Άλλος ένας μεγάλος παραγωγικός επιχειρηματικός όμιλος είναι έτοιμος να περάσει σε ξένα κερδοσκοπικά κεφάλαια.
Σύμφωνα με πληροφορίες ιστοσελίδων (βλ. capital.gr), πρόταση για την εξαγορά του ομίλου τροφίμων Vivartia, θυγατρικής της MIG, έχει υποβάλλει το διεθνές κερδοσκοπικό κεφάλαιο EMMA Capital, ιδιοκτησίας Jiri Smejc. Ως γνωστόν, το κερδοσκοπικό αυτό κεφάλαιο έχει εξαγοράσει με σκανδαλώδη τιμή και σκανδαλώδεις διαδικασίες διαπλοκής και το υπερκερδοφόρο μονοπώλιο του ΟΠΑΠ!
Ειδικότερα, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, η EMMA Capital έχει προτείνει την εξαγορά του συνόλου των μετοχών της Vivartia Συμμετοχών (ελέγχει τις εταιρείες ΔΕΛΤΑ ΤΡΟΦΙΜΑ, GOODY’S, EVEREST, ΜΠΑΡΜΠΑ ΣΤΑΘΗΣ) από τις MIG και Πειραιώς, προσφέροντας, περίπου, 600 εκ. ευρώ, που, μετά την αφαίρεση του χρέους του ομίλου, αντιστοιχούν σε περίπου 200 εκ. ευρώ μετρητά για τους μετόχους.
Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες οι μέτοχοι φέρονται να εξετάζουν σοβαρά την πρόταση εξαγοράς της Vivartia Συμμετοχών και ίσως στο αμέσως επόμενο διάστημα, να υπάρξουν ενδεχομένως εξελίξεις.
Να σημειώσουμε ότι πριν λίγες μέρες άλλη μιά παραγωγική επιχείρηση τροφίμων, η Μινέρβα Ελαιουργική, πέρασε σε ξένα κερδοσκοπικά κεφάλαια, ενώ το 2018 πραγματοποιήθηκε και η πλήρης εξαγορά της Ολυμπιακής Ζυθοποιΐας με τα γνωστά brands Fix Hellas και Mythos από την πολυεθνική Carlsberg, στο πλαίσιο ενός οργίου εξαγορών ελληνικών παραγωγικών μονάδων από ξένες επιχειρήσεις και συχνά funds.
Οι ελληνικές επιχειρήσεις, ιδιαίτερα οι παραγωγικές με την στενή έννοια του όρους, είτε κλείνουν, είτε χαροπαλεύουν (βλ. τελευταία Creta Farm) και οι πιο κερδοφόρες εκποιούνται στο ξένο πολυεθνικό κεφάλαιο, ενώ πάντα οι Έλληνες ιδιοκτήτες τους είτε πάνω στο “πτώμα” των επιχειρήσεων τους, είτε με το ξεπούλημά τους, καταφέρνουν να κάνουν μεγάλες “μπάζες” για τις οικογένειες τους και για αρκετές μελλοντικές γενιές.
Οι κυβερνήσεις σε αυτή την χώρα έχουν καταφέρει να ξεπουλήσουν σε ξένα πολυεθνικά χέρια όλο, σχεδόν, το υπερκερδοφόρο στρατηγικό δυναμικό των δημοσίων επιχειρήσεων ( Τράπεζες, ΟΤΕ, ΟΠΑΠ, ΑΔΜΗΕ, λιμάνια, μεταφορές (ΟΑ), δίκτυα, αεροδρόμια κλπ), ενώ οι εκποιήσεις δημοσίων στρατηγικών μονοπωλιακών κερδοφόρων επιχειρήσεων συνεχίζονται ακάθεκτες.
Μετά το “τσουνάμι” ιδιωτικοποιήσεων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση της Ν.Δ έχει εξαγγείλει νέες άμεσες ιδιωτικοποιήσεις στο πολυεθνικό κεφάλαιο όπως το Ελ. Βενιζέλος, ο ΔΕΔΔΗΕ, η ΔΕΗ μετά την “εξυγίανση” της, τα ΕΛΠΕ, η ΔΕΠΑ, η Εγνατία οδός κλπ κλπ.
Σε λίγο η πολιτικά εξαρτημένη χώρα μας με το δουλόφρων πολιτικό της κατεστημένο, θα είναι μιά χώρα στην οποία η ύπαρξη μεγάλης επιχείρησης σε ελληνικά χέρια θα είναι ανέκδοτο, ενώ και όσες απομείνουν, θα έχουν, όπως σήμερα αρκετές, την έδρα τους σε μεγάλες κοσμοπολίτικες πρωτεύουσες του εξωτερικού.
Δυστυχώς, κάτω από τα αμέριμνα και απαθή βλέμματα μας και υπό τις θερμές ιαχές των συστημικών ΜΜΕ και μιάς διαπλεκόμενης και παρασιτικής ολιγαρχίας, η οποία παίζει το ρόλο του βρώμικου μεσάζοντα, η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε οικονομικό προτεκτοράτο του πολυεθνικού και διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και κλωτσοσκούφι στους σχεδιασμούς των ξένων δυτικών ιμπεριαλιστικών πολιτικών και οικονομικών κέντρων με τους ηγέτες του ελληνικού κατεστημένου να περιφέρονται από την Λέσχη Μπίλντερμπεργκ έως την Λέσχη Αμπροσέτι ( λίμνη Κόμο, Ιταλία).
Αλοίμονο στην πατρίδα μας, γιατί έτσι δεν έχει μέλλον!
Ν.Ζ
Υ.Γ: Σε όσους ενδεχομένως σηκώνουν τα χέρια ψηλά με τη σκέψη: “τι ελληνικό, τι ξένο κεφάλαιο“, θα έλεγα, φυσικά, ούτε ελληνικό ούτε ξένο κεφάλαιο. Μέχρι, να φτάσουμε, όμως, εκεί και για να φτάσουμε εκεί, είναι αδιανόητο να ξεπουλιούνται, συνήθως σε πολυεθνικά συμφέροντα, γιατί αυτά διαθέτουν τα ανάλογα κεφάλαια, οι δημόσιες στρατηγικές και δη μονοπωλιακές και κερδοφόρες, επιχειρήσεις. Όπως δεν είναι καθόλου θετικό όσες ιδιωτικές παραγωγικές επιχειρήσεις δεν κλείνουν, να περνάνε σε ξένα χέρια, διότι τότε τα κέρδη τους σε καμιά περίπτωση δεν επανεπενδύονται, έστω και μερικώς, στη χώρα αλλά φεύγουν όλα στο εξωτερικό στη μητρική τους εταιρεία, τα οποία η τελευταία εντάσσει στους ευρύτερους σχεδιασμούς της, ενώ η σύμφυση της ελληνικής οικονομίας με το πολυεθνικό κεφάλαιο και η εξάρτηση της απ’ αυτό γίνεται πιο βαθιά, με συνέπεια να γίνεται και πιο δυσχερής και με ισχυρότερο αντίπαλο απέναντι, οποιαδήποτε απόπειρα προοδευτικής αλλαγής στην χώρα και κοινωνικής χειραφέτησης.