11 κατά και 12 λευκά στην Απόφαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

Εν μέσω δυσφορίας, κατήφειας και κλίματος εκβιασμών ολοκληρώθηκε την Κυριακή το βράδυ η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ.
Η Πολιτική Απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής, μετά από πιέσεις και σκληρά διλήμματα προς τα μέλη της για πτώση της κυβέρνησης, άμεσες εκλογές και έλευσης του Μητσοτάκη εγκρίθηκε, τελικά, σύμφωνα με πληροφορίες, μετά από πολλές αντεγκλήσεις και οξύτητα, με 113 ψήφους υπέρ, 11 κατά και 12 λευκά.
Το κείμενο της απόφασης εγκρίνει, αφού εξωραΐζει την καταρχήν συμφωνία αξιολόγησης της Μάλτας, η οποία αντιπροσωπεύει ένα τέταρτο σκληρό μνημόνιο και αν, τυχόν, εφαρμοστεί, μαζί με όλα τα αρνητικά που θα την συμπληρώσουν, θα βάλει ταφόπετρα στον τόπο και τον λαό.
Στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ κατατέθηκε κείμενο διαφοροποίησης έναντι της Εισήγησης στην ΚΕ και της τελικής απόφασης της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο φέρει 13 αντιπροσωπευτικές, όπως ελέχθη, υπογραφές.
Το κείμενο αυτό δεν συνιστά στην πραγματικότητα συγκροτημένη και συνεκτική εναλλακτική πρόταση έναντι της απόφασης της ΚΕ. Είναι ένα κείμενο που θέλει να υποδηλώσει περισσότερο διαφοροποίηση κάποιων στελεχών και όχι να καταδείξει έναν άλλο δρόμο για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αντίθετα, το κείμενο των 13, σύμφωνα με πληροφορίες μας, είναι ανούσιο, βρίθει αυταπατών και ρηχού ευχολογίου, ενώ ούτε κατά διάνοια δεν θίγει την ουσία των ρήξεων που απαιτούνται για να πάρει μιαν άλλη αντιμνημονιακή τροχιά η χώρα.
Το κείμενο των 13 έχει σημασία μόνο ως κίνηση διαφοροποίησης από την επίσημη γραμμή και όχι για την ουσία του.
Περιέργως το κείμενο αυτό δεν ετέθη σε ψηφοφορία στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ και ονομάσθηκε κείμενο συμβολής που θα σταλεί προς ενημέρωση!
Τα 13 μέλη της ΚΕ που υπογράφουν το κείμενο είναι τα εξής:
Χάρης Γολέμης, Θοδωρής Δρίτσας, Πέτρος Καλκανδής, Ιφιγένεια Καμτσίδου, Μαρία Κανελλοπούλου, Παύλος Κλαυδιανός, Κατερίνα Κνήτου, Ερμίνα Κυπριανίδου, Πάνος Λάμπρου, Χριστόφορος Παπαδόπουλος, Νίκος Φίλης, Τασία Χριστοδουλοπούλου, Μιχάλης Υδραίος.

Τι λέει το κείμενο των 13 μελών

Σύμφωνα με πληροφορίες που χρήζουν διασταύρωσης, στο κείμενο περιέχονται μεταξύ άλλων:
«Το πρόγραμμα δεν βγαίνει καθώς έχει υφεσιακή και αντικοινωνική διάσταση και με αυτή την έννοια πρέπει να ανατραπεί. Τα όποια θετικά αποτελέσματα προέκυψαν από κινήσεις και νομοθετικές πρωτοβουλίες της ελληνικής κυβέρνησης έγιναν μέσω του παράλληλου προγράμματος και μόνο» ανέφερε το κείμενο, σημειώνοντας πάντως: «Ασφαλώς δεν υποτιμούμε τις μάχες που έχουν δοθεί στο πεδίο της διαπραγμάτευσης για τη δεύτερη αξιολόγηση με τους δανειστές. Είναι σαφές ότι εάν στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το εγχώριο νεοφιλελεύθερο μπλοκ, δεν θα είχε δοθεί καμία μάχη, δε θα υπήρχε κανένα κέρδος για τον κόσμο της εργασίας, τις λαϊκές κοινωνικές τάξεις. Υπό αυτή την έννοια όσα κατάφερε να κερδίσει ή να κατοχυρώσει η διαπραγματευτική ομάδα τα αντίμετρα που αντιμετωπίζουν υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα των μεσαίων ή κατώτερων στρωμάτων, τα εργασιακά, οι συλλογικές συμβάσεις, έχουν θετικό πρόσημο. Ωστόσο, στο βαθμό μάλιστα, που η εφαρμογή τους παραμένει ασαφής, δεν είναι σε θέση να αντισταθμίσουν τις απώλειες για συγκεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες και δεν αποτρέπουν τις αρνητικές κοινωνικές επιπτώσεις που θα έχουν τα μέτρα.»
Στη συνέχεια αναφέρουν ότι καθοριστικό σημείο είναι η ρύθμιση του χρέους με κούρεμα όπως υποστηρίζει το ΔΝΤ και σε κάθε περίπτωση η ελάφρυνση του χρέους, καθώς και πλεονάσματα που δε θα βάζουν ταφόπλακα στην οικονομία.
Προβλέπουν ότι οι δανειστές θα συνεχίσουν τους εκβιασμούς το επόμενο διάστημα και ότι το σχέδιο τους είναι «να υποκύψουμε ή να στεγνώσουν εντελώς τα ταμεία και να βουλιάζει καθημερινά η οικονομία μέχρι να αναγκαστούμε να πούμε ναι σε όλα». Για αυτό ζητούν ένα οδικό χάρτη και ένα σχέδιο δράσης που θα συμπεριλαμβάνει ανάμεσα σε άλλα ρήξεις και ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες.
Αφήνουν μάλιστα αιχμές για υπουργούς όπως ο Τόσκας και ο Μουζάλας.
Ωστόσο η κριτική που ασκούν παρακάμπτει την ταξική και κοινωνική ουσία των προβλημάτων και των νεοφιλελεύθερων επιλογών και βεβαίως ούτε κατ’ ελάχιστον δεν τολμά να αμφισβητήσει το ευρώ και την ΕΕ.
«Την προηγούμενη περίοδο έγιναν επιλογές χωρίς να είναι συλλογικά αποφασισμένες, που δεν συνάδουν με την αριστερή και ριζοσπαστική μας φυσιογνωμία. Τα κέντρα κράτησης για τους πρόσφυγες, τα θεσμικά εμπόδια στη διαδικασία ασύλου, το σπάσιμο καταλήψεων, οι υποχωρήσεις σε ζητήματα δικαιοσύνης και δικαιωμάτων, το αναπτυξιακό μοντέλο που ενίοτε παίρνει και τη μορφή μεγάλων φαραωνικών έργων, σε αντίθεση με υπαρκτές προσπάθειες μίας διαφορετικού τύπου ήπιας και οικολογικά ισορροπημένης ανάπτυξης κα πλήττουν τη φερεγγυότητα μας και δημιουργούν ερωτηματικά».