Χωρίζεται λένε η Εκκλησία από το Κράτος. Αυτό δεν το βλέπω. Βλέπω μια τεράστια παραχώρηση της αυτοπροσδιοριζόμενης ως Αριστεράς στη Δεσποτοκρατία. Και μια τεράστια υποχώρηση της κοινωνίας μας στα δομικά θεμέλια του εθνικισμού. Τι εννοώ;
Σε πρώτη φάση δεν υπάρχει διαχωρισμός της κρατικής από την εκκλησιαστική περιουσία. Η εκκλησιαστική περιουσία, παραμένει περιουσία νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, ενοριών, ιερών μονών, μητροπόλεων, της Εκκλησίας της Ελλάδος. Έτσι μαζί με διακατεχόμενες και διεκδικούμενες εκτάσεις μπαίνει σε ένα κοινό ταμείο που συνιδρύεται με το Κράτος και από εκεί θα μπορεί αύριο να περάσει στο Υπερταμείο. Και αν όχι στο Υπερταμείο, θα βρεθούν πολλοί ενδιαφερόμενοι , Τράπεζες π.χ. ή εταιρείες real estate, για να «αξιοποιήσουν» τα φιλέτα. Σήμερα , μάλιστα, που έχει επιτραπεί η ιδιωτική πολεοδόμηση μπορούμε να ζήσουμε άγριες καταστάσεις σε δασικές περιοχές, από αυτές που κατέχει π.χ. η Μονή Πεντέλης, στα «βοσκοτόπια» που έχουν Ιερές Μονές του Αγίου Όρους κ.λπ. Ουσιαστικά η κίνηση αυτή συνιστά άλλη μία παραχώρηση δημόσιας περιουσίας και μια ευφυή διαπραγματευτική επιτυχία της Ιεραρχίας που απαλλάσσεται από τον πονοκέφαλο της καταβολής ΕΝΦΙΑ. Πλέον κανένας Δεσπότης , ή Ηγούμενος μεγάλης Μονής δεν θα υφίσταται τη λαϊκή πίεση , όταν προβαίνει σε κερδοσκοπικές κινήσεις σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Ο Λαός θα βρίσκεται απέναντι στον «επιχειρηματία που βάζει τα λεφτά του» και στην « Ανάπτυξη». Και όπως έχει δείξει η εμπειρία το Δεσπότη μπορείς να τον πολεμήσεις σχετικά εύκολα, τον επιχειρηματία πολύ δύσκολα. Καπιταλισμός εξ άλλου λέγεται το σύστημα που γίνεσαι πλούσιος με τα λεφτά των άλλων. Και εδώ περί αυτού πρόκειται.
Πάμε παρακάτω. Στο ακανθώδες ζήτημα της μισθοδοσίας του κλήρου. Η μισθοδοσία του ενοριακού κλήρου. Το πραγματικό γεγονός είναι ότι μέχρι το 1923 η περιουσία που είχαν κυρίως οι ενορίες, αποτελούσαν το μέσο για να συντηρείται η εκκλησία και να επιβιώνει ο εφημέριος της Εκκλησίας. Η εκκλησία μεταβίβασε πολλές φορές μεγάλο μέρος της περιουσίας της στο Κράτος. Σε αντάλλαγμα πήρε μετοχές της Τράπεζας της Ελλάδας και της Εθνικής Τράπεζας και την υποχρέωση του Κράτους να μισθοδοτεί τον κλήρο, ο οποίος έχει πλέον και ένα μεγάλο μέρος των εγγυήσεων που προβλέπονται από το δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα. Το που τα βρήκε η Εκκλησία ; Το επιχείρημα που προβάλλουν πολλοί δημοκρατικοί άνθρωποι δεν είναι κρυφό. Το πως γίνεται η πρωταρχική σώρευση κεφαλαίου, το γράφει ο Κάρολος. Και επομένως δεν είναι κάτι ανεξήγητο ένας θεσμός που έχει ιστορία στον ελληνικό χώρο 2.000 έτη να έχει οικοδομήσει και ένα ανάλογο περιουσιακό δεδομένο. Τέλος, η επιχειρηματολογία για τα χρυσόβουλα και τα χοτζέτια δεν στέκει , αφού η ιδιοκτησία, όταν δεν οικοδομείται σε πρωτότυπη κτήση κυριότητας χρησικτησία ή κρατική παραχώρηση, ανάγεται σε παλαιούς τίτλους κυριότητας η οποία είναι ή χρυσόβουλα, ή χοτζέτια.
Η άλλη εκδοχή του πράγματος αυτού είναι η διαδικασία όπου η ιδιοκτησία της γης, ίσως με κάποιες εξαιρέσεις μικροϊδιοκτησίας, κοινωνικοποιείται με διαδικασίες έκτακτες, συνήθως κατόπιν επαναστατικής συγκρότησης, και την ιδιοκτησία τους προς όφελος του κράτους την χάνουν οι πάντες , μεταξύ των οποίων και οι επιχειρηματίες και ο κάθε πολίτης, ώστε να καλύπτεται μέσω της αναδιανομής με λαϊκή συμμετοχική διαχείριση η λαϊκή ανάγκη. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από τους μεγαλοεπιχειρηματίες και εγώ είμαι πρόθυμος και η όποια δικιά μου ιδιοκτησία να κοινωνικοποιηθεί , αλλά και η ιδιοκτησία της Εκκλησίας. Δε φαντάζομαι όμως ότι στο μυαλό των ιθυνόντων του ΣΥΡΙΖΑ είναι να οικοδομήσουμε σοσιαλισμό, κολεκτίβες, κοοπερατίβες και κολχοζονίστικα νοικοκυριά.
Ο προτεινόμενος «χωρισμός» της Εκκλησίας από το Κράτος διατηρεί όλα τα προνόμια τα οποία απολαμβάνουν σήμερα οι Αρχιερείς, που αντιβαίνουν με τους κανόνες της Εκκλησίας, σε βάρος του κατωτέρου εγγάμου κλήρου. Αυτή τη στιγμή κανένας Αρχιερέας στην Ελλάδα, σε αντίθεση με ό,τι π.χ. συμβαίνει στην Κύπρο δεν εκλέγεται « ψηφω Κλήρου και Λαού», όπως λένε οι κανόνες της εκκλησίας, διορίζεται από ένα κλειστό κλαμπ Αρχιερέων με κριτήρια τελείως περιστασιακά.
Πάρα πολλοί από τους Αρχιερείς καταπιέζουν τους υφισταμένους τους κληρικούς. Τους αγάμους τους εξαντλούν με το δέλεαρ να τους στείλουν σε κάποια ενορία, ώστε να μισθοδοτούνται, και να ζουν τη μάνα τους. Τους εγγάμους εξαναγκάζοντάς τους να υποστηρίζουν με τα χρήματα του φιλοπτώχου, ή του ταμείου της ενορίας το «έργο» του Δεσπότη. Άλλοτε να εργάζονται εξαντλητικά, τόσο αυτοί όσο και οι πρεσβυτέρες τους και όλη η οικογένεια, και νυχθημερόν διότι ο «Άγιος δείνα» έχει καταστρώσει κάποιο σούπερ σχέδιο κοινωνικής εξορμήσεως , στο οποίο πρέπει να δουλέψουν «εθελοντικά» όλοι οι κληρικοί της επισκοπής του. Και όταν κάποιος αντισταθεί λίγο έχει ένα τεράστιο οπλοστάσιο πιέσεων με επισκοπικά δικαστήρια, συνοδικά δικαστήρια κ.λπ. που συνήθως κάνουν το χατήρι του επισκόπου.
Με το σημερινό καθεστώς, όπου στις μεσαιωνικού χαρακτήρα διατάξεις του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδας παρεμβάλλονται κάποιες από τις εγγυήσεις του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα, κάπως αμβλύνεται το πράγμα. Όταν πάψει η μισθοδοσία από το Κράτος και η απώλεια του δημοσιοϋπαλληλικού χαρακτήρα του σχήματος , και μιλώ για τους εγγάμους κληρικούς , κυρίως, θα φέρει και την απώλεια του Ελέγχου από την ακυρωτική διαδικασία και τη διαδικασία της ουσίας των Διοικητικών Δικαστηρίων για μία σειρά από διαφορές. Εγώ λοιπόν ξέρω ότι από όπου φεύγει ο Δικαστής, εγκαθίσταται πασάς ο Προϊστάμενος, εδώ ο Δεσπότης.
Οι ιερείς στο μέλλον θα είναι ιδιωτικοί υπάλληλοι ενός εργοδότη που θα παραμένει νομικό πρόσωπο δημοσίου Δικαίου, θα τρέμουν την άμεση εργασιακή τους εξάρτηση από τους Μητροπολίτες. Είναι πιθανό να υπάρξουν μισθοί διαφορετικών ταχυτήτων και να ευνοούνται οι ημέτεροι των Μητροπολιτών. Και μάλιστα χωρίς να έχουν ούτε καν την τυπική ευχέρεια να ψάξουν για άλλον εργοδότη.
Για να δούμε τι θα πει αυτό . Έστω, ότι υφίσταται κάποιος επίσκοπος ολίγον χρυσαυγίτης, και αρθρώνει ένα κήρυγμα αναλόγου πνευματικού ύψους. Έστω υπάρχει και κάποιος δημοκρατικός ιερέας, ο οποίος δεν πιστεύει ότι η λύση είναι τα κρεματόρια, ο δημόσιος απαγχονισμός, ο λιθοβολισμός , η διαπόμπευση και ο εμπτυσμός και λοιπές απόψεις που έχουν ακουστεί κατά καιρούς , από διαφόρους αρχιερείς. Ποια η θέση του ; Από πού θα μπορέσει να κρατηθεί να αντιδράσει; Ή στην περίπτωση αυτή θα μπορεί π.χ. στις δομές που έχει ιδρύσει , στα πλαίσια της φιλαδελφείας, να ταϊζει πρόσφυγες, ή να μορφώνει μουσουλμανάκια ; Όπως γίνεται στις φτωχογειτονιές, όπου δημοκρατικοί παπάδες ταΐζουν και ντύνουν και χριστιανούς και μουσουλμάνους, και ημεδαπούς και αλλοδαπούς.
Θα τον στέλνει σπίτι του το δημοκρατικό παπά ο Δεσπότης. Και άντε μετά να τα διορθώσεις αυτά με Δικαστήρια που σημαίνουν χρήματα. Περισσότερο ξέρετε με εξοργίζει η άποψη διαφόρων ανάλγητων ανθρώπων που δεν τους καίγεται καρφί για το αν θα πεταχτούν στο δρόμο χιλιάδες ιερείς και οι οικογένειες τους. Και οι ιερείς μας κατά το 90% είναι φτωχολογιά. Η αναλγησία ποτέ δεν είναι συμβατή με τη Δημοκρατία και την Αριστερά !
Και πάμε και στο σοβαρό πρόβλημα το ιδεολογικό.
Έστω και ότι χωρίσαμε την Εκκλησία από το Κράτος. Τι απομένει λοιπόν ως ιδεολογικό υπόβαθρο ; Αυτό που λέμε «Λαϊκό Κράτος» . Τι είναι και τι θέλει το Λαϊκό Αστικό Κράτος ;Την υπεροχή των Αρχών της Εθνικής Αστικής Τάξης , στον καπιταλισμό, διότι το Λαϊκό Κράτος του Σοσιαλισμού λέγεται Λαϊκή Δημοκρατία και έχει άλλα χαρακτηριστικά. Κράτος χωρίς ιδεολογικά θεμέλια δεν υπάρχει. Λαϊκό Κράτος σημαίνει . Δεν έχουμε πίσω από το Δικαστή , ή το Δημόσιο Υπάλληλο την εικόνα του Χριστού, αλλά έχουμε οπωσδήποτε τη Σημαία. Δεν λένε τα παιδιά προσευχή στο σχολείο , αλλά τραγουδάνε με θρησκευτική ευλάβεια τον Εθνικό Ύμνο. Ο εθνικός ύμνος δεν νομίζω ότι θα είναι η Διεθνής, ούτε σημαία μας το σύμβολο της εργατοαγροτικής συμμαχίας.
Και αυτά είναι τα μετριοπαθή χαρακτηριστικά επάνω στα οποία αρθρώνεται μια ολόκληρη εθνικιστική ιδεολογία που φτάνει ως το χιτλερισμό. Διαβάστε επ΄ αυτού το «Λαϊκό Κράτος του Χίτλερ» του Götz Aly Haydar και θα καταλάβετε πολλά.
Και πάμε στα πιο δύσκολα. Το λαϊκό κράτος είναι αθεΐα και ανεξιθρησκία ; Εδώ γελάνε ! Το αστικό λαϊκό κράτος είναι το πιο θεοκρατικό κράτος. Και η θρησκεία του είναι ο ντεϊσμός. Η αναγνώριση της ανώτερης δύναμης ιδέας η οποία κινεί την ύλη. Δεν μας ενδιαφέρει ποιος πιστεύει που, στον Αλλάχ, στο Γιαχβέ ή στο Βούδα. Αρκεί να πιστεύει στο Θεό. Το αστικό λαϊκό κράτος έχει ένα μεγάλο εχθρό , τον άθεο , τον υλιστή. Το ανεξίθρησκο αμερικανικό κράτος στο νόμισμά του γράφει “in God we trust” ο Αμερικανός Πρόεδρος ορκίζεται στη διορθωμένη βίβλο του Τόμας Τζέφερσον και τον ορκίζει ο Ανώτατος Δικαστής. Ορκίζεται στο Θεό. Άρα το αστικό λαϊκό κράτος ευαγγελίζεται την πανθρησκεία, τον ντεϊσμό, οικοδομώντας εορτές όπως το thanksgiving για να απαλύνει τις θρησκευτικές διαφορές, στοχεύοντας στην αφηρημένη υποταγή στη θεοκρατία, όπως τείνει να «διαγράψει» τις ταξικές διαφορές στοχεύοντας στην ενότητα , και κατόπιν στον κορπορατισμό και τη συνεργατική κοινωνία που είναι τα θεμέλια του εθνικισμού και του φασισμού. Και πάντα οι διαφορές αυτές απαλύνονται υπέρ του οικονομικά ισχυρού.
Μετά το αριστερό ροζ ξέπλυμα του ΣΥΡΙΖΑ με την κατοχύρωση κανόνων για την έμφυλη ταυτότητα, το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια και την τεκνοθεσία από αυτά, αποσπασματικά και χωρίς το υποστηρικτικό πλαίσιο που χρειάζονται τέτοιες τομές, τώρα επιχειρεί το ξέπλυμα από τα δεξιά με την δηθεν αποαπαπαδοποίηση του κράτους. Και θα υπάρξει αποπαπαδοποίηση της κοινωνίας, μόνο που τη θέση της θα πάρει η δεσποτοκρατία.
Αντικληρικαλιστές δεν ήταν ποτέ οι κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές είναι άθεοι.
Αντικληρικαλιστές και αντιτραντισιοναλιστές ήταν πάντα οι εθνικιστές αστοί , που δεν ήθελαν να πηγαίνουν στην Εκκλησία , για να μη συμφύρονται με τους συνεκκλησιαζόμενους βλαχοποιμένες, διάβαζαν τις άγιες γραφές ιδιωτικώς στα σπίτια τους όπως π.χ. ο Λασκαράτος, δεν υπάκουαν σε ένα συλλογικό κοινωνικό σύστημα που επιβάλει ταπεινότητα και αλληγγύη, ήθελαν να ξεχωρίσουν με τον παρά τους , κάνοντας πολυτελή ζωή και κοροϊδέυοντας το φτωχό . Δεν ήθελαν να νηστεύουν γιατί μπορούσαν να αγοράζουν κρέας, διαβάστε λίγο Ροϊδη επ΄αυτού. Οι αστοί πιστεύουν στο δικό τους θεό με το δικό τους τρόπο , χωρίς φτωχούς παπάδες. Οι φτωχοί ας κάνουν ό,τι θέλουν και άμα θέλουν παπάδες, ας ταΐζουν και τους παπάδες τους.
Και για να τελειώνουμε. Το Λαϊκό Αστικό Κράτος είναι η αντίθεση της εθνικής αστικής τάξης απέναντι στον κοσμοπολιτικό καισαροπαπισμό του Παλαιού Καθεστώτος. Αυτή είναι η Ευρωπαϊκή Ιστορία. Η Αγγλικανική Εκκλησία έγινε για να ταυτίσει τον καισαροπαπαπισμό με τον Βρετανό Ηγεμόνα. Ο Λουθηρανισμός για να ταυτίσει τον Καισαροπαπισμό με την Γερμανική Αστική Τάξη. Η Γαλλική Επανάσταση για να φτιάξει το Καισαροπαπικό αφήγημα του Λαϊκού Κράτους, και της συμπλοκής της οικονομικής υπεροχής της εξουσίας της αστικής τάξης με το ντεϊσμό. Της καισαροπαπικής συμπλοκής της αγοράς με τον πανθεϊσμό.
Και εδώ αρχίζει η μεγάλη Πλάκα, η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στο Βυζάντιο και στη Δύση, είναι ότι στο Βυζάντιο υπήρχε διάκριση Κράτους και Εκκλησίας, ενώ στη Δύση θριάμβευε ο Καισαροπαπισμός. Και η μεγαλύτερη πλάκα : «άθεοι» είναι συνήθως με την Καισαροπαπική Δύση, και οι θεοσεβούμενοι με το Βυζάντιο, δηλαδή με τη διάκριση ανάμεσα στον Καίσαρα και στην Εκκλησία.
Η θέση του μαρξιστή λενινιστή απέναντι σε αυτή την εξέλιξη είναι μία .
Όχι στο Λαϊκό Κράτος , ναι στη Λαϊκή Δημοκρατία .
Θέλουμε άλλη παραγωγική συγκρότηση της κοινωνίας και όχι ιδεολογικό ξέπλυμα του πιο εθνικιστικού θεμελίου της αστικής δημοκρατίας.
