Η συλλογή υπογραφών για μεγάλους [εθνικούς τάχα] σκοπούς είναι μια ευρωπαϊκή τακτική, απότοκη της εικονοποιητικής δημοκρατίας. Μερικοί Ελληνες είναι «επώνυμοι», οι πλείστοι, όμως, όπως προκύπτει, είμαστε για τον γάιδαρο καβάλα [για τ’ ακόνια, για τα πανηγύρια, για τα σίδερα -στα αζήτητα, ωχ, αδελφέ].
Συνήθως οι υπογράφοντες είναι συνέλληνες που διακρίνονται στον γραπτό κυρίως λόγο, έχουν και μια επαναστατική προϊστορία, έχουν συνεισφέρει στον τόπο πολλά και άξια κείμενα, ικανά να προωθήσουν τη χώρα στο ευρύτερο πολιτισμικό επίπεδο της οικουμένης.
Παρατηρείται το εξής, μάλλον χαριτωμένο [για να μην πω εχθρικό προς την ίδια τη γραφή]: Ο καθένας από αυτούς τους εξέχοντες δημιουργούς γράφει ξεχωριστά [μέσα σε μοναξιά υποθέτω], υπογράφει, όμως ομαδόν, ήγουν χύδην. Πώς συμβιβάζονται αυτά είναι πράγμα περίεργο, δεν αποτρέπει εντούτοις τους «δημιουργούς» [συνήθως πανεπιστημιακούς, αοιδούς, θεατρίνους και λοιπούς των γραμμάτων και της τέχνης] από το να συνυπογράφουν κείμενα στήριξης στην εξουσία. Εθνικοί ρήτορες φαντάζουν όλοι τούτοι, ποιητές εθνικού ήθους και διαμορφωτές συνείδησης -καλά κάνουν εάν έτσι νομίζουν, εάν θεωρούν ότι οι υπογραφές τους ενισχύουν τη διαπραγματευτική ικανότητα της χώρας και προάγουν την ειρήνη και τη συναδέλφωση στα Βαλκάνια.
Δεν ξέρω -είναι επιτρεπτό άνθρωποι, που λιανίζουν την εξουσία, που την ξεσκονίζουν, την απογυμνώνουν και λοιπά να υπογράφουν για υποτίθεται ριζοσπαστικές αποφάσεις της; Λοιπόν και πάλι: καλά κάνουν εάν έτσι νομίζουν.
Ετσι δε ομαδωμένοι που εμφανίζονται προκαλούν σύγκρυο στον ελληνικό λαό -να: οι πνευματικοί τους άνθρωποι δεν βόσκουν αλλού, είναι εδώ, παρόντες, ακοίμητοι φρουροί των εθνικών συμφερόντων [όχι, παίζουμε -ή είμαστε διεθνιστές εθνικόφρονες ή μη μας τα ζαλίζετε…]. Χαίρομαι την ευαισθησία των πνευματικών ανθρώπων [και ποιος δεν τη χαίρεται;].
Θα ήθελε όμως ο καθείς από τους χαιρόμενους να βλέπει αυτήν την ευαισθησία να εκδηλώνεται σε όλες τις μεγάλες στιγμές του έθνους, π.χ., όταν εξευτελίστηκε από την ίδια κυβέρνηση το «όχι» του ελληνικού λαού μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 και μετετράπη εν ακαρεί σε ταπεινωτικό «ναι» χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Δεν φάνηκαν τότε υπογραφές απλόχερες, να συγκρατήσουν τον εθνικό κατήφορο της χώρας· τέλος πάντων ας βγουν και να μας πουν τι θεωρούν εθνικό και αληθές -με παρρησία φαντάζομαι και γενναιότητα.
Να είμαστε ευαίσθητοι και αριστεροί, αφού, εάν είμαστε τέτοιοι, νομίζουμε ότι αυτοπραγματωνόμαστε, ναι, αλλά εις κάθε περίπτωσιν και όχι σε ανέξοδη συλλογή υπογραφών «κύρους». Αντιγράφω από το χθεσινό άρθρο της Πέπης Ρηγοπούλου στην «Εφ.Συν.»: «Τι σημαίνει η συλλογή υπογραφών, ιδιαίτερα σήμερα που οι αποφάσεις των κυβερνώντων παίρνονται κεκλεισμένων των θυρών, ενώ οι αποφάσεις λαών καταστρατηγούνται, όπως στην περίπτωση του δημοψηφίσματος του 2015 στη χώρα μας;».
Σαφώς δεν περιμένω απάντηση -έχει εξοριστεί ο διάλογος εδώ και χρόνια από τη χώρα· όσοι νομίζουν ότι έχουν δίκιο δεν έχουν χρόνο να ακούσουν κάτι αντίθετο προς τη γνώμη τους [και όχι τη γνώση τους, γιατί η γνώση είναι ακριβή…]. Αν θυμάμαι καλά πρώτος ο Ξενοφάνης έκανε την κρίσιμη διάκριση μεταξύ γνώσης και γνώμης -δεν έχει και τόση σημασία.
Το κύρος το αποκτά μόνος του ο κάθε συγγραφέας· μόνος του λοιπόν ας υπερασπίζει τα ιερά και τα όσια, τα εθνικά, ντε, της χώρας -μάλιστα με γενναιότητα.
*Πηγή: efsyn.gr
