Η δύση του 2022 και η ανατολή του νέου έτους 2023 βρίσκει τους πολίτες της Ελλάδας εντός ενός νοσηρού πολιτικού και κοινωνικού κλίματος. Πόλεμος,πληθωρισμός,νέα ένδεια,πολυποίκιλες κρίσεις κυριαρχούν στο μεταίχμιο της αλλαγής του έτους. Λογικά οι προοπτικές είναι περισσότερον δυσοίωνες,καθώς πλην του πολέμου στην Ουκρανία,εν δυνάμει εστίες πολέμου παραμένουν το Αιγαίο,τα Βαλκάνια και η Ταιβάν. Το 2023 για την Ελλάδα είναι έτος εθνικών και αυτοδιοικητικών εκλογών. Ο χρόνος των εξελίξεων μεταβάλλεται καταιγιστικώς από την μία στιγμή στην άλλη,όποτε ουδείς μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα τις διαμορφούμενες συνθήκες στην καθημερινή ζωή,στην οικονομία και στην πολιτική ακόμη και για σύντομο χρονικό διάστημα. Λογικά και πάλι θα είναι επιδεινούμενες. Ωστόσο η πλήρης αποτυχία του δυτικού ορθολογισμού,που επί δεκαετίες προωθεί και στηρίζει πρότυπα όπως η ατομοκεντρική στάση ζωής,ο υπερκαταναλωτισμός,η θυσία της Φύσης στον βωμό αποκλειστικώς του ιδιωτικού κέρδους,προκαλεί την ασέβεια και την υπερεκμετάλλευσή της,είναι πλέον οφθαλμοφανέστατη.
Βεβαίως η Ιστορία κάνει τους δικούς της κύκλους,οι οποίοι εντός τους περικλείουν και το στοιχείο της ανατροπής,το οποίο ευτυχώς βρίσκεται και παραμένει εκτός των περίκλειστων τειχών του ορθολογισμού. Αυτό το γεγονός αποτελεί την μόνη βεβαιότητα,εντός της αυξανομένης αβεβαιότητος με την οποία συνοδεύεται η έλευσις του νέου έτους. Τις αδυναμίες του πολιτικού ορθολογισμού τις είχε ήδη επισημάνει ο Alexis de Tocquevvile στο μνημειώδες έργο του “De la democratie en Amerique (1835-1840),που έγραψε μετά από ταξίδι του στις Η.Π.Α. Σε τούτο το έργο του σημείωνε ότι από την δημοκρατία μπορεί να προκύψει ένας φοβερός κίνδυνος. Είναι δυνατόν,στο όνομα της λαικής βούλησης,το Κράτος να συντρίψει κάθε ελευθερία. Για να αποφευχθεί αυτός ο κίνδυνος του δεσποτισμού της πλειοψηφίας σε βάρος των μειοψηφιών απαιτούνται μέτρα ταυτοχρόνως πολιτικά(αποκέντρωση,ελευθερία του Τύπου,ενίσχυση τοπικών ελευθεριών),κοινωνικά( ανάπτυξη των σωματείων) και νομικά(ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας). Η επιχειρηματολογία του Tocquevvile στηρίζεται στην μελέτη των ιστορικών γεγονότων(www.biblionet.gr).
Απέχει ο 19ος αιώνας από τον 21ο; Ο χρόνος είναι σχετική έννοια και συνοδεύεται ενίοτε από χαρακτηριστικά αναλλοίωτα,άρα και ενδέχεται και εξαρτάται. Η αισιοδοξία λοιπόν ως προς το νέον έτος,όπως και για επόμενα και τα προηγούμενα,υπήρχε και υπάρχει εντός του απρόβλεπτου,το οποίο και ανατρέπει τα ορθολογικώς προβλέψιμα. Τούτη η αισιοδοξία γεννά την ελπίδα,εντός της φαινομενικής κυριαρχίας του ανέλπιστου. Οι ανατροπές προκαλούνται εντός των ρήξεων. Όσο και εάν οι πολίτες είναι εγκλωβισμένοι στον αγώνα της επιβιώσεως,οφείλουν να εκπαιδεύονται και στην σκέψη,προκειμένου ως σκεπτόμενοι πολίτες να αντιληφθούν την διέξοδο που υπάρχει στο φαινομενικό αδιέξοδο,ούτως ώστε να μετατρέψουν σε πράξη τις απαιτούμενες αλλαγές σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Η μοιρολατρία και η απαισιοδοξία εκτρέφουν και διατηρούν τα κακώς κείμενα και δεν βοηθούν τους πολίτες και την κοινωνία να ξεπεράσουν τα όριά τους,βελτιώνοντας τόσο το Πρόσωπο,όσο και το Σύνολο. Η στόχευση στο Εμείς και όχι στο Εγώ,η σύμπραξη σε προσωπικό,κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο,μπορεί και πρέπει να επιφέρει την Αλλαγή και την Ανατροπή σε όλα τα πεδία. Ωστόσο η νομοτέλεια της Ιστορίας κινείται και από τον υποκειμενικό παράγοντα,η ωριμότητα του οποίου επιβραδύνει ή επιταχύνει την Αλλαγή και την Ανατροπή. Τα “πνευματικά” και “πολιτιστικά” σκουπίδια με τα οποία ο ορθολογισμός τόσες δεκαετίες σιτίζει και ποτίζει τους πολίτες έχουν στόχο και σκοπό. Τους διατηρούν ανεκπαίδευτους πολιτικά και κοινωνικά προκειμένου ο εκάστοτε Ιστορικός Κύκλος να επιβραδύνει το κλείσιμό του και να αργεί η έναρξη του νέου κύκλου,με διαφορές και ομοιότητες σε σχέση με τον προηγούμενο. Η αισιοδοξία και η ελπίδα ως προς και το 2023 υπάρχει και βρίσκεται στην προσωπική και κοινωνική αυτοβελτίωση και της υπερβάσεως των έως τούδε ορίων,δηλαδή ένα ακόμη βήμα μπροστά,χωρίς ούτε μισό βήμα πίσω. Άλλωστε τι περισσότερον είναι τα θαύματα,παρά τα ανέλπιστα,απρόσμενα,
“[….] Αναπόσπαστο μέρος της ολοκληρωτικής εξουσίας αποτελεί η επίθεση κατά της κριτικής και ανεξάρτητης σκέψης. Η έκκληση στα γεγονότα υποκαθιστά την έκκληση στην λογική. Καμία λογική δεν μπορεί να επικυρώσει ένα καθεστώς που χρησιμοποιεί προς όφελος ενός αυξανομένου περιορισμού των ανθρωπίνων ικανοποιήσεων, τον μεγαλύτερο παραγωγικό μηχανισμό που δημιούργησε ο άνθρωπος μέχρι σήμερα-καμία λογική εκτός από το γεγονός ότι μόνο μ’αυτό το τρόπο μπορεί να διατηρηθεί το οικονομικό σύστημα[….]” ( Χέρμπερτ Μαρκούζε” λόγος και επανάσταση” Εκδόσεις ” Ύψιλον” 1999,σελ.379).
