Με μακριά, καστανόξανθα, κατσαρά μαλλιά, γκριζοπράσινα μάτια, ανοιχτή επιδερμίδα, χωρίς μουσουλμανική μαντίλα, με τζιν και T-shirt, η φιγούρα της κονιορτοποιεί το στερεότυπο του αποκλεισμένου Αλλου, που πολλοί έχουν στο μυαλό τους όταν σκέφτονται τους Παλαιστίνιους, τους Αραβες, τους Μεσανατολίτες. Είναι κι αυτός ένας από τους λόγους που το μήνυμα της Αχεντ περνάει στη δυτική κοινή γνώμη, όπως έδειξε ο αντίκτυπος της πρόσφατης επίσκεψής της στη Γαλλία με αφορμή το φεστιβάλ της εφημερίδας L’Humanité. «Αρχικά, οι Ισραηλινοί είχαν απαγορεύσει την έξοδό μου από τη χώρα», θα μας πει. «Αν δεν ήταν η πίεση της Γαλλίας, νομίζω ότι δεν θα με άφηναν να φύγω. Μου έδωσαν βίζα μόνο για τη Γαλλία. Εκεί, όπως και στην Ελλάδα, εισέπραξα αλληλεγγύη και ζεστασιά. Εχω την αίσθηση ότι, αν μπορούμε να περιμένουμε από κάπου σημαντική στήριξη στην υπόθεσή μας, είναι από τους λαούς της Ευρώπης».
Η Αχεντ γεννήθηκε το 2001 στη Δυτική Οχθη, ενώ μαινόταν η δεύτερη Ιντιφάντα, αλλά όταν άρχισε να καταλαβαίνει τον κόσμο οι συγκρούσεις είχαν τερματιστεί. Οχι όμως και οι σκληρές πραγματικότητες της κατοχής. «Στα παιδικά μου χρόνια έχασα τον θείο μου, ο πατέρας μου συνελήφθη δεκάδες φορές, η μάνα μου τραυματίστηκε μπροστά στα μάτια μου, ενώ είδα έναν ξάδελφό μου να πεθαίνει μπροστά μου. Οπως καταλαβαίνετε, όλα αυτά σημάδεψαν ανεξίτηλα τη ζωή και τον χαρακτήρα μου. Οσο κι αν προσπαθείς να το εκλογικεύσεις και να προσαρμοστείς, αυτό είναι αδύνατο, γιατί η καθημερινή φρίκη απλούστατα δεν εκλογικεύεται».
Τον Αύγουστο του 2012, ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς επαίνεσε αυτό το μικροκαμωμένο κοριτσάκι που προσπάθησε να εμποδίσει τους Ισραηλινούς στρατιώτες να συλλάβουν τη μητέρα του. Δεν είναι πολύ βαρύ φορτίο για ένα 11χρονο παιδί να το αντιμετωπίζουν σαν σύμβολο;
«Πραγματικά, ήταν τεράστιο βάρος», απαντά. «Ενιωθα ότι πρέπει να μετράω κάθε λέξη, κάθε κίνηση, γιατί θα μπορούσε να με οδηγήσει στη φυλακή ή, από την άλλη, να παρεξηγηθεί πολιτικά. Κάθε φορά που με καλούσαν να μιλήσω, αισθανόμουν ότι έπρεπε να εκπροσωπήσω έναν λαό που ζει υπό συνθήκες κατοχής, κι αυτό ήταν πολύ βαρύ για μένα».
«Με έδεσαν χειροπόδαρα»
Τα πιο δύσκολα θα έρχονταν πέντε χρόνια αργότερα, μετά το επεισόδιο του περασμένου Δεκεμβρίου. «Με συνέλαβαν στις 17 Δεκεμβρίου του 2017. Δεκάδες στρατιώτες εισέβαλαν βάρβαρα στο σπίτι στις 3 τα χαράματα. Με έδεσαν χειροπόδαρα και με περιέλουσαν με υβριστικές, βρώμικες φράσεις που δεν μου επιτρέπεται να επαναλάβω. Στη συνέχεια, ακολούθησαν πολύωρες, εξαντλητικές ανακρίσεις για πολλές ημέρες, χωρίς να κοιμάμαι σχεδόν καθόλου, χωρίς παρουσία δικηγόρου, ούτε καν γυναίκας ανακρίτριας. Οι απειλές έπεφταν σύννεφο για τη μάνα μου, τον πατέρα μου και για μένα – μου έλεγαν ότι θα φύγω από τη φυλακή με άσπρα μαλλιά. Μια παρατεταμένη, βασανιστική πίεση».
Οσο καιρό η Αχεντ ήταν στη φυλακή, πολλά παιδιά σκοτώθηκαν στη Γάζα από ισραηλινές σφαίρες, χωρίς να γίνουν σύμβολα. Τη ρωτάω αν νιώθει ότι έχει κάποιο ηθικό χρέος απέναντί τους. «Ο θάνατος μπορεί να έρθει οποιαδήποτε στιγμή στη Γάζα ή στη Δυτική Οχθη, όπως έγινε με αυτά τα παιδιά, με τον εξάδελφό μου κι όπως μπορεί να συμβεί αύριο και σε μένα. Το μόνο που μπορώ να πω γι’ αυτούς τους μάρτυρες είναι ότι θα συνεχίσω τον αγώνα μου, τον αγώνα μας, ώστε να έρθει πιο γρήγορα η δικαίωση. Είμαι βέβαιη ότι η δική μου γενιά θα ζήσει σε ένα ανεξάρτητο και ελεύθερο παλαιστινιακό κράτος. Κι αυτό δεν είναι μια χλωμή ελπίδα, αλλά μια πεποίθηση».
Στις γυναικείες φυλακές, όπου βρέθηκε για οκτώ μήνες, η Αχεντ διάβασε πολύ. Ονειρό της είναι να σπουδάσει νομικά, αλλά όχι για να κάνει μια συμβατική καριέρα ως δικηγόρος. «Θέλω να σπουδάσω τη νομική επιστήμη, για την ακρίβεια να ειδικευτώ στο διεθνές δίκαιο, ώστε να μπορώ να συνεισφέρω με αυτή μου την ιδιότητα στον αγώνα εναντίον της κατοχής», θα μου πει. Μπορεί στην Παλαιστίνη, μπορεί στην Ευρώπη, δεν το έχει ακόμη αποφασίσει.
Μετά το επεισόδιο του 2012, ο Ταγίπ Ερντογάν την είχε καλέσει στην Κωνσταντινούπολη, όπου της απέδωσε τιμητική διάκριση για το θάρρος της. Τη ρωτάω αν νιώθει κάποια ενόχληση σήμερα που εμφανίζεται ως προστάτης των ομοεθνών της μια κυβέρνηση που διατηρεί δυνάμεις κατοχής σε τρεις χώρες της περιοχής (Κύπρο, Συρία, Ιράκ). Το σκέφτεται λίγο και μου απαντά: «Δεν είμαι πολιτικό πρόσωπο και δεν είναι δικός μου ρόλος να κρίνω κάθε προσωπικότητα, πολιτική οργάνωση ή κράτος που συμπαραστέκεται στον αγώνα μας. Βεβαίως, δεν παύω ποτέ να αισθάνομαι αλληλέγγυα με όλους τους ανθρώπους που αγωνίζονται για ελευθερία και δημοκρατία, απέναντι στα καθεστώτα που τους καταπιέζουν, όποια κι αν είναι αυτά».
Ρωτάω την Αχεντ τι θα έλεγε στα παιδιά του Ισραήλ, που έχουν μια πολύ διαφορετική εικόνα για τα κατεχόμενα και για την ίδια, αν μιλούσε αύριο σε ένα ισραηλινό μέσο.
«Δεν μιλάω στα μέσα ενημέρωσης του Ισραήλ», μας λέει και προσθέτει: «Αν όμως είχα τη δυνατότητα να μιλήσω στα παιδιά της γενιάς μου στο Ισραήλ, θα τα καλούσα πρώτα απ’ όλα να υψωθούν πάνω από το Τείχος –το πραγματικό Τείχος που μας χωρίζει και το άλλο τείχος της προπαγάνδας, της πλύσης εγκεφάλου– και να μας δουν με τα δικά τους μάτια. Να μας αναγνωρίσουν ως έναν λαό που ζει δίπλα τους, ως ανθρώπινα πλάσματα που στερούνται την ελευθερία τους. Να καταλάβουν ότι πρέπει να απελευθερωθούμε και οι δύο από την κατοχή, γιατί ένας λαός που καταπιέζει έναν άλλο δεν μπορεί να είναι ούτε ο ίδιος ελεύθερος και γιατί χωρίς δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη. Η διαφορετική θρησκεία δεν είναι εμπόδιο στη συνύπαρξη, αυτό που την υπονομεύει είναι ο σιωνισμός, ο εθνικισμός. Αλλωστε, προοδευτικοί άνθρωποι από το Ισραήλ, με φιλειρηνικά αισθήματα, στάθηκαν στο πλευρό μου όλους αυτούς τους δύσκολους μήνες».
*Πηγή: Καθημερινή – Πέτρος Παπακωνσταντίνου
