Στις 5 Μάρτη 1943 κορυφώθηκαν οι μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις , που άρχισαν από τις 22 Φλεβάρη 1943, οι οποίες και απέτρεψαν την πολιτική επιστράτευση της ελληνικής νεολαίας και τη μεταφορά των νέων της πατρίδας μας στη Γερμανία για να εργαστούν με καθεστώς αναγκαστικής εργασίας στις φάμπρικες – στρατόπεδα που υποστήριζαν την προσπάθεια του ναζιστικού καθεστώτος να υποδουλώσει τον κόσμο.
Οι κινητοποιήσεις είχαν κορυφωθεί με μαζική διαδήλωση διακοσίων περίπου χιλιάδων λαού, καθοδηγούμενων από το ΕΑΜ, το Εργατικό ΕΑΜ , την ΕΠΟΝ και ελάσσονες αντιστασιακές ομάδες , κατέληξαν μάλιστα σε εισβολή στο υπουργείο εργασίας και σε κάψιμο των καταστάσεων με τα ονόματα των προς επιστράτευση νέων που υπήρχαν στο Υπουργείο Εργασίας , ματαιώνοντας κάθε προσπάθεια για το τότε χρονικό διάστημα , αλλά και για το μέλλον.
Η διαδήλωση της 5ης Μαρτίου 1943 δεν ήταν ούτε η πρώτη , ούτε η μοναδική, είχαν προηγηθεί οι διαδηλώσεις των αναπήρων πολέμου από το καλοκαίρι του 1941, που σε συνδυασμό με την ανατίναξη της ΕΣΠΟ απέτρεψαν την αποστολή ελληνικής δύναμης Waffen SS στο ρωσικό μέτωπο , απεργίες όπως εκείνη της 14ης Απριλίου του 1942 , στο τέλος του τρομερού χειμώνα του 41-42 , από τους εργαζόμενους στο τα ΤΤΤ (Ταχυδρομεία, Τηλεγραφείο , Τηλεφωνία) , και θα ακολουθούσαν και άλλες όπως η απεργία των τραπεζοϋπαλλήλων τον Απρίλη του 1943 , το συλλαλητήριο διαμαρτυρίας για την εκτέλεση των 106 ως αντίποινα για το σαμποτάζ στο Κούρνοβο στις 25 Ιουνίου 1943 και το τεράστιο συλλαλητήριο μας 22 Ιουλίου 1943 για την αποτροπή μας παραχώρησης μας Μακεδονίας στο βουλγάρικο φασιστικό κράτος.
Όμως τα γεγονότα της 5ης Μαρτίου 1943 έχουν ένα τεράστιο συμβολισμό , αφού γίνονται τη στιγμή που ο Ρόμμελ είχε συντριβεί από τις 4 Νοέμβρη 1942, στην Αφρική, ο κόκκινος στρατός είχε επικρατήσει στο Στάλινγκραντ από τις 2 Φεβρουαρίου 1943 , ενώ ήταν σε εξέλιξη η τρίτη μάχη του Χαρκόβου στην Ουκρανία ( στην περιοχή του σημερινού Ντονέτσκ), που θα εξελισσόταν σε πρόσκαιρη επικράτηση των ναζιστικών στρατευμάτων , αλλά θα άνοιγε το δρόμο για τη συντριβή τους στο Κούρσκ το καλοκαίρι του 1943. Δηλαδή, τη στιγμή που η ναζιστική Γερμανία χρειαζόταν ανθρώπους στην παραγωγή για να αποδεσμεύσει γερμανούς εργάτες και να τους στείλει στο μέτωπο, μία αποφασιστική πολιτική μάχη ενάντια σε αυτό το σχεδιασμό δίνεται από τον ελληνικό λαό και αποβαίνει νικηφόρα. Θα είναι και η γέφυρα που θα συνδέσει τα γεγονότα της πρώιμης αντίστασης με τα γεγονότα που ακολουθούν, αλλά και γίνεται τη στιγμή που στα βουνά της Ελλάδας εξελίσσεται από τα τέλη του 1942 μια άλλη μάχη, ένα δεύτερος ελληνοϊταλικός πόλεμος, ανάμεσα στις δυνάμεις του ΕΛΑΣ και τα ιταλικά φασιστικά στρατεύματα , και θα καταλήξει και αυτή νικηφόρα τον Ιούνιο του 1943 στη δημιουργία της Ελεύθερης Ελλάδας , στους ορεινούς όγκους του Πίνδου, του Ολύμπου, της Γκιόνας , της Ευρυτανίας, της Αιτωλοακαρνανίας , της Φωκίδας, του Πηλίου κλπ, με έκταση περίπου το 1/3 της Ελληνικής Επικράτειας, ή όση περίπου η σημερινή έκταση της Ελβετίας. Του πρώτου απελευθερωμένου κράτους από τους Ναζί εντός της Ευρώπης .
Σήμερα 75 έτη μετά η Ελλάδα υποχωρεί από τις ιστορικές της παρακαταθήκες και τις αρχές της , και αυτή τη φορά δυστυχώς χωρίς πόλεμο και χωρίς αγώνα. Ίσως, μετά την περίπτωση της Τσεχοσλοβακίας πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι η πρώτη φορά που κάμπτεται συνεχώς και χωρίς πολεμικά μέσα η βούληση ενός ελεύθερου και κυρίαρχου κράτους. Και δεν είναι μόνο το ότι πιθανότατα θα σχεδιαστεί και η πλήρης υποχώρηση στο ζήτημα των διεκδικήσεων των επανορθώσεων , του αναγκαστικού κατοχικού δανείου και των αποζημιώσεων των θυμάτων , μετά « το τέλος του προγράμματος» το θέρος του 2018.
Φαίνεται, ότι όπως στην εποχή του Ράιχ, δεν ενδιέφερε αν τα χωρικά ύδατα, η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου ανήκουν στην Ελλάδα ή την Τουρκία, αρκεί να είναι στην επιρροή του Ράιχ, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με το ΝΑΤΟ, όπου ουδόλως το ενδιαφέρει η εδαφική , ή θαλάσσια υπόσταση των κρατών της περιφέρειάς του, αρκεί να είναι υπό νατοϊκή επιρροή. Ταυτόχρονα, την Ευρωπαϊκή Ένωση, ουδόλως την ενδιαφέρει η εδαφική κυριαρχία της Ελλάδας, μας το είπε και ο κ. Μακρόν στην Πνύκα, αρκεί τα εδάφη της, λέμε τώρα Μακεδονίας ή Θράκης, να είναι μέρος του ενωσιακού χώρου.
Από Βορρά τα συμφέροντα Ε.Ε. και ΝΑΤΟ ταυτίζονται με εκείνα τα ων «δημοκρατικών των δυτικών Βαλκανίων» ( Αλβανία και Σκόπια) ενώ από ανατολών τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα. Όπως έγραφε από το 1998 ο πρόωρα χαμένος Δημήτρης Κονδύλης , στη « Θεωρία του Πολέμου» , « Η Ευρωπαϊκή Ένωση ( σημ. εγώ προσθέτω και το ΝΑΤΟ) εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να ικανοποιήσει όλα τα αιτήματα της Τουρκίας σήμερα 62 και αύριο 100 εκατομμυρίων κατοίκων, παράλληλα όμως τα ζωτικά της συμφέροντα δεν της επιτρέπουν να απογοητεύσει πλήρως την τουρκική πλευρά. Η Τουρκία παραμένει σε σημαντικό βαθμό ανεξάρτητη από την Ευρωπαϊκή Ένωση, παράλληλα όμως τα δικά της ζωτικά συμφέροντα της υπαγορεύουν να διατυπώνει προς την Ένωση ποικίλα, κυρίως οικονομικά αιτήματα. Μέσα στη διελκυστίνδα αυτή θα διεξάγεται τις επόμενες μία ή δύο δεκαετίες ένα συνεχές παζάρι…….. Κατά πάσα πιθανότητα τα σπασμένα αυτού του παζαριού θα τα πληρώσει η Ελλάδα. Γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση ( και πάντως τα ισχυρότερα μέλη της), μη μπορώντας να δώσει στην Τουρκία όλα, όσα επιθυμεί, θα επιδιώκει να την κατευνάσει με ελληνικά έξοδα, πιέζοντας δηλαδή την Ελλάδα να δεχτεί τις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο και στην Κύπρο».
Οι Έλληνες στρατιωτικοί που προφυλακίσθηκαν στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Ανδριανούπολης, όπου κρατείται ο Ντεμιρτάς, μπορεί να αποτελέσουν το ενέχυρο για να ικανοποιηθούν σε βάρος των συμφερόντων της Ελλάδος οι τουρκικοί, νατοϊκοί και ενωσιακοί σχεδιασμοί, τη στιγμή που οι σχέσεις της χώρας με άλλες μεγάλες δυνάμεις , όπως η Ρωσία, βρίσκονται σε ιστορικό χαμηλό.
Ελπίζουμε η εμμονή στον ευρωατλαντισμό των δυνάμεων του πολιτικού συστήματος της χώρας , που εκπροσωπούν συγκεκριμένα συμφέροντα, να μη έχουν κατάληξη Τσεχοσλοβακίας για τη χώρα μας.
*Ο Σαράντος Θεοδωρόπουλος είναι δικηγόρος
