Ποιος θυμάται ότι στη (συγ)κυβέρνηση Σαμαρά, το (σύστημα) ΠΑΣΟΚ συμμετείχε με 9 υπουργούς, μόλις 2 λιγότερους από όσους συμμετέχει στη κυβέρνηση Τσίπρα; Κανείς! (Όπως κανείς δε θυμάται τι, κατά καιρούς δήλωναν -ή έκαναν-, διάφορα μέλη της σημερινής κυβέρνησης: Στενοί συνεργάτες του Σημίτη, του Άκη, του Γιώργου Παπανδρέου, ακροδεξιοί, φιλελεύθεροι δεξιοί, τεχνοκράτες, ΝΑΤΟικοί αξιωματούχοι, 53 μανδαρίνοι του «σοσιαλισμού» και τέλος δεν έχει η λίστα).
Η μικρή « Οικουμενική», (με ολίγον άρωμα 1965), εξυπηρετεί κι άλλους στόχους, πέρα από το να δώσει παράταση ζωής στη κυβέρνηση.
1) Συνεχίζει την –προεκλογική- άλωση του ΚΙΝΑΛ, μόνο που αυτή τη φορά γίνεται μέσω πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ από την «Παπανδρεϊκή» τάση. Η κίνηση αυτή δεν έχει στόχο μόνο τις επόμενες εκλογές. Η επιλογή του Α .Τόλκα, ανθρώπου με στενή εμπλοκή με τον αυτοδιοικητικό μηχανισμό του ΚΙΝΑΛ, (όπου το κόμμα διατηρεί τον κύριο όγκο των δυνάμεών του), αλλά και «γέφυρα» με τον Γ.Παπανδρέου, είναι δείγμα ενός μακροπρόθεσμου σχεδιασμού.
2) Θέτει σε ακόμη πιο στέρεο έδαφος (ειδικά μετά την ψευδεπίγραφη ρήξη με τον Π.Καμμένο), την– μετεκλογική- προοπτική δημιουργίας μιας «Προοδευτικής Παράταξης», με τη σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ και εκείνου του τμήματος του ΚΙΝΑΛ, που ιεραρχεί προνομιακά τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι τη ΝΔ.
3) Αποτελεί prova generale για την «Μεγάλη» Οικουμενική, που μπορεί να προκύψει είτε μετά τα αποτελέσματα των επόμενων εκλογών είτε σαν αποτέλεσμα μιας μεγάλης οικονομικής ή εθνικής κρίσης. Μιας κυβέρνησης που θα έχει/πρέπει να διαχειριστεί άλλο ποιοτικό όγκο δεδομένων, από ότι η σημερινή.
Ο «αμερικανικός παράγοντας» στη χώρα κινείται σε δύο επίπεδα: αφενός προσπαθεί, πάση θυσία, να ισχυροποιήσει τον «κεντρικό» του πόλο/επιλογή (ΣΥΡΙΖΑ, μετεξέλιξή του), αφετέρου, να δημιουργήσει στα «δεξιά» της ΝΔ, πόλο φθοράς του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ώστε να υπονομεύσει κάθε πιθανότητα αυτοδυναμίας.
Γι αυτό και ακριβώς τα όσα είδαμε προ «Πρεσπών» (διάλυση κομμάτων, εξαγορά βουλευτών, μεταγραφές) δεν είναι μια διαδικασία που έχει λήξει. Το αντίθετο μάλλον. Και έχουμε πολλές εκπλήξεις ακόμη να δούμε.
Υ.Γ. Μένει να φανεί αν και πως, η επιλογή της Σίας Αναγνωστοπούλου, σε συνδυασμό με τις επιλογές Κατρούγκαλου και Αποστολάκη, σχετίζεται με τις εξελίξεις των επόμενων μηνών σε ό,τι αφορά τα ελληνοτουρκικά. Η εικόνα μιας δήθεν «εθνομηδενίστριας», δίπλα σε ένα δήθεν «τουρκοφάγο», είναι χαρακτηριστική τόσο της φύσης της αστικής τάξης της χώρας μας, όσο και του πόσο επικίνδυνη είναι αυτή τόσο για το λαό όσο και για την ειρήνη στη περιοχή.
