Παρά το ότι κάθε χρόνο την 21η Μαρτίου σε όλη την Ελλάδα δίνουμε το στίγμα της προστασίας των Δασών στη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου, με την καθιέρωση της μέρας αυτής σαν αφύπνιση για την προστασία των Δασών σε όλο τον πλανήτη.
Παρά το ότι υπηρεσιακοί παράγοντες, επιστήμονες οικολόγοι, περιβαλλοντικές οργανώσεις, διακηρύττουν σε όλα τα πλάτη και μήκη την τεράστια σημασία των φυσικών οικοσυστημάτων.
Δυστυχώς δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι οι τεράστιες κλιματικές αλλαγές που έχουν συμβεί στον πλανήτη γη είναι τρομακτικές.
Η προσπάθειά μου σήμερα δεν είναι να προσεγγίσω θεωρητικά-φιλολογικά το τεράστιο θέμα των Δασών, αλλά να το προσεγγίσω με ρηξικέλευθη σκέψη σε άλλη διάσταση πολιτική, ερμηνεύοντας επιστημονικά, με βάση το διαλεκτικό υλισμό, τον ιστορικό υλισμό, την διαλεκτική της φύσης, τα φυσικά οικοσυστήματα.
Μέχρι σήμερα η κυριαρχία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, η αναρχία της αγοράς, και παρά τους υπάρχοντες φυσικούς Νόμους για την αυτορρύθμιση των φυσικών οικοσυστημάτων και προφανώς την υφιστάμενη πλανητική εξίσωση που απορρέει από την υλοχρηστική, την φυσική, την φυσιολογία των φυτών και ζώων, την εξίσωση της ζωής (φωτοσύνθεση) λειτουργώντας συνδυαστικά προσπαθούν να ισορροπήσουν την φύση.
Μάταια όμως διότι όπως το αόρατο χέρι του Adams Smith δεν μπόρεσε να ρυθμίσει τις αγορές, δηλαδή να αυτορυθμίσει την αγορά, έτσι και στα φυσικά οικοσυστήματα (δάση), ο καπιταλισμός προσπαθεί με την αλόγιστη δράση και ληστρική δράση του να λεηλατήσει τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους του πλανήτη, διότι απλά ενδιαφέρεται για την μεγιστοποίηση του κέρδους.
Τρανά παραδείγματα οι δράσεις των πολυεθνικών στα τροπικά δάση του Αμαζονίου, στα δάση της Αφρικής με ληστρικές υλοτομίες, στην Νιγηρία με την εξόρυξη των υδρογονανθράκων, την καταστροφή του νησιού Ναούρου δίπλα στην Αυστραλία, το ονομαζόμενο κάποτε «Νησί της Ευτυχίας», τις πυρκαγιές με στόχο την πλήρη οικοπεδοποίηση των παραλιακών δασών, και μία σειρά από άλλες καταστροφές που έχουν καταγραφεί από καιρούς με τεράστιες ευθύνες και εγκληματικές παραλείψεις των κυβερνήσεων και να μην ξεχνάμε πρόσφατα στο Μάτι και την Μάνδρα Αττικής που στοίχησαν ανθρώπινες ζωές.
Τι μέλλει γενέσθαι λοιπόν;
Είναι δυνατόν να μιλάμε για ανάπτυξη άναρχη, αλόγιστη, συνεχή, με καταλήστευση όλων των πλουτοπαραγωγικών πόρων του πλανήτη; Μπορεί σε ένα πεπερασμένο σύνολο όπως είναι ο πλανήτης γη, να συνεχισθεί η ανάπτυξη αυτή που είναι αποτέλεσμα της φιλοσοφίας
του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, παρά τις δομικές του κρίσεις και αντιφάσεις που συνεχώς συσσωρεύει.
Ασφαλώς όχι,…. διότι η λέξη ανάπτυξη σημαίνει παθογένεια και η εξέλιξη αυτή δημιουργεί όλες αυτές τις κλιματικές αλλαγές, που προξενούνται από τις καταστροφές των δασών και την καταλήστευση όλων των φυσικών πόρων, με την διαταραχή του περιβαλλοντικού ισοζυγίου και βεβαίως ο πλανήτης γη είναι ένα πεπερασμένο σύνολο που καποια στιγμη τελειώνει,καραστρέφεται.
Τι προκύπτει λοιπόν; Ποια η εναλλακτική; Η εναλλακτική λύση λοιπόν είναι η αειφορική διαχείριση των Δασών και φυσικών πόρων (αξίωμα της Δασολογικής επιστήμης αειφορία των καρπώσεων), ο ορθολογικός σχεδιασμός, η βαθειά αξιοποίηση του επιστημονικού προσωπικού, αειφορική διαχείριση του παραγόμενου πλούτου που συνεχώς θα ανανεώνεται.
Είναι αυτονόητο ότι η λύση αυτή αντιτίθεται στο μοντέλο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και δημιουργεί τις ελπίδες και το όραμα ότι η προστασία των Δασών και των φυσικών πόρων προϋποθέτει ένα άλλο φιλοσοφικό- πολιτικό μοντέλο που βεβαίως ξεφεύγει του παρόντος άρθρου, προκειμένου να δείξουμε ότι με γιορτές και ευχολόγια δεν προστατεύεται ο Δασικός Πλούτος του Πλανήτη γή.
