρότερων χρηματοπιστωτικών ολιγαρχιών όχι μόνο να διατηρηθούν αλλά κυρίως να βελτιστοποιηθούν για να διατηρηθούν ή ακόμα και να αυξηθούν όλο και περισσότερο. Η ισότητα μεταξύ όλων θα εξαλείψει τις συγκρούσεις των εθνών-κρατών, εκείνων που ευθύνονται για τους πολέμους του εικοστού αιώνα.
Οι συμφωνίες του Bretton Woods στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου προώθησαν, με την παρώθηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, τη δημιουργία θεσμών με στόχο τη διασφάλιση του κόσμου μέσω της θέσπισης κανόνων και της παροχής χρηματοδοτικών πόρων (ΔΝΤ, IBRD, GATT).
Επιπλέον, το πνεύμα ήταν η εξασφάλιση διατήρησης της ειρήνης και της ανάπτυξης της οικονομίας στο σύνολό της.
Ο κόσμος αλλάζει ραγδαία μέσω της εμφάνισης νέων δυνάμεων, της διαταραχής της συμπεριφοράς και των δραστηριοτήτων κάθε είδους από τις εξελίξεις και την πρόοδο των τεχνολογιών, αλλά οι διακρατικοί θεσμοί δυσκολεύονται να συμβαδίσουν.
Η κρίση covid-19 έχει αποτελέσει έναυσμα για την συνειδητοποίηση αυτής της κατάστασης από τους μεγάλους πολιτικούς. Η χρηματοπιστωτική ολιγαρχία επιμέτρησε τις αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομική ισορροπία του επιχειρηματικού κόσμου αυτής της έλλειψης ανταπόκρισης των παγκόσμιων θεσμών και έχει αντιληφθεί τον κίνδυνο αποδυνάμωσης της δεσπόζουσας θέσης της.
Η σύνοδος κορυφής του Νταβός τον Ιανουάριο του 2021 κατέστησε δυνατή την «αναδιάταξη» των πολιτικών και την ενημερότητά τους σχετικά με τον επείγοντα χαρακτήρα της παρέμβασης, όπως φαίνεται ιδίως από την δήλωση της 3ης Φεβρουαρίου, την οποία υπέγραψαν οι ηγέτες των δύο εμβληματικών χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Γαλλίας και της Γερμανίας, του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών και των ηγετών του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Λίγο- λίγο, τίθενται σε εφαρμογή εργαλεία για τη δημιουργία αυτής της ισότητας μεταξύ όλων, όπως το σχέδιο του Ιδρύματος Γκέιτς για τον εμβολιασμό των πληθυσμών με την ταυτόχρονη έγχυση νανοσωματιδίων για την αντικατάσταση του χάρτινου βιβλιαρίου εμβολιασμού . Από μόνο του το πρόγραμμα μπορεί να φαίνεται ελκυστικό, αλλά αύριο ποιοι τύποι νανοσωματιδίων θα εγχυθούν στον καθένα μας; Νανοσωματίδιο GPS, νανοσωματίδιο παρακολούθησης συμπεριφοράς, νανοσωματίδιο κατάστασης υγείας, νανοσωματίδιο ρύθμισης επιθυμίας, νανοσωματίδιο ρύθμισης παχυσαρκίας ????
Ήδη στη Σιγκαπούρη τα smartphones χρησιμοποιούνται για την παρακολούθηση του πληθυσμού, έτσι ώστε πιθανά κρούσματα επαφής να μπορούν να εντοπιστούν σε περίπτωση εξάπλωσης μιας επιδημίας. Σήμερα οι πληροφορίες παραμένουν αποθηκευμένες στο κινητό τηλέφωνο και χρησιμοποιούνται μόνο από τις αρχές όταν είναι απαραίτητο. Ποιος μας λέει ότι αύριο τα τηλέφωνά μας δεν θα χρησιμεύσουν ως ιχνηλάτες των δραστηριοτήτων μας;
Αν αυτό το σχέδιο αναδιοργάνωσης και διάρθρωσης του κόσμου φαίνεται τόσο ενδιαφέρον πώς εξηγείται ότι οι οιονεί μυστικές οργανώσεις συναντιούνται και εργάζονται σε ορισμένα θέματα που οι συνήθεις θνητοί αγνοούν εντελώς;
Το φόρουμ του Νταβός είναι σχετικά γνωστό στο ευρύ κοινό, τα μέσα ενημέρωσης δεν διστάζουν να μας υπενθυμίσουν την ύπαρξή του σε κάθε ετήσια συνέλευσή του, αλλά ποιος είναι σε θέση να μας ενημερώσει για τη φύση των συζητήσεων και για τα συμπεράσματα και τα σχέδια που έχουν προκύψει από αυτές; Τι γνωρίζουμε για τις αποφάσεις που λαμβάνονται από αυτούς τους σημαντικούς υπεύθυνους λήψης αποφάσεων;
Άλλες πολύ πιο μυστικές ομάδες εργάζονται σιωπηλά, όπως η Ομάδα Μπίλντερμπεργκ, η Τριλάτεραλ, τα ιδρύματα μεγάλων χρηματοδοτών όπως, για παράδειγμα, του Μπιλ και της Μελίντα Γκέιτς, του Ρότσιλντ, του Ροκφέλερ, του Σόρος και του Ιδρύματος Ανοικτής Κοινωνίας και ένα σύνολο πολύ ισχυρών ομάδων προβληματισμού για πολιτικούς ηγέτες που στην πραγματικότητα είναι μόνο μαριονέτες στην υπηρεσία αυτής της οικονομικής ολιγαρχίας.
Αυτοί οι κάτοχοι τεράστιας περιουσίας βλέπουν τους εαυτούς τους ως τις ελίτ αυτού του κόσμου και χρησιμοποιούν τη δύναμη επιρροής τους στα εθνικά κράτη. Οι φιλανθρωπικές πτυχές των πράξεών τους δεν είναι παρά η επιφάνεια και κρύβουν μια πραγματικότητα τον χαρακτήρα της οποίας η ανθρωπότητα οφείλει να αντιληφθεί πολύ γρήγορα αν δεν θέλει να παρασυρθεί σε έναν κόσμο όπου ο Άνθρωπος δεν θα έχει αξία παρά μόνο στον βαθμό που είναι χρήσιμος, εξυπηρετικός, κομμένος στα μέτρα ανάγκης, εκμεταλεύσιμος μέχρις ελέους, και αλλιώς καλούμενος να εξαφανιστεί .
Τα εθνικά κράτη πρέπει να εξαφανιστούν υπέρ της προγραμματισμένης περιφερειοποίησης προκειμένου να υπακούουν ή να πάψουν να υπάρχουν. Η Ευρωπαϊκή Ένωση εργάζεται για την αναπαραγωγή του γερμανικού μοντέλου των «landers» (υποκρατιδίων) και μπορούμε να αναφέρουμε ως παράδειγμα τη νέα οντότητα που γεννήθηκε στη Γαλλία: την ευρωπαϊκή συλλογικότητα της Αλσατίας5 (επίσημα υπάρχουσα από την 1η Ιανουαρίου 2021).
Ποιος θέλει να ζήσει σε έναν εντελώς ρομποτικό κόσμο για την βιομηχανική παραγωγή, απομονωμένος στην «τηλεργασία», αποκομμένος από κάθε κοινωνικό δεσμό εκτός από την οικογένεια, υποταγμένος σε ένα καθολικό εισόδημα, που θα αφαιρείται από κάθε απείθαρχο άτομο;
Η υγειονομική κρίση συντηρείται προσεκτικά στη χώρα μας (η κατάσταση έκτακτης ανάγκης για την υγεία παρατάθηκε έως τις 31 Δεκεμβρίου 2021) για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα αυτού του προγράμματος, ενοχοποιώντας τον πληθυσμό με σκόπιμα αγχωτικές αλλά όχι σοβαρά επιχειρηματολογημένες ομιλίες. Η στέρηση χώρων ευχαρίστησης, αναψυχής και άλλων διαφυγών έχει ως στόχο να συνηθίσει τον πολίτη σε μια ζωή αυστηρότητας, περικλείοντάς τον σε ένα κέλυφος για να τον αποσταθεροποιήσει ψυχολογικά και να τον αποδυναμώσει.
Η θυσία γενεών εφήβων, σπουδαστών, είναι απαραίτητη για την αναμόρφωση του ατόμου που θα πάρει στα χέρια του τα πεπρωμένα της χώρας σε λίγα χρόνια. Οι μικρές επιχειρήσεις, τα φιλελεύθερα επαγγέλματα και οι τεχνίτες αντιμετωπίζουν τεράστιες δυσκολίες, δίνοντας έτσι στο κράτος την εξουσία να λαμβάνει αποφάσεις σχετικά με τη μελλοντική τους ύπαρξη. Αυτό το γαλλικό κράτος μπορεί να χορηγήσει ενίσχυση ύψους 465.000.000 ευρώ σε μια εταιρεία με κύκλο εργασιών άνω των επτά δισεκατομμυρίων ευρώ, αλλά αφήνει έναν έμπορο να πεθάνει, κερδίζοντας με αγωνία ένα ποσό από 1.500 έως 2.000 ευρώ το μήνα, δουλεύοντας 50 ώρες την εβδομάδα.
Το 50% του χρέους του κράτους ανήκει σε γαλλικές οντότητες, αλλά το υπόλοιπο 50% ανήκει σε άλλες χρηματοπιστωτικές δυνάμεις. Τι θα συμβεί όταν αυτές οι εξουσίες απαιτήσουν την αποπληρωμή των οφειλών τους; Δεν πρόκειται για αποδυνάμωση της χώρας μας, η οποία πρέπει να υποκύψει στις απαιτήσεις των πιστωτών εάν θέλει να επιβιώσει;
Να υποκύψουμε, να υποταγούμε, ή να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας ως ελεύθεροι και κυρίαρχοι λαοί;
*Είναι αυτονόητο ότι οι απόψεις του κειμένου εκφράζουν κατά κύριο λόγο τον υπογράφοντα
