Ενώ μερικά σχέδια ειρήνης στη Συρία κυκλοφορούν σήμερα στις καγκελαρίες, ο Τιερί Μεϊσάν υπογραμμίζει την ανεπαρκή προσαρμογή τους για αυτό το τύπο πολέμου. Σύμφωνα με τον ίδιο, ξεκινώντας από μια κατατετμημένη ανάλυση της σύγκρουσης, όσοι πιστεύουν ότι κάνουν καλά όχι μόνο θα αποτύχουν να λύσουν το πρόβλημα, αλλά θα ανοίξουν το δρόμο για έναν νέο πόλεμο. Είναι απαραίτητο να ασχοληθούμε πρωτίστως με το ιδεολογικό ζήτημα.
Η Συρία αναμένεται να γνωρίσει στο άμεσο μέλλον το τέλος των ένοπλων εχθροπραξιών, με εξαίρεση τις περιοχές που καταλαμβάνουν η Τουρκία και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ο διεθνής Τύπος ανησυχεί πλέον για την επιστροφή των προσφύγων, την ανοικοδόμηση των καταστροφικών περιοχών και να αποτρέψει την επιστροφή των ευρωπαϊκών τζιχαντιστών.
Αλλά αυτά τα θέματα είναι δευτερεύοντα σε σχέση με δύο άλλα.
- Την επομένη της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, ο υπουργός Άμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ διόρισε τον ναύαρχο Άρθουρ Κ. Σεμπρόουσκι ως διευθυντή του Γραφείου Μετασχηματισμού των Δυνάμεων. Δίδαξε αμέσως το δόγμα του, πρώτα στους στρατηγούς αξιωματικούς του Πενταγώνου, στη συνέχεια στις διάφορες στρατιωτικές ακαδημίες. Παραμένει η κύρια στρατηγική αναφορά στις Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμη και μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ.
Να τελειώσει ο πόλεμος
Από του 2001, το Πεντάγωνο ενέκρινε το δόγμα του ναύαρχου Άρθουρ Κ. Σεμπρόουσκι, διευθυντή του Γραφείου Μετασχηματισμού των Δυνάμεων του Ντόναλντ Ράμσφελντ. Ο στόχος δεν είναι πλέον να αρπάξουν οι ΗΠΑ τους φυσικούς πόρους για τον εαυτό τους, αλλά να ελέγχουν την πρόσβαση των άλλων σε αυτούς τους πόρους. Και γι ’αυτό, είναι απαραίτητο να διατηρηθεί επ’ αόριστον ένα χάος που μόνο οι αμερικανικές δυνάμεις μπορούν να αντιμετωπίσουν. Είναι, σύμφωνα με τα λόγια του προέδρου Τζωρτζ Μπους, ένας «ατελείωτος πόλεμος» στον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν πρέπει προπαντός ούτε να χάσουν ούτε να κερδίσουν [1].
Έτσι, ο πόλεμος εναντίον της Λιβύης διαιωνίζεται εδώ και επτά χρόνια, εκείνος εναντίον του Ιράκ για 15 χρόνια και εκείνος κατά του Αφγανιστάν για 17 χρόνια. Παρά όλες τις καλές υποσχέσεις, καμία από αυτές τις χώρες δεν γνώρισε την ειρήνη από τότε που πλήγηκαν από το Πεντάγωνο.
Το ίδιο ισχύει για τη Συρία, όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν εγκαταλείπουν επίσημα το δόγμα Σεμπρόουσκι. Βέβαια ο πρόεδρος Ντόναλντ Τράμπ είχε ανακοινώσει την πρόθεσή του να τερματίσει τον «αμερικανικό ιμπεριαλισμό» και να επιστρέψει σε μια μορφή «ηγεμονίας». Ωστόσο, παρά τις προσπάθειές του, δεν φαίνεται να πέτυχε.
Δεν είναι σαφές αν η αναγγελία από το στρατηγό James Mattis (υπουργός Άμυνας) και τον Michael Pompeo (Secretary of State) για τη δέσμευση των ΗΠΑ για την αποκατάσταση της ειρήνης στην Υεμένη εντός τριάντα ημερών θα πρέπει να ερμηνευθεί ως το τέλος μιας πρωτοβουλίας της Σαουδικής Αραβίας ή εκείνης του δόγματος Σεμπρόουσκι [2].
- Τα δύο σπαθιά και το Κοράνι αποτελούν το λογότυπο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (επάνω, σε διάσκεψη του Αιγύπτιου προέδρου Μοχάμεντ Μόρσι και του Οδηγού της Αδελφότητας). Αυτό το σύμβολο απαγορεύτηκε στην Αίγυπτο μετά από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα αυτής της ιδεολογίας, όπως απαγορεύεται η σβάστικα στη Δυτική Ευρώπη και τη Ρωσία μετά τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα του ναζισμού. Έχει αντικατασταθεί από ένα σημάδι του χεριού που βλέπουμε (κάτω στη φωτογραφία) που εκτίθεται με υπερηφάνεια από τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Να εξαλειφθεί η ιδεολογία των τζιχαντιστών
Ενώ τα γεγονότα στη Συρία έχουν παρουσιαστεί ως εμφύλιο πόλεμο, πρόκειται αναμφισβήτητα για μια ιδεολογική σύγκρουση. Τα δύο βασικά συνθήματα των διαδηλώσεων του 2011 ήταν:
« Αλλάχ, Συρία, ελευθερία! » (η τελευταία λέξη δεν σημαίνει δυτική πολιτική ελευθερία , αλλά την ελευθερία εφαρμογής του νόμου της Σαρίας).
« Οι Χριστιανοί στη Βηρυτό, οι Αλαουίτες στο τάφο! »
Η σύγκρουση είναι πολύ βαθύτερη από όσο νομίζουμε. Τα αρχικά συνθήματα δεν αντιτίθονταν στην Αραβική Δημοκρατία της Συρίας ούτε στον πρόεδρο της Μπασάρ αλ-Άσσαντ, αλλά στην ίδια την ουσία του συριακού πολιτισμού. Επρόκειτο να τερματιστεί μια απαράμιλλη στον κόσμο πολυεθνική κοινωνία και να επιβληθεί ένας τρόπος ζωής που να συμμορφώνεται με τις αρχές των Αδελφών Μουσουλμάνων.
Η Συρία είναι ένας χώρος στον οποίο ταυτόχρονα ο καθένας μπορεί να ασκήσει ελεύθερα τη θρησκεία του και βοηθά τους άλλους να ασκήσουν τη δική τους. Έτσι, το Μεγάλο Τζαμί των Ομαγιάτ της Δαμασκού είναι ένα ιερό γύρω από το λείψανο του κεφαλιού του Ιωάννη του Βαπτιστή. Για αιώνες, κάθε μέρα χωρίς εξαίρεση, εβραίοι [3], χριστιανοί και μουσουλμάνοι προσεύχονται μαζί εκεί.
- Το δεύτερο μέρος του βιβλίου του Τιερί Μεϊσάν «Κάτω από τα μάτια μας» αποτελεί μέχρι σήμερα τη μοναδική μελέτη για τη διεθνή ιστορία των Αδελφών Μουσουλμάνων.
Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν είναι θρησκευτική ομάδα, αλλά μια πολιτική αδελφότητα. Είναι οργανωμένοι σύμφωνα με το μοντέλο των ευρωπαϊκών μασονικών στοών στις οποίες σύχναζαν πολλοί από τους ιδρυτές τους. Τα μέλη τους δραστηριοποιούνται σε διάφορα δημόσια πολιτικά κόμματα και ομάδες τζιχαντιστών. Το σύνολο, χωρίς εξαίρεση, των τζιχαντιστών ηγετών, από τον Οσάμα Μπιν Λάντεν μέχρι τον Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι, είναι μέλη ή πρώην μέλη της Αδελφότητας.
Η ιδεολογία της Αδελφών Μουσουλμάνων διαιρεί τις πράξεις σε δύο: εκείνες που, σύμφωνα με αυτή, επιτρέπονται από τον Θεό και αυτές που απαγορεύονται από Εκείνον [4]. Διαδοχικά, διαιρεί τον κόσμο σε δύο: τους υπηρέτες και τους εχθρούς του Θεού. Τέλος, μεγεθύνει εκείνους που ακολουθούν την αντίληψή της για τις πράξεις που επιτρέπονται από τον Θεό και ενθαρρύνει τη σφαγή των άλλων.
Αυτή η ιδεολογία κηρύσσεται από τους Σαουδικούς κήρυκες (αν και σήμερα καταδικάζουν την Αδελφότητα και προτιμούν τη βασιλική οικογένεια), καθώς και από τις τουρκική και καταρική κυβερνήσεις. Τα έργα και ημέρες της δεν περιορίζονται μόνο στο πόλεμο στη Συρία, αλλά και σε όλες τις τζιχαντιστικές επιθέσεις παντού στο κόσμο.
Αν υποθέσουμε ότι οι ΗΠΑ είναι έτοιμες για την ειρήνη με τη Συρία, η τελευταία δεν είναι επομένως δυνατή παρά μόνο εάν η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ή ακόμα, το Συμβούλιο Ασφαλείας καταδικάζει ρητά την ιδεολογία της Αδελφών Μουσουλμάνων. Κατά συνέπεια, η ειρήνη στη Συρία θα απλούστευε πολύ τη κατάσταση στη Λιβύη, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, και θα συνέβαλε στην αποδυνάμωση της διεθνούς τρομοκρατίας.
Επομένως, είναι επικίνδυνο να μιλάμε για μια “γενική αμνηστία” ενώ πρέπει να εκτεθούν και να κριθούν τα εγκλήματα που αποδίδονται σε αυτή την ιδεολογία. Ακριβώς όπως στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κρίθηκαν οι ιδεολόγοι και απολογητές του ναζισμού, έτσι και σήμερα πρέπει να κριθούν εκείνοι που εξάπλωσαν αυτή την ιδεολογία. Και, σε αντίθεση με τη Νυρεμβέργη, πρέπει να γίνει με σεβασμό του κράτους δικαίου, ενώ χρησιμοποιήθηκαν αναδρομικά κείμενα. Ας γίνει κατανοητό: το σημαντικό δεν είναι να καταδικαστούν άτομα, αλλά να κατανοηθεί μια ιδεολογία για να την εξαλείψουμε.
Το 1945, η Σοβιετική Ένωση / Ρωσία ανακατασκευάστηκε γύρω από το μοναδικό κοινό επίτευγμα: τον αγώνα κατά της φυλετικής ιδεολογίας του ναζισμού – δηλαδή με τον ισχυρισμό ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και ότι όλοι οι λαοί είναι αντάξιοι σεβασμού-. Παρομοίως, η Συρία δεν θα μπορεί να ανοικοδομηθεί παρά μόνο γύρω από τη μάχη ενάντια στην ιδεολογία των Αδελφών Μουσουλμάνων –η επιβεβαίωση ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και ότι όλες οι θρησκείες είναι αντάξιες σεβασμού-.
Καθώς η Αδελφότητα των Μουσουλμάνων Αδελφών έχει υποστηριχθεί και εξακολουθεί να υποστηρίζεται από το Ηνωμένο Βασίλειο [5], δεν θα είναι δυνατόν να δικαστούν οι ηγέτες τους. Δεν πειράζει, αυτό που έχει σημασία είναι να αποκαλύπτονται δημοσίως αυτές οι ιδέες και τα εγκλήματα στα οποία οδηγούν άμεσα.
Συμπέρασμα
Ένας πόλεμος τελειώνει πάντα με νικητές και ηττημένους. Έχει καταστρέψει όχι μόνο ζωές στη Συρία, αλλά και στη Γαλλία και το Βέλγιο, την Κίνα και τη Ρωσία και σε πολλές άλλες χώρες. Επομένως, η ειρήνη στη Συρία πρέπει να εξεταστεί όχι μόνο από την άποψη της τοπικής πραγματικότητας, αλλά και από τα εγκλήματα που διαπράχτηκαν από τζιχαντιστές σε άλλα κράτη.
Γνωρίζοντας ότι οι 124 αυτοαποκαλούμενοι “Φίλοι της Συρίας” έχασαν στρατιωτικά, αλλά ότι ενεργήσαν με μισθοφόρους δι’ αντιπροσώπου και δεν έχουν υποστεί συχνά στρατιωτική απώλεια στην επικράτειά τους, δεν είναι έτοιμοι να δεχτούν την ήττα τους και αναζητούν μόνο να αποκρύψουν τις ευθύνες τους στα εγκλήματα που διαπράχτηκαν.
Δεν μπορεί να υπάρχει ειρήνη στη Συρία παρά μόνο αν καταδικαστεί η ιδεολογία των Αδελφών Μουσουλμάνων, αλλά αυτός ο πόλεμος θα συνεχίζεται σε άλλες χώρες αν δεν το κάνουμε.
[1] The Pentagon’s New Map, Thomas P. M. Barnett, Putnam Publishing Group, 2004. « Το στρατιωτικό σχέδιο των Ηνωμένων Πολιτειών για τον κόσμο », του Τιερί Μεϊσάν, Haïti Liberté (Haïti) , Δίκτυο Βολταίρος, 22 Αυγούστου 2017. [2] « Washington veut mettre fin à la guerre au Yémen » (“Η Ουάσινγκτον θέλει να τερματίσει τον πόλεμο στην Υεμένη”), Réseau Voltaire, 31 octobre2018. [3] Μετά το 1967, οι περισσότεροι Σύροι Εβραίοι έχουν εγκαταλείψει τη χώρα για το Ισραήλ. Ωστόσο, πολλοί Εβραίοι ξένοι επισκέπτες συνεχίζουν να προσεύχονται στο Μεγάλο Τζαμί. [4] Ma’alim fi tarîq, Sayyid Qutb, 1964. Version française : Jalons sur la route de l’islam, Sayyid Qutb, Ar-Rissala. [5] Να διαβάσετε οπωσδήποτε: “Οι αραβικές ανοίξεις όπως τις έζησαν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι”, η μοναδική μελέτη που υπάρχει σήμερα για τη διεθνή ιστορία της Αδελφότητας. Sous nos yeux, Thierry Meyssan, Demi-Lune 2017.
*Μετάφραση: Κριστιάν Άκκυριά
**Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)
