Περισσότερη προβλεψιμότητα. Αυτό υπήρξε το ζητούμενο της διεθνούς κοινότητας κατά τις ταραγμένες ημέρες του Ντόναλντ Τραμπ και αυτό έθεσε ως στόχο για τις ρωσο-αμερικανικές σχέσεις ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν κατά την τηλεφωνική επικοινωνία που είχε χθες Τρίτη, κατόπιν δικής του πρωτοβουλίας, με τον Ρώσο ομόλογό του Βλαντίμιρ Πούτιν, στη σκιά των επικίνδυνων εντάσεων που οικοδομούνται τα τελευταία 24ωρα στην ανατολική Ουκρανία.
Ωστόσο, δεν αποτελεί ο ίδιος ο ένοικος του Λευκού Οίκου πρότυπο προβλεψιμότητας, όταν πραγματοποιεί τα συγκεκριμένο άνοιγμα προς τον Πούτιν (τον οποίο μάλιστα προσκάλεσε να συμμετάσχει στην διαδικτυακή σύνοδο κορυφής που διοργανώνει για το κλίμα στις 22-23 Απριλίου) μόλις τρεις εβδομάδες αφότου αποκάλεσε τον ισχυρό άνδρα του Κρεμλίνου “δολοφόνο χωρίς ψυχή”.
Το σίριαλ της αντιπαράθεσης Δημοκρατικών-Ρεπουμπλικανών και της διαδοχής του Τραμπ από τον Μπάιντεν αποσπά την προσοχή μας από το ότι η αξιοπιστία και συνολικά η θέση των ΗΠΑ στον κόσμο έχει πληγεί για λόγους αντικειμενικούς (θα έμπαινε κανείς στον πειρασμό να τους αποκαλέσει μακροϊστορικούς). Διαδικασία την οποία αυτό ακριβώς το σίριαλ μοιάζει να επιτάχυνε, καθώς απέκλεισε την συνεπή εφαρμογή ενός “σχεδίου Κίσσινγκερ”, με προσεταιρισμό της Κίνας για περικύκλωση της Ρωσίας ή το αντίστροφο, με αποτέλεσμα οι ευρασιατικές δυνάμεις να συσπειρώνονται όλο και πιο πολύ, να εγκολπώνονται το Ιράν), όπως ενδεικτικά μας θυμίζει η πρόσφατη 25ετής ιρανο-κινεζική συμφωνία ή η συμερινή επίσκεψη του Σεργκέι Λαβρόφ στην Τεχεράνη) και να δημιουργούν ένα “βαρυτικό πεδίο” το οποίο γεννά σοβαρά διλήμματα σε άλλοτε στενούς συμμάχους της Δύσης, όπως το Πακιστάν, η Νότιος Κορέα, ακόμη και η Τουρκία ή η Γερμανία.
Το ότι η χθεσινή συνομιλία συνέπεσε με τη δημοσιοποίηση των προθέσεων του Τζο Μπάιντεν να έχει ολοκληρώσει πλήρη αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν μέχρι την εικοστή επέτειο των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου, εγκαταλείποντας έτσι το προσφιλές στο “βαθύ κράτος” σχέδιο της πλαγιοκόπησης των ευρασιατικών δυνάμεων στην Κεντρική Ασία, μόνο τυχαίο δεν είναι.
Οι αυστηρές προειδοποιήσεις που, κατά τη σχετική ανακοίνωση του Λευκού Οίκου, απηύθυνε ο Μπάιντεν στον Πούτιν (σχετικά με τη ρωσική ανάμιξη στα αμερικανικά εσωτερικά ζητήματα, την ανάπτυξη ρωσικών δυνάμεων πλησίον της Ουκρανίας κ.ο.κ.), περισσότερο μοιάζουν να αφορούν το γόητρο της ίδιας της Αμερικής και της κυβέρνησής της, παρά τον συνομιλητή, που άλλωστε εξέδωσε μια περισσότερο ψυχρή ανακοίνωση, στην οποία πάντως απαριθμούνται τα θέματα της διεθνούς ατζέντας όπου Μόσχα και Ουάσιγκτον θα μπορούσαν να συνεργασθούν, όπως είναι ο έλεγχος των εξοπλισμών, οι κρίσεις στη Συρία και το Αφγανιστάν, η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και της κλιματικής αλλαγής κτλ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι, μολονότι η Ρωσία εμφανώς κολακεύεται να επιβεβαιώνεται ως συνομιλητής για την επίλυση διεθνών προβλημάτων, ο Πούτιν δεν έσπευσε να δώσει απάντηση στην πρόσκληση Μπάιντεν για την σύνοδο κορυφής, ούτε και στην ιδέα για μία συνάντηση των δύο ηγετών το επόμενο διάστημα. Η απάντησή του ασφαλώς θα κριθεί από τη διαμόρφωση του κλίματος τις αμέσως επόμενες μέρες στο ουκρανικό μέτωπο, όπου δεν είναι απαραίτητο να προκύψει γραμμικά εκτόνωση. Πάντως η δηλωμένη ετοιμότητα της Ρωσίας να απαντήσει στρατιωτικά σε οποιαδήποτε κίνηση κατά των ρωσόφωνων αυτονομιστών της ανατολικής Ουκρανίας έθεσε υπό δοκιμασία τις αμερικανικές ενθαρρύνσεις προς το Κίεβο.
Σε κάθε περίπτωση, ούτε η Ρωσία πρόκειται να χαλαρώσει την επιφυλακή της ή να άρει την καχυποψία της, ούτε όμως και οι σύμμαχοι των ΗΠΑ πρόκειται να αποκτήσουν μιαν ασφαλέστερη εικόνα για το αν ο νέος ψυχρός πόλεμος πατά γκάζι ή φρένο. Όσοι πάντως έσπευσαν να κόψουν τις γέφυρές τους με τη ρωσική πλευρά ενδέχεται σύντομα να αισθανθούν μετέωροι.
