Το Σκοπιανό, έχει περάσει σε μια διεργασία προσωρινής και ιδιότυπης επικοινωνιακής διαχείρισης, με τις βασικές πλευρές της συμφωνίας που το αφορούν, να δείχνουν μάλλον οριστικοποιημένες…
Η διεργασία αυτή ωστόσο δεν πρέπει να υποτιμηθεί, αφού η «παραγωγική» χρησιμότητά της, έχει πολλαπλές και ιδιαιτέρως ανησυχητικές στοχεύσεις τις οποίες οφείλουμε να συνεκτιμήσουμε…
Πρώτον: Ως ελεγχόμενη εκκρεμότητα, ενσωματώνεται με τρόπο ενεργητικό στο στρατηγικό παζάρι που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, και μάλιστα με γεωπολιτικό εύρος που ξεπερνά κατά πολύ τα πεπερασμένα όρια της Ελληνοσκοπιανής διαφοράς. Και…
Δεύτερον: Τα απόνερα από τις «διαρροές» της προδιαγεγραμμένης συμφωνίας, λειτουργούν -παράλληλα με οτιδήποτε άλλο- και ως κυματοθραύστης των αντιδράσεων των δύο λαών, που για διαφορετικούς λόγους ο καθένας τις κλιμακώνει, απέναντι σε όλα όσα έχουν μέχρι στιγμής διαρρεύσει.
Πίσω όμως από αυτό το ερμαφρόδιτο προσωρινό καθεστώς, υπάρχουν δύο αλήθειες και είναι αδιαμφισβήτητες:
- Πρώτον: Το Σκοπιανό θα κλείσει. Άνοιξε αιφνιδίως κατ’ απαίτηση των ισχυρών… Θα κλείσει κατ’ απαίτηση των ιδίων… Και οι πιέσεις προς τούτο είναι καταλυτικές, τόσο απέναντι στο Ελληνικό δουλοπρεπές πολιτικό προσωπικό, όσο και απέναντι στο σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της γειτονικής χώρας.
- Δεύτερον: Η συμφωνία δεν θα συνιστά κανενός είδους έντιμο συμβιβασμό, αλλά μια καθ’ όλα ετεροβαρή συμφωνία, μέσα από την οποία η χώρα μας (δια των πολιτικών ανδρεικέλων) αναγνωρίζει και τον «μακεδονισμό» στη γλώσσα… και τον «μακεδονισμό» στην εθνική ταυτότητα… αλλά και την πρωτογενή αιτία ενδυνάμωσης του εθνικιστικού αλυτρωτισμού, που είναι η διατήρηση του όρου «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» παρά τα όποια συνθετικά, στην ονομασία του υβριδικού κρατιδίου, γεγονός που όχι μονάχα τη σταθερότητα στη Βαλκανική δεν θα διασφαλίσει, αλλά αντιθέτως θα μετατρέψει το κρατίδιο των Σκοπίων, σε ενεργό ναρκοπέδιο που θα πυροδοτήσει απρόβλεπτες καταστάσεις στην ευρύτερη περιοχή.
Στα παραπάνω βεβαίως θα πρέπει να συνυπολογίσουμε, πως το «κλείσιμο» του Σκοπιανού, δεν θα σηματοδοτήσει –όπως ψευδώς ισχυρίζεται η Ελληνική πολιτική ηγεσία- και το κλείσιμο μιας ιστορικής – γεωπολιτικής εκκρεμότητας που έρχεται από το παρελθόν.
Το «κλείσιμο» του Σκοπιανού, θα ταυτιστεί και θα διευκολύνει, το βίαιο «άνοιγμα» ενός ευρύτερου πακέτου γεωπολιτικών απειλών, που παραμένουν επικίνδυνα ενεργές και επεκτείνονται σε όλο το εύρος του ζωτικού ενδιαφέροντος της χώρας, με το βλέμμα των ισχυρών να είναι στραμμένο στους σχεδιασμούς του μέλλοντος.
Μπροστά σε αυτή την εξέλιξη, το Δημοκρατικό Πατριωτικό κίνημα δεν μπορεί να κάνει το μοιραίο λάθος και να αυτοπαγιδευτεί στην καταστροφική μονομέρεια μιας αμυντικής διαχείρισης, επειδή αυτήν έμαθε δεκαετίες ολόκληρες, και επειδή απλά τίποτε διαφορετικό δεν έχει διανοηθεί να αποτολμήσει.
Οι εξελίξεις στο Σκοπιανό, ΔΕΝ αποκόπτονται… ΔΕΝ κατακερματίζονται… και εν τέλει ΔΕΝ αποσπώνται από το συνολικό περιβάλλον των γεωπολιτικών απειλών που περισφίγγουν την χώρα.
Επομένως, και οι απαντήσεις στη συγκεκριμένη υποτελή και άκρως επιζήμια για τα εθνικά συμφέροντα διαχείριση, στην οποία ενέδωσε η ελληνική κυβέρνηση, δεν μπορούν να δοθούν έξω από το πλαίσιο μιας συνολικά διαφορετικής πρότασης που θα συνιστά ΕΘΝΙΚΗ πολιτική και θα σχετίζεται με το συνολικό πακέτο των ΕΘΝΙΚΩΝ προκλήσεων που αντιμετωπίζει η χώρα.
Αυτό είναι το διακύβευμα, και απέναντι σε αυτό οφείλει ο καθένας από μας να αναλογιστεί το μέγεθος της ιστορικής του ευθύνης.
Μετά από δυο τεράστια συλλαλητήρια –άκρως αποκαλυπτικά για το βαθμό ανταπόκρισης της Ελληνικής κοινωνίας- και μετά από την κλιμάκωση που ακολούθησε με τα υπόλοιπα 24 σε διάφορες πόλεις της χώρας, το Σκοπιανό δεν παραμένει παρκαρισμένο στις «εκκρεμότητες», απλά για ν ασχοληθούν μαζί του όσοι δεν πρόλαβαν.
Παραμένει ως πρώτιστη πρόκληση, μέσα στην οποία συμπυκνώνεται το αίσχος μιας υποτελούς διαχείρισης, και το γεωπολιτικό της αποτύπωμα ως εθνική τραγωδία, θα είναι εφάμιλλο της τραγωδίας του 1974, και αυτός ο παραλληλισμός δεν είναι διόλου μα διόλου υπερβολικός.
Η τραγική του διάσταση, υποχρεώνει τους πάντες στην ουσιαστική του ενσωμάτωση μέσα σε μια συνολική απαντητική ατζέντα, που θα συνιστά πρόταση και ταυτόχρονα πρωτοβουλία πολλαπλής δράσης, από το Δημοκρατικό Πατριωτικό κίνημα.
Να γιατί…
Δεν πρέπει να αρκεστούμε σε μια «για την τιμή των όπλων» ενασχόληση, αυτοπαγιδευόμενοι στην κυβερνητική λογική που θέλει να επενδύσει στην αυτοτελή διαχείριση του προβλήματος, για να συγκαλύψει πίσω από την τεχνοκρατική του προβολή, την προκλητικά μειοδοτική της στάση.
- Οφείλουμε να ασχοληθούμε για να αναδείξουμε το μέγεθος της εθνικής τραγωδίας που προδιαγράφεται, μέσα από τη συνολικά δουλοπρεπή πολιτική διαχείριση της εθνικής ατζέντας στο σύνολό της, η οποία μετά το “κλείσιμο” του Σκοπιανού, θα προσλάβει διαστάσεις ανεξέλεγκτες.
Δεν πρέπει να ασχοληθούμε καρκινοβατώντας για να «κάψουμε» το «πολιτικό κεφάλαιο» της θετικής συμβολής των δημοκρατικά προσανατολισμένων τεχνοκρατών, ως υλικό μιας ενδιαφέρουσας διάλεξης.
- Οφείλουμε να ασχοληθούμε επιδιώκοντας να το προσαυξήσουμε, αναγορεύοντάς το σε καταλύτη ικανό να συμβάλει τα μέγιστα στην διαμόρφωση και ενδυνάμωση μιας Δημοκρατικής πατριωτικής κουλτούρας, ικανής να μορφοποιήσει μια συνολικά διαφορετική σχέση της κοινωνίας, με τις εθνικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα μας.
Δεν πρέπει να ασχοληθούμε με κοντόφθαλμους συμψηφισμούς και “ενωτικές” αυταπάτες, για να ξεπλύνουμε –αφελώς- στη λήθη και στην ανοχή τις καρικατούρες του «ΜΑΥΡΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ» της πατριδοκαπηλίας, που επενδύουν με έναν δόλιο τρόπο στον εθνικό διχασμό, σε έναν καθ’ όλα συμπληρωματικό ρόλο με τα εθνομηδενιστικά γκρουπούσκουλα.
- Οφείλουμε να ασχοληθούμε για να επιμείνουμε στο δημοκρατικό πρόσημο του αγνού και άδολου πατριωτισμού, και κυρίως για να καταδείξουμε τη μοναδικότητα της ικανότητάς του να εμπνεύσει, να συνεγείρει και να σηματοδοτήσει το χαρακτήρα και το περιεχόμενο των σύγχρονων εθνικών μας αγώνων.
Δεν πρέπει να ασχοληθούμε αρκούμενοι να καταμετρήσουμε μια αξιοπρεπή παρουσία κοινού περιστοιχισμένη από τα ντουβάρια μιας αίθουσας, διότι απλούστατα, σε αυτή την ιστορική εποχή, το Δημοκρατικό Πατριωτικό κίνημα, οφείλει να εμπνέεται από άλλης τάξης μεγέθους προκλήσεις.
- Οφείλουμε να ασχοληθούμε έχοντας πλήρη επίγνωση, του αυτονόητου. Και το αυτονόητο είναι, πως η ανακοπή των επικίνδυνων εξελίξεων, θέλει την κοινωνία πρωταγωνιστή.
Την θέλει εμπνευσμένη -και όχι υποκαθιστάμενη- από τους εμβληματικούς της πρωταγωνιστές…
Την θέλει εμφορούμενη από την ακαταμάχητη ανωτερότητα της δικής της δημοκρατικής πατριωτικής κουλτούρας…
Την θέλει ενδυναμούμενη από την αυτοπεποίθηση που θα της εξασφαλίσει η άλλη κουλτούρα επίγνωσης της πραγματικής ισχύος που διαθέτει η χώρα…
Εν κατακλείδι…
Το μπόι των απαιτήσεων και της ιστορικής εποχής το ξέρουμε ή οφείλουμε να το αναζητήσουμε. Το βέβαιο πάντως είναι πως δεν θα μας κάνει τη χάρη να σκύψει εκεί που ίδιοι τοποθετούμε το δικό μας το μπόι.
Είναι ώρες ευθύνης και οφείλουμε να τις αναλάβουμε.
