Το κύμα καύσωνα που έπληξε τον πλανήτη ανέδειξε ότι η οι άνθρωποι πλέον χωρίζονται σε όσους έχουν τα μέσα για να δροσιστούν και σε αυτούς που δεν τα έχουν. Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ρεπορτάζ της βρετανικής εφημερίδας «Guardian».
Μόνο στον Καναδά, κατά τη διάρκεια του κύματος καύσωνα του Ιουλίου έχασαν τη ζωή τους 990 άνθρωποι μέσα σε μία εβδομάδα στο Κεμπέκ και άλλοι 44 στο Μόντρεαλ.
Αν και οι Αρχές δεν μπορούν ακόμη να έχουν πλήρη στοιχεία και να διαπιστώσουν πόσοι από αυτούς ήταν άστεγοι, στη συντριπτική πλειονότητά τους ήταν άνω των 50 ετών, ζούσαν μόνοι τους και αντιμετώπιζαν προβλήματα σωματικής ή ψυχικής υγείας. Κανείς από αυτούς δεν διέθετε κλιματισμό στην κατοικία του, ενώ οι περισσότερες σοροί που έφτασαν στα ιατροδικαστικά εργαστήρια βρίσκονταν σε κατάσταση προχωρημένης σήψης, διότι είχαν περάσει τουλάχιστον 48 ώρες πριν εντοπιστούν.
Στις ΗΠΑ, οι μετανάστες εργαζόμενοι είναι αυτοί που κινδυνεύουν περισσότερο από τη ζέστη σε σχέση με τους αμερικανούς πολίτες, ενώ στην Ινδία, όπου οι θερμοκρασίες σε 24 πόλεις αναμένεται μέχρι το 2050 ομέσος όρος θερμοκρασίας να φτάσει τους 35 βαθμούς Κελσίου, οι πλέον ευάλωτοι είναι οι κάτοικοι των παραγκουπόλεων, που έχουν ελλιπή πρόσβαση σε νερό και άλλες υπηρεσίες υγειονομικής φροντίδας, πολλώ δε μάλλον σε κλιματιστικά μέσα.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι όσο αυξάνεται η θερμοκρασία του πλανήτη τόσο περισσότερο οδεύουμε σε μια νέα μορφή ανθρωπιστικής κρίσης.
Σύμφωνα με έρευνα ερευνητών από τη Χαβάη, ο ανθρώπινος πληθυσμός που θα είναι επικίνδυνα εκτεθειμένος σε υψηλές θερμοκρασίες για τουλάχιστον 20 ημέρες το χρόνο θα αυξηθεί από 30% σήμερα σε 74% το 2100, εξαιτίας της αύξησης των αερίων του θερμοκηπίου.
Σύμφωνα με τον καθηγήτη Καμίλο Μόρα, επικεφαλής της έρευνας, «η αυξανόμενη απειλή για την ανθρώπινη ζωή είναι σχεδόν αναπόφευκτη» αν δεν ληφθούν δραστικά μέτρα ενώ ο θάνατος από θερμοπληξία είναι «καθαρό μαρτύριο. Μοιάζει σαν να σιγοψήνεσαι».
Με βάση τα μέχρι τώρα στοιχεία, το 2018 είναι από τις πιο ζεστές χρονιές από την εποχή που άρχισε να μετράται η παγκόσμια θερμοκρασία. Το Αζερμπαιτζάν κατέγραψε τη θερμοκρασία ρεκόρ των 43 βαθμών Κελσίου, ενώ η Σκανδιναβία είχε κατά μέσο όρο 30 βαθμούς. Στο Κιότο της Ιαπωνίας ο μέσος όρος θερμοκρασίας επί μία εβδομάδα ήταν 38 βαθμοί, ενώ στο Λος Άντζελες τον Ιούλιο καταγράφηκαν 48,8 βαθμοί και από την υπερβολική χρήση των κλιματιστικών προκλήθηκαν διακοπές ρεύματος.
Αν στη ζέστη προστεθεί η αυξανόμενη γήρανση του πληθυσμού και η ατμοσφαιρική ρύπανση, τότε η θνησιμότητα αυξάνεται.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το 60% του παγκόσμιου πληθυσμού θα ζει το 2030 σε πόλεις, που θα γίνονται όλο και περισσότερο ζεστές. Βάσει των προβλέψεων των επιστημόνων σε κάποιες από αυτές ειδικά στη Νότια Ασία οι θερμοκρασίες θα ξεπεράσουν τα όρια επιβίωσης του ανθρώπινου οργανισμού.
Όμως η επίπτωση στους ανθρώπους δεν θα είναι παντού ίδια: Περιοχές πυκνοδομημένες, χωρίς βλάστηση, παρουσιάζουν θερμοκρασίες 11 έως 25 βαθμούς υψηλότερες από το μέσο όρο, ενώ εκεί σημειώνεται πιθανότητα αυξημένη κατά 5% να καταγραφούν θάνατοι λόγω ζέστης.
Επίσης, τα κρούσματα θανάτου δείχνουν πόσο συνδέεται το πρόβλημα με τις ταξικές διαφορές. Έρευνα του Πανεπιστημίου Μπέρκλεϊ στην Καλιφόρνια έδειξε ότι οι Αφροαμερικανοί κινδυνεύουν κατά 52% περισσότερο να ζουν σε περιοχές με αυξημένη θερμοκρασιακή επιβάρυνση και ατμοσφαιρική ρύπανση, οι Ασιάτες κατά 32% και οι Ισπανόφωνοι κατά 21%. Επίσης, συνήθως είναι άνθρωποι με πολύ χαμηλά εισοδήματα.
Σύμφωνα με έρευνα της Υπηρεσίας Δημόσιας Υγείας της Αγγλίας, η κάλυψη του πληθυσμού από μέσα κλιματισμού αναδεικνύει τις κοινωνικοοικονομικές ανισότητες, την ίδια εποχή που πρέπει να περιορίσουμε την κατανάλωση ενέργειας για να «ρίξουμε» τη θερμοκρασία του πλανήτη για να περιορίσουμε και την κλιματική αλλαγή.