Αυτά παθαίνει όποιος δεν ξέρει ή δεν έχει τον τρόπο να κάνει σοβαρή αντιπολίτευση: να καταφεύγει στον ιστορικό αναθεωρητισμό, να αναμοχλεύει μία συζήτηση ακραίων, εθνικιστικών και άλλων αντιδραστικών κύκλων της Ευρώπης, να ταυτίζει τον Τσίπρα με τον… Στάλιν και τον ΣΥΡΙΖΑ με το… ΚΚΣΕ, μπας και στριμώξει κάπως τη σημερινή κυβέρνηση.
Την οποία την ίδια ώρα κατηγορεί ως ακραία μνημονιακή και κατά βάθος… ζηλεύει, σκεφτόμενος «μας πώς τα καταφέρνει και κάνει όσα θα θέλαμε εμείς, χωρίς να γκρεμοτσακίζεται ακόμα, όπως είχαμε πάθει εμείς;»!
Η προσπάθεια να αναχθεί μία σαχλαμάρα των Εσθονών σε κεντρικό πολιτικό ζήτημα στην Ελλάδα είναι αστεία, αλλά και δηλωτική της ανυπαρξίας σοβαρής αντιπολίτευσης στη χώρα.
Όποιος παίρνει σοβαρά τους Εσθονούς, που θυμήθηκαν λέει ένα ψήφισμα της ευρωβουλής πριν οκτώ χρόνια – και στο οποίο ουδείς είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία – και στήνουν ένα συνέδριο εξισωτισμού του ναζισμού με τον κομμουνισμό (δηλαδή τον υπαρκτό σοσιαλισμό) και το κάνει σημαία κατά της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία αρνήθηκε να συμμετάσχει, τότε έχει μεγάλο πρόβλημα.
Κατ’ αρχάς να επισημανθεί ότι εκείνο το ψήφισμα το είχε καταψηφίσει το ΠΑΣΟΚ και είχε αρνηθεί ψήφο η ΝΔ.
Δεύτερο, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τον ναζισμό. Όχι απλώς για ιδεολογικούς λόγους. Αλλά πρωτίστως γιατί ο ναζισμός προκάλεσε τον μεγαλύτερο και καταστροφικότερο πόλεμο της ανθρωπότητας. Μπορεί κανείς να επικρίνει όσο θέλει τη Σοβιετική Ένωση – και κυρίως τη σταλινική περίοδο. Αλλά αυτό δεν έχει την παραμικρή σχέση με το πώς αντιμετωπίζει και οφείλει να αντιμετωπίζει παντοτινά η ανθρωπότητα τον ναζισμό και ό,τι προκάλεσε. Ούτε κανείς μπορεί αν αγνοεί ότι η Σοβιετική Ένωση πλήρωσε ακριβά την αποφασιστική της αντίσταση στον ναζισμό και βοήθησε καθοριστικά στη συντριβή του – εκτός κι αν λυπούνται γι’ αυτό κάποιοι.
Λένε, «είναι διεθνής απομονωτισμός» η απουσία μας. Ναι, κάτι τρέχει στα γύφτικα. Μας έχουν περί πολλού και θα πάθουμε τίποτα αν δεν πάμε. Αστειότητες.
Το πραγματικό σύγχρονο, επίκαιρο ερώτημα είναι εάν ο κομμουνισμός είναι εκείνος που προκαλεί πρόβλημα ή το πώς κατάντησε η Ευρώπη. Και προφανώς είναι το δεύτερο. Όσοι κόπτονται μήπως ο Τσίπρας είναι… μετενσάρκωση του… Στάλιν ας κοιτάζουν και λίγο τον προβληματισμό που αναπτύσσεται τελευταία, σχετικά με την αρνητική επίπτωση των υπέρογκων γερμανικών πλεονασμάτων στην ενωμένη Ευρώπη. Άλλο ένα στοιχείο που επιβεβαιώνει τη μετατροπή της Ευρώπης σε Γερμανική; Κι ας αφήσουν τα υπόλοιπα στους ιστορικούς κάθε πλευράς.
Βέβαια τους βλέπει έτσι αχαμνούς πολιτικά και τους… παίζει και ο Τσίπρας. Ο οποίος άλλο που δεν θέλει να τον λένε… αριστερό, κομμουνιστή, μπολσεβίκο και τέτοια διάφορα – του φτιάχνουν την ψυχολογία. Και μάλιστα ακριβώς την ώρα που κάνει όσα δεν κατάφερε να κάνουν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Και τη δημόσια περιουσία να ξεπουλήσει και τις δημόσιες δαπάνες να μειώσει και το ασφαλιστικό να πετσοκόψει και τα φορολογικά βάρη να αυξήσει και θεόρατα πρωτογενή πλεονάσματα να φέρει. Και κοινωνικές αντιδράσεις μεγάλες να μην έχει – γενικώς το όνειρο κάθε δεξιάς κυβέρνησης!
Τι κάνει λοιπόν ο Τσίπρας; Όταν βλέπει κάποιο θέμα αποπροσανατολιστικό, που λέμε, το κάνει μείζονα πολιτική υπόθεση και προκαλεί την αντιπολίτευση. Η οποία πέφτει στην παγίδα και στήνει καβγάδες για δευτερεύοντα θέματα (από τη σημαία και το άσυλο μέχρι την Εσθονία). Θέματα που στην καλύτερη περίπτωση για την αντιπολίτευση, απλώς της δίνουν αφορμές για να λέει κάτι και να περνάει η ώρα και στη χειρότερη εκθέτουν το συντηρητικό και αναχρονιστικό πρόσωπό της.
Πλακώνονται λοιπόν για το Στάλιν για να μην φανεί πολύ ότι στο μεταξύ περνάνε τα μνημονιακά μέτρα σαν τα καραβάκια το καλοκαίρι στο Αιγαίο…
