Δοκίμασαν τα πάντα για να τους σταματήσουν. Το Συνταγματικό Δικαστήριο κήρυξε τη διαδικασία παράνομη και ζήτησε να ακυρωθεί. Συνελήφθησαν προληπτικά οι αξιωματούχοι που είχαν την ευθύνη της διαδικασίας και κατασχέθηκαν 10 εκατομμύρια ψηφοδέλτια και άλλο έντυπο υλικό. Οι δήμαρχοι που θα βοηθούσαν στη διαδικασία απειλήθηκαν με τεράστια πρόστιμα. Χιλιάδες αστυνομικοί στάλθηκαν για να παρεμποδίσουν την διαδικασία, και το πρωί της Κυριακής της 1ης Οκτώβρη άρχισαν να εισβάλλουν σε εκλογικά κέντρα για να πάρουν τις κάλπες, ξυλοφορτώνοντας όποιον αντιστεκόταν και τραυματίζοντας πάνω 800 ανθρώπους. Έριχναν διαρκώς το διαδίκτυο για να εμποδίσουν την πρόσβαση στον ηλεκτρονικό εκλογικό κατάλογο και για να παρεμποδίσουν την αποστολή των αποτελεσμάτων. Έλεγαν σε όλους τους τόνους ότι η διαδικασία δεν θα ολοκληρωθεί και ότι ακόμα και αν ολοκληρωθεί δεν θα νομιμοποιηθεί. Έβαλαν διάφορους γελοίους εκπροσώπους της «κοινωνίας των πολιτών» να ανακαλύπτουν παρατυπίες. Αλλά δεν τα κατάφεραν…
Γιατί οι άλλες και οι άλλοι ήθελαν να ψηφίσουν. Ήθελαν να ασκήσουν αυτό το στοιχειώδες, το ελάχιστο δημοκρατικό τους δικαίωμα. Και το έκαναν. Κατέλαβαν αποβραδίς τα εκλογικά κέντρα, έκαναν περιφρούρηση, στήθηκαν υπομονετικά στις ουρές, συχνά κάτω από τη βροχή, άντεξαν τις επιθέσεις της αστυνομίας, αλλά τα κατάφεραν. Ψήφισαν. 2.262.424 Καταλανοί ψηφοφόροι κατάφεραν να ψηφίσουν αψηφώντας το πραξικόπημα της κυβέρνησης Ραχόι και από αυτούς ένα συντριπτικό ποσοστό 90.09%, 2.020.144 ψηφοφόροι είπαν ότι ναι θέλουν ανεξάρτητο κράτος. Σε μια από τις πιο εντυπωσιακές αλλά και συγκινητικές επιδείξεις πολιτικής ανυπακοής στη νεότερη ευρωπαϊκή ιστορία.
Ανυπακοής απέναντι σε μια κυβέρνηση στην οποία κυριαρχούν οι πολιτικοί κληρονόμοι του φρανκισμού (ας μη γελιόμαστε, «αντιφρανκική δεξιά» στην Ισπανία δεν υπήρξε), που όμως έκανε αυτό ακριβώς που βλέπει να γίνεται σε μια Ευρώπη όπου τα δημοψηφίσματα αναγνωρίζονται από την Ε.Ε. μόνο εάν έχουν το «σωστό» αποτέλεσμα, ειδάλλως επαναλαμβάνονται, όπου ο Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ, πρόεδρος της Κομισιόν και πάλαι ποτέ πρωθυπουργός του μεγαλύτερου νόμιμου «πλυντηρίου» στην Ευρώπη, έχει δηλώσει ότι «δεν υπάρχει δημοκρατική επιλογή ενάντια στις ευρωπαϊκές συνθήκες», όπου τα μνημόνια διαλύουν κάθε έννοια πραγματικής λαϊκής κυριαρχίας.
Διάφοροι θα βιαστούν να μιλήσουν για «εθνικιστική αναδίπλωση», αυτή τη βολική ρετσινιά που εξαπολύεται όποτε λαοί αμφισβητούν την τρέχουσα αυταρχική και αντιδημοκρατική ευρωπαϊκή πραγματικότητα, αγνοώντας και την ιστορία και το βάθος του αιτήματος της καταλανικής ανεξαρτησίας. Γιατί δεν είναι μόνο το γεγονός ότι ήδη από τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα το αίτημα της αυτοδιάθεσης του καταλανικού λαού (με διακριτή γλώσσα, κουλτούρα και ιστορία αιώνων) αναγνωριζόταν από όλες τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις ως αυτονόητο δημοκρατικό αίτημα, την ίδια ώρα που οι φασίστες του Φράνκο δεν πολεμούσαν μόνο τη δημοκρατία και την αριστερά αλλά και το δικαίωμα περιοχών όπως η Καταλονία στην αυτονομία. Είναι και η βαθιά οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση του ισπανικού κράτους και του ισπανικού πολιτικού συστήματος. Είναι η ακύρωση των όποιων θεσμικών ισορροπιών του συμβιβασμού του 1978 σε συνδυασμό με την κατάρρευση του ισπανικού «οικονομικού θαύματος» με την οικονομική κρίση μαζί με τη βαθιά απαξίωση ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος που τροφοδότησε τόσο έναν τεράστιο κύκλο μαζικών λαϊκών κινητοποιήσεων, με συμβολική συμπύκνωση το 15-Μ, το ισπανικό κίνημα των πλατειών, όσο όμως και τη νέα ώθηση στο καταλανικό αίτημα για ανεξαρτησία.
Αντιφατικό, όπως κάθε αίτημα εθνικής αυτοδιάθεσης, πεδίο αντιπαράθεσης διαφορετικών ταξικών οπτικών (αν και με σαφή τοποθέτηση των δυνάμεων του μεγάλου κεφαλαίου κατά της απόσχισης), το αίτημα της καταλανικής ανεξαρτησίας έθεσε την αριστερά ενώπιον των ευθυνών της. Εκεί όπου οι ηγεσίες της ρεφορμιστικής αριστεράς, τόσο του Podemos όσο και της Ενωμένης Αριστεράς, μηρύκασαν την αμήχανη γραμμή «όχι στην ανεξαρτησία – ναι στο δημοψήφισμα», οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι του CUP, ενός από τα πιο δυναμικά πειράματα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στην Ευρώπη, με υποδειγματική δημοκρατική κουλτούρα (εναλλαγές, όρια θητειών, αποφασιστικός ρόλος της βάσης) και βαθύ ριζοσπαστισμό μπήκαν μπροστά στη μάχη για το δημοψήφισμα και την ανεξαρτησία, ακολουθώντας τις καλύτερες παραδόσεις του κομμουνιστικού και επαναστατικού κινήματος που θέλει τον πατριωτισμό να μην είναι ανταγωνιστικός προς το αίτημα της χειραφέτησης.
Προφανώς και η υπόθεση έχει δρόμο μπροστά, όσο και εάν ο συνδυασμός ανάμεσα στην ωμή αστυνομική βία και την καταλυτική μαζικότητα της συμμετοχής διαμορφώνει δυναμικές δύσκολα αντιστρέψιμες. Θα δούμε και επιδείξεις αυταρχισμού και κυνισμού από τη μεριά της ισπανικής κυβέρνησης, θα δούμε ίσως και ταλαντεύσεις και τακτικισμούς από τη μεριά της καταλανικής κυβέρνησης. Όμως ο πολιτικός σεισμός έγινε, το ρήγμα άνοιξε και το στρατόπεδο της ελπίδας πήρε επιτέλους μια μεγάλη ανάσα.
Πηγή: ektosgrammis.gr
Ο κατακερματισμός των εθνικών κρατών στην Ευρώπη έχει ήδη ξεκινησει με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τη δημιουργία πέραν των γνωστών κρατών (Σλοβενία, Κροατία κλπ) και του προτεκτοράτου του Κοσσόβου. Αντίστοιχες “γκριζες” ζώνες και επιδιώξεις με μικρότερη ή μεγαλύτερη ένταση και δημοσιότητα υπάρχουν, στο Ηνωμένο Βασίλειο (Ιρλανδία, Σκωτία), στη Γαλλία (Κορσική), στο Βέλγιο (Φλαμανδοί και Βαλόνοι), στη Σερβία (περιοχή Βοϊβοντίνας) αλλά και στην Ισπανία (“Χώρα των Βάσκων”) κ.ά. Το ζήτημα δεν είναι απλό και δεν ισχύει a priori “το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση”. Ο ακρωτηριασμός των εθνικών κρατών συχνά υποδαυλίζεται και ενισχύεται από γεωπολιτικές επιδιώξεις, δημιουργία αδύναμων κρατών που αποτελούν στην πραγματικότητα τη ζώνη επιρροής, την “αυλή” άλλων ισχυρότερων οικονομικά (π.χ. σχέσεις Γερμανίας με “δημοκρατίες” της Βαλτικής). Συμπέρασμα: κάθε αίτημα δεν είναι εξ ορισμού “προοδευτικό”.
Η επόμενη παρατήρηση αφορά στα του οικου μας. Στη Ελλάδα οι αντίστοιχες “σκέψεις” δεν αφορούν μόνο στα της Θράκης. Διάφορα σενάρια (ισχυρά ή μη) διατυπώνονται κατά καιρούς και βασίζονται στις “μειονότητες” και σε ένα χυλό περί (ατομικών) δικαιωμάτων γενικώς και “αυτοπροσδιορισμού” ειδικότερα. Από τους “αλύτρωτους αδελφούς μας” στη Νότια Αλβανία, από τη “Μακεδονική Μειονότητα” (και τα “Ουράνια Τόξα”) έως τα πιο “ανόητα” περί της “αυτονομίας της Κρήτης”.
Φυσικά όλα τα παραπάνω δεν εξισώνονται αλλά πρέπει να μας κάνουν πιο καχύποπτους απέναντι στα κινήματα και στα αιτήματα αυτού του είδους. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι η Ευρώπη που ξέρουμε, μετά το ΒΠΠ, εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς σε ένα αυταρχικό περιβάλλον που βιάζεται να ξεμπερδέψει με την ανοικτή και ανοικτή δημοκρατία (αστικού τύπου). Είναι, λοιπον, λογικό ότι στους λαούς δεν προσφέρεται η τυπική αστική δημοκρατία και το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο αλλά λιτότητα-φτώχεια, αυταρχισμός, περιορισμός της δημοκρατίας. Αυτό είναι ένα υπόστρωμα που τροφοδοτεί διάφορα αιτήματα “απόσχισης”. Ομως το κρίσιμο είναι αν αυτό γίνεται -όπως ενδεχομένως θα θέλαμε- με τη σφραγίδα της αριστεράς ή με τα επιχειρήματα του κεφαλαίου (π.χ. ειμαστε πλούσια επαρχία γιατί να πληρώνουμε φόρους για τους φτωχούς της διπλανής επαρχίας) όπως ακούσαμε (μειοψηφικά;) για τη Λίγκα του Βορρά στην Ιταλία και για την πλούσια Καταλωνία.
Το κρατούμενο με την Καταλονία ,είναι η στάση της Αριστεράς,μόνο από αυτή μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις για ένα καλύτερο μέλλον.Μας λετε :
α.)”για το “CUP, ενός από τα πιο δυναμικά πειράματα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στην Ευρώπη,..με βαθύ ριζοσπαστισμό μπήκαν μπροστά στη μάχη για το δημοψήφισμα και την ανεξαρτησία…”Πως??
-Με το να πεις κακός ο Ισπανός καπιταλιστής αλλά καλός ο Καταλανός ομόλογός του??
-Ας δεχθούμε ότι το CUP θέλει μια ανεξάρτητη σοσιαλιστική Καταλονία,γιατί να εργαζεται για τον κατακερματισμό της Ισπανίας και να μην αγωνιστεί για μια σοσιαλιστική Ισπανία,αφού…τιμά τις παραδόσεις του αντιφασιστικού αγώνα το 1936.
β.)”Διάφοροι θα βιαστούν να μιλήσουν για «εθνικιστική αναδίπλωση», αυτή τη βολική ρετσινιά…”
Ρετσινιά!!Αυτό θα κουβαλά στην πλάτη της η Αριστερά ,ρίχνοντάς νερό στο μύλο του εθνικισμού που αναζητά επαναχάραξη συνόρων προς όφελος πάντα του καπιταλισμού,αν υποστηρίξει την κάθε καταλονία.
Αληθεια αν π.χ τα Επτάνησα αποσχιστούν,οι επτανησιακοί θα αξιοποιήσουν τον πλούτο της περιοχής ‘η κάποιες πολυεθνικές???
-Αν κατακερματιστει η Ισπανία/Ιταλία,τι θα γίνει με την Ελλάδα?
-Τωρα το αν 2.020.144 ειναι φωνές ελπίδας, αντίστασης και δημοκρατίας,τα υπόλοιπα 5,5 εκατ.στον… καιάδα??
-Ας μην δώσουμε αριστερή στήριξη στα σχέδια αναχάραξης συνόρων και να αγωνιστούμε με κάθε εθνικότητας εργαζόμενο ενάντια στον κοινό εχθρό,τον καπιταλισμό.
α) Πού ακριβώς το (συνεπέστατα αντικαπιταλιστικό) CUP διαχωρίζει τους καπιταλιστές σε «καλούς» και «κακούς»; Πού το βρήκατε αυτό;;; Εν παρόδω, για μια σοσιαλιστική Ισπανία ΥΠΑΡΧΟΥΝ αυτοί που οφείλουν να αγωνιστούν γι’ αυτήν: οι ΙΣΠΑΝΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ!…
β) Από πότε η ΜΗ επαναχάραξη συνόρων ή, αλλιώς, η παραμονή στο υπάρχον καθεστώς αποτελεί ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ για την ανάπτυξη ταξικών αγώνων;;; Από την άλλη, αγνοούμε το αίτημα διαφόρων λαών για ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ, που πολύ συχνά λαμβάνει ΑΝΤΙ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ περιεχόμενο;;;
γ) Από πού προκύπτει το ότι, εφόσον αποχωρήσει η Καταλωνία από το ισπανικό κράτος, θα κατακερματιστούν και άλλες χώρες, ειδικά μάλιστα αυτές που αναφέρονται (Ιταλία, Ελλάδα), οι οποίες, πέραν των άλλων, έχουν και σημαντική εθνοτική ομοιογένεια (αν εξαιρέσουμε τις πολύ βόρειες περιοχές της Ιταλίας, Μπολτσάνο και Νότιο Τιρόλο, όπου οι κάτοικοι επί το πλείστον είναι γερμανόφωνοι);;;
δ) Όσοι δεν ψήφισαν στο Δημοψήφισμα δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι είναι κατά της ανεξαρτησίας της περιοχής, ή ότι θα σπεύσουν να εγκαταλείψουν την Καταλωνία, εάν οι αρχές της ανακηρύξουν την ανεξαρτησία της… Εξάλλου, πολλοί από αυτούς που προσπάθησαν να προσέλθουν στην ψηφοφορία, εξαναγκάστηκαν βίαια από την ισπανική Αστυνομία να μην τον κάνουν· θυμάστε τι έγινε την Κυριακή 1 Οκτώβρη;;;
ε) Το αίτημα ανεξαρτητοποίησης της Καταλωνίας δεν είναι ούτε τωρινό, ούτε έχει τις ρίζες του στο τι επιθυμεί η αστική της τάξη. Διαβάστε λίγο την σύγχρονη ιστορία της Ισπανίας… Οι Καταλανοί έχουν θέσει μέχρι σήμερα το αίτημα αυτό 18 ΦΟΡΕΣ με θεσμικό τρόπο στα πλαίσια του ενιαίου ισπανικού κράτους και έχουν εισπράξει μέχρι σήμερα μόνο άρνηση, βία και καταστολή… Τι λέτε, να το… αγαπήσουν το ισπανικό κράτος γι’ αυτά όλα;;;
στ) Η ανεξαρτητοποίηση-αυτονόμηση διαφόρων περιοχών του πλανήτη ουδόλως διαφοροποιεί το ταξικό περιεχόμενο και τον διεθνιστικό χαρακτήρα της πάλης ενάντια στον καπιταλισμό. Είναι πραγματικά λυπηρό να βλέπει κανείς έως και… αναρχικούς, να «σκίζονται» για την διατήρηση του… ενιαίου ισπανικού κράτους (!!!), καταγγέλλοντας όσους έχουν αντίθετη άποψη στο ζήτημα ως «εθνικιστές»!!!