Η Χίος είναι ένα νησί πλούσιο σε έθιμα και παραδόσεις. Λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη, προς τα βόρεια του νησιού, βρίσκεται η περιοχή του Βροντάδου. Μια περιοχή που η συντριπτική πλειοψηφία των ανδρών ήταν και είναι ναυτικοί, πλοιοκτήτες, άνθρωποι της θάλασσας. Μια περιοχή που λατρεύει τον Άγιο Νικόλα της, καθώς επί γενιές εκεί εναποθέτει τις ελπίδες της για την υγεία και τα καλά ταξίδια των ανθρώπων της. Μια περιοχή που δεσπόζει το μοναδικό άγαλμα του αφανή Ναύτη, εις ανάμνησιν εκείνων που έμειναν για πάντα μακριά από τους δικούς τους στην υγρή αγκαλιά της θάλασσας. Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να καλαντίζουν την νέα χρονιά οι άνθρωποι του Βροντάδου; Με κάλαντα επικλητικά, λατρευτικά, εγκωμιαστικά, προσευχές σε δίστιχα με την μορφή καλάντων… όλα ένα ρυθμικό τάμα στον Άγιο που θα φέρει ξανά τους αγαπημένους τους στα πάτρια εδάφη: «Άγιε μου Βασιλάκη μου και Άγιε μου Νικόλα, προστάτευε τους ναυτικούς την ώρα του κυκλώνα» Παραμονή πρωτοχρονιάς παρέες μικρών και μεγάλων γυρίζουν τις γειτονιές του Βροντάδου από σπίτι σε σπίτι, τραγουδώντας τα παραδοσιακά αγιοβασιλιάτικα κάλαντα και λέγοντας παινέματα (αυτοσχέδιους στίχους με ευχές) προς την οικογένεια και ιδιαίτερα προς τους ναυτικούς που είναι μακριά από τα σπίτια τους. Δεν λείπουν όμως και τα αστεία παινέματα που διακωμωδούν πρόσωπα ή καταστάσεις. Στο τέλος η σπιτονοικοκυρά κερνάει τους καλαντιστές με τα εδέσματα της ενώ ο σπιτονοικοκύρης δίνει ένα μικρό φιλοδώρημα “μπαξίσι”.