Με “έναν τρίποδα και ένα βίντεο”, σύμφωνα με την αγαπημένη έκφραση του ιδίου, ο 49χρονος Τούρκος αρχιμαφιόζος Σεντάτ Πεκέρ, ο οποίος φέρεται να έχει καταφύγει στο Ντουμπάι, εξακολουθεί να σφυροκοπά τους κρατούντες στη γείτονα.
Τα οκτώ συνολικά βίντεο τα οποία έχει αναρτήσει στο κανάλι του στο YouTube μετρούν αθροιστικά πάνω από 67 εκατομμύρια θεάσεις – με το τελευταίο να εμφανίζεται στις 30 Μαΐου και να προχωρά τις αποκαλύψεις εις βάρος του κυβερνώντος κόμματος ένα βήμα παραπέρα, καθώς ο Πεκέρ ισχυρίζεται ότι υπό την κάλυψη φορτίων ανθρωπιστικής βοήθειας προς τους Τουρκομάνους της Συρίας, της οποίας την αποστολή οργάνωσε ο ίδιος το 2015, η τουρκική παραστρατιωτική οργάνωση Sadat απέστειλε οπλισμό στην Τζάμπατ Αλ Νούσρα, θυγατρική της Αλ Κάιντα.
Η οργάνωση Sadat, η οποία έπαιξε ρόλο στην καταστολή του αποτυχημένου πραξικοπήματος του 2016, αποκαλείται και “παράλληλος στρατός του Ερντογάν” και έχει ιδρυθεί από τον διατελέσαντα και προεδρικό σύμβουλο, Αντάν Τανριβερντί.
Επιπλέον, ο Πεκέρ κάνει λόγο για την πολιτικο-επιχειρηματική “ιεραρχία” από την οποία περνούσε κάθε έγκριση για διεξαγωγή παράνομου εμπορίου, όγκου μερικών δισεκατομμυρίων, ανάμεσα στην Τουρκία και την ανταρτοκρατούμεη βόρεια Συρία.
Φυσικά, ουδείς είναι σε θέση να διασταυρώσει τους ισχυρισμούς του Πεκέρ. Ωστόσο, ο παντουρκιστικών πεποιθήσεων αρχιμαφιόζος, ο οποίος από κρατούμενος για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης βρέθηκε μετά το 2016 να είναι “ευυπόληπτος επιχειρηματίας” και ευνοούμενος της εξουσίας μέχει πέρσι, οπότε αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Τουρκία, φέρεται αποφασισμένος να κλιμακώσει την αντιπαράθεση.
Προσωπική βεντέτα ή κάτι βαθύτερο;
Άγνωστο είναι επίσης αν αυτό που παρακολουθούμε είναι απλώς μια προσωπική βεντέτα ή έχει βαθύτερα χαρακτηριστικά – που να αφορούν ενδεχομένως και την επιθυμία της Ουάσιγκτον να επαναφέρει στο άρμα της την Τουρκία, ιδεωδώς με παραγκωνισμό του Ερντογάν.
Υπενθυμίζεται ότι ο Πεκέρ άρχισε τις αποκαλύψεις του ανακαλώντας γεγονότα της δεκαετίας του ’90 οπότε το “βαθύ κράτος”, με συμμετοχή και του ιδίου και υπό την καθοδήγηση του τότε υπουργού Εσωτερικών Μεχμέτ Αγάρ, φέρεται να προχώρησε στη δολοφονία ενός επιχειρηματία και ενός Τουρκοκύπριου δημοσιογράφου.
Επιλέον, ο Πεκέρ ισχυρίστηκε ότι ο Αγάρ εξακολουθεί να είναι και σήμερα το πρόσωπο-κλειδί σε ποικίλες σκοτεινές υποθέσεις και ότι ο γιος του, βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος, εμπλέκεται, όπως και ο γιος του μέχρι πρότινος πρωθυπουργού Μπιναλί Γιλντιρίμ, στο “άνοιγμα” νέων διαδρόμων λαθρεμπορίας ναρκωτικών μέσω Λατινικής Αμερικής και κατεχόμενης Κύπρου.
Το μένος του Πεκέρ συγκεντρώνει κατεξοχήν ο άλλοτε προστάτης του, Μεχμέτ Σοϊλού, υπουργός Εσωτερικών, μέγας ανταγωνιστής του προεδρικού γαμπρού Μπεράτ Αλμπαϊράκ, φίλος των συμπολιτευόμενων εθνικιστών και επίδοξος διάδοχος του Ερντογάν. Πρόκειται για το μόνο “αυτόφωτο” πρόσωπο στην τουρκική κυβέρνηση, με δικά του βάση εξουσίας, γεγονός που δεν επιτρέπει στον Ερντογάν να το ελέγξει πλήρως, ούτε και να τον παραμερίσει.
Όπως πάντως επισημαίνει, μιλώντας στο Ahval News, ο πολιτικός επιστήμονας και καθηγητής στην Τσεχία, Γκιοκχάν Μπατζίκ, ο εκάστοτε υπουργός Εσωτερικών είναι ακριβώς ο “κόμβος” συνάντησης του “τυπικού” και του “άτυπου” τομέα της εξουσίας, που συνυπάρχουν από τότε που ιδρύθηκε η Τουρκική Δημοκρατία. Στην παρούσα φάση, μάλιστα, η τουρκική ελίτ αισθάνεται ότι οι μηχανισμοί του κράτους δεν επαρκούν για την επιβίωσή της και για αυτό καταφεύγει όλο και συχνότερα στους “άτυπους”, πρόσθεσε.
Ωστόσο, μιλώντας επίσης στο Ahval News ο Τούρκος ερευνητής στη Γερμανία Γεκτάν Τουρκγιλμάζ υποστηρίζει ότι η τωρινή κατάσταση ξεπερνά οτιδήποτε γνωρίζουμε από το παρελθόν.
Η σχέση κράτους και μαφίας στην Τουρκία, υποστηρίζει, άνθισε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, στο όνομα της “κομμουνιστικής απειλής”, με τη διαμόρφωση μηχανισμών τύπου Gladio, όπως συνέβη και στην Ιταλία ή την Ελλάδα. Κατόπιν, η “κουρδική απειλή” έδωσε νέα μορφή στη σχέση αυτή, Ωστόσο, η διάρρηξη της συμμαχίας του Ερντογάν με τους Γκιουλενιστές και η αλληλοκατεδάφιση των θεσμών μετά το 2016 οδήγησε σε έλλειψη κατάλληλων κρατικών στελεχών και στην επικράτηση ενός κλίματος παράνοιας, καθώς ο “εσωτερικός εχθρός” προερχόταν για πρώτη φορά από το σουνιτικό στρατόπεδο και θα μπορούσε να είναι πανταχού παρών. Το κενό αυτό κάλυψε το οργανωμένο έγκλημα όσο ποτέ πριν.
Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή η μετάλλαξη της εξουσίας στην Τουρκία δεν αφορά μόνο την εσωτερική σκηνή, αλλά και τη διεθνή συμπεριφορά. Οι μέθοδοι της μαφίας προβάλλουν πλέον ως ένας τρόπος άσκησης πολιτικής, τον οποίο η γειτονική χώρα φιλοδοξεί να κατοχυρώσει για τον εαυτό της. Και μόνο οι απαγωγές Γκιουλενιστών αντιπάλων του Ερντογάν από χώρες του εξωτερικού ή η μεταφορά παραστρατιωτικών στα μέτωπα στα οποία η Τουρκία επιθυμεί να παρεμβληθεί (λ.χ. Λιβύη, Καύκασο) το εικονογραφούν αυτό χαρακτηριστικά.
