Οι αντιδράσεις αποδοκιμασίας ή βίας που παρακολουθούμε, προς τους υπηρέτες των θεσμών, ουσιαστικά οδηγεί σε μια διάσπαση της κοινωνικής συνοχής. Αυτοί που πράττουν τέτοιες κινήσεις θεωρούν ότι αποκαθιστούν την δικαιοσύνη και ότι διορθώνουν τη λειτουργία των θεσμών. Στην ουσία , εκτονώνονται μεταφέροντας τις ευθύνες τους στους εκπροσώπους που οι ίδιοι επέλεξαν. Σε κάθε κοινοβουλευτική Δημοκρατία, οι εκπρόσωποι του λαού αντανακλούν την εικόνα του συνόλου της κοινωνίας που τους επιλέγει. Είναι λίγο παράξενο να αντιδρούν με αυτόν τον τρόπο, για τα δικά τους λάθη. Η λύση δεν είναι η βία ή η ηρωοποιήσει κάποιου υπηρέτη ενός θεσμού που διατελεί εν αγρία συγχύσει, και που εύκολα μπορεί να το διαπιστώσει ο πολίτης , διαβάζοντας τις διαχρονικές προκλητικές δηλώσεις του. Ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τι συμβαίνει γύρω του, τι λένε οι ψηφοφόροι του ούτε αντιλαμβάνεται την κοινωνική οργή που παράγουν αυτά που λέει.
Οι βίαιες κοινωνικές αντιδράσεις δεν είναι σημερινές ούτε σημερινό φαινόμενο να πετάνε ντομάτες, γιαούρτια, και αυγά ή να ρίχνουν κάποιο χαστούκι σε εκπροσώπους θεσμών ή αναγνωρίσιμων πολιτών που επηρεάζουν τη ζωή τους, έστω και αν τους έχουν επιλέξει οι ίδιοι.
Η διαδικασία είναι πολύ παλιά στον δυτικό κόσμο, ενώ στον ισλαμικό για να αποδοκιμάσουν και να προσβάλουν κάποιων του πετάνε το παπούτσι.
Όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Βεσπασιανός (69 -78π.Χ) ήταν ανθύπατος στην Αφρική του πέταξαν γογγύλια, για τα σκληρά που επέβαλε στο λαό. Το μεσαίωνα οι πρώτοι αποδέκτες τέτοιων συμπεριφορών ήταν οι έμποροι που εξαπατούσαν του πελάτες τους με χαλασμένα προϊόντα. Τον τρόπο αυτό τον συνέχισαν οι Βρετανοί το 18ο αιώνα πετώντας διάφορα τρόφιμα για να διαμαρτυρηθούν για τις πολιτικές αποφασίσεις που έπαιρναν σε βάρος των δικαιωμάτων των πολιτών, στη συνέχεια τον 19ο αιώνα μεταδόθηκε στις ΗΠΑ και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Στη χώρα μας εμφανίστηκε τη δεκαετία του 1960 με τους τεντιμπόηδες, που πετούσαν γιαούρτια και άλλα, φτάσαμε στη λεκτική αντιπαράθεση στα πανεπιστήμια τις δεκαετίες 1970 – 1980 και στη συνέχεια οι αντιδράσεις απέναντι στους πολιτικούς με αυγά, γιαούρτια, ντομάτες και όλων των ειδών τα ζαρζαβατικά. Στη δεκαετία του 1990 οι πράξεις αυτές ήταν αυτεπάγγελτη δίωξη μέχρι που η δικαιοσύνη αποφάσισε να γίνεται μετά από μήνυση του θιγόμενου. Αφορμή για την αλλαγή του νόμου ήταν το γιαούρτομα του υπουργού εργασίας Μιλτιάδη Παπαϊωάννου και του συνδικαλιστή υφυπουργού Χρήστου Πρωτόπαπα έξω από το εργατικό Κέντρο της Πάτρας. Τέτοια επεισόδια παίρνουν μορφή επιδημίας όταν η χώρα μπήκε στα μνημόνια το 2010.
Για την καταγραφή τέτοιων επεισοδίων θα χρειαστούμε πολύ χρόνο, οπότε, απλά θα αναφέρω ορισμένα χαρακτηριστικά επεισόδια που χρωματίζουν όλο το πολιτικό θεσμικό σύστημα της χώρας μας. Στα Εξάρχεια δέχεται επίθεση από κουκουλοφόρους ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ευάγγελος Αντώναρος, συνταξιούχος γιαουρτώνει το Νομάρχη Θεσσαλονίκης Παναγιωτάκη Ψωμιάδη, ο υποψήφιος για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλης Βενιζέλος δέχεται ένα ποτήρι καφέ έξω από τα γραφεία του κόμματος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δέχθηκε γιαούρτια στο Πολυτεχνείο όταν μιλούσε για την βιώσιμη ανάπτυξη, ο Υπουργός Παιδείας Πέτρος Ευθυμίου δέχθηκε χτύπημα με σιδερολοστού στο κεφάλι στην Σόλωνος, η Δήμητρα Λιάνη Παπανδρέου δέχτηκε δυο χαστούκια σε εκδήλωση την ώρα που υπέγραφε το βιβλίο της, ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δέχθηκε χαστούκι έξω από τον Μητροπολιτικό ναό από ένα παλαιοημερολογίτη, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος στη διάρκεια ομιλίας του σε συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, ο Αλέκος Αλαβάνος πρόεδρος του Συνασπισμού δέχτηκε επίθεση ενώ πραγματοποιεί επίσκεψη στην περιοχή που Αγίου Παντελεήμονα, ο Πρόεδρος τη Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος δέχεται σακούλα με μπογιές όταν επισκέφθηκε την Κόνιτσα, έξω από τον Μητροπολιτικό Ναό, ο υπουργός Κώστας Χατζηδάκης καταδιώκεται και τραυματίζεται από διαδηλωτές στην πλατεία Συντάγματος, ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης δέχεται επίθεση και φυγαδεύεται από την αστυνομία, κάτοικοι του Καρέα αποδοκιμάζουν και γιαουρτώνουν τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Θεόδωρο Πάγκαλο. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος αλλά τα προβλήματα παραμένουν.
Η μόνη πράξη που μπορεί να αλλάξει αυτή την κατάσταση σε μια κοινοβουλευτική Δημοκρατία είναι δική μας.. Το πολίτευα αυτό δίνει τα κατάλληλα εργαλεία στον πολίτη να αντίδραση. Εμείς είμαστε που θα πρέπει να στηρίζουμε τους ικανούς και συνεπείς με τα όσα δηλώνου και πράττουν, πολιτισμένα και χωρίς να δημιουργούμε «ήρωες» χωρίς αίτια.
