Μοναχικός στεκόταν στην πλατεία Συντάγματος πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, και παρακολουθούσε τις δυο ταυτόχρονες αλλά ξεχωριστές πορείες, που έφταναν στο Σύνταγμα: Αυτές της ΑΔΕΔΥ και του ΠΑΜΕ.
Ο πρώην βουλευτής είναι από εκείνους που έφυγαν με τον Λαφαζάνη, και διαχρονικά – όπως και όλη η ομάδα τους – εισπράττουν, όχι την ιδεολογική αντιπαράθεση στις απόψεις τους, αλλά την ειρωνεία γι’ αυτές. Απόψεις που, και για τον γράφοντα, είναι παρωχημένες, αναντίστοιχες με την εποχή και τις ανάγκες της, και με την βασανιστική περιδίνηση δίχως ορατό και ελπιδοφόρο αύριο. (Αρα η στήλη απέχει μακράν των δοξασιών Λαφαζάνη).
Ωστόσο οφείλουμε μια επισήμανση: Την αναγνώριση του ήθους τους! Κάποιοι από αυτούς πέταξαν, χωρίς την παραμικρή αμφιταλάντευση, υπουργικές θέσεις, και όσα αυτές συνεπάγονται: Την αξιοζήλευτη ιδιαιτερότητα να είσαι επίλεκτο μέλος μιας ομάδας εξουσίας, την τιμητική κοινωνική αναγνωρισιμότητα, τις διευκολύνσεις που παρέχει η Πολιτεία στους εκλεκτούς της (αυτοκίνητα και οδηγούς, αστυνομικές φρουρές, στρατιές υπουργικών συμβούλων, γραμματείς, εκδουλεύσεις), τα πολυτελή ταξίδια, τις λαμπρές επίσημες υποδοχές σε ξένες χώρες, τις τιμητικές κουστωδίες.
Άλλοι απέρριψαν… απλώς, τον πλουσιοπάροχο μισθό του βουλευτή με όσα συνεπιφέρει (δωρεάν αυτοκίνητο, συμβούλους, αναγνωρισιμότητα, κοινωνική άνοδο) και γύρισαν είτε στη ανεργία, είτε στον γλίσχρο μισθό του ιδιωτικού ή δημοσίου υπαλλήλου (το «καταραμένο» δημόσιο, εν αντιθέσει με την περιρρέουσα φιλολογία, και εν αντιθέσει με τον ευρύτερο δημόσιο τομέα των παλαιών ΔΕΚΟ, είχε πάντα γλίσχρους μισθούς).
Καθ’ όλη τη διάρκεια του μεταπολιτευτικού μας βίου, υπήρξαν κάποιες περιπτώσεις ανθρώπων που αποχώρησαν οικειοθελώς και σιωπηρώς από την πολιτική – συνήθως πληγωμένοι και αηδιασμένοι, επειδή, όντας υπερευαίσθητοι, δεν άντεξαν την ανθρωποβόρο κονίστρα της. Υπήρξαν και άλλοι που κατά καιρούς εγκατέλειψαν ομαδικώς τα κόμματά τους. Ωστόσο, πρώτη φορά έγινε μαζική εγκατάλειψη κόμματος στην πλήρη άνθησή του, τη στιγμή που οι γοητευτικοί καρποί της εξουσίας άρχισαν για πρώτη φορά να ρέουν προς αυτούς!
– «Για ποιο λόγο νομίζεις οι πρώην σύντροφοί σου ευτελίζονται τόσο και υπογράφουν αυτά που κατήγγειλαν προηγουμένως με δριμύτητα;» τον ρώτησα. «Καθοδηγούνται μήπως από το λενινιστικό “ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω”»; Με κοίταξε με σαρδόνιο χαμόγελο και απάντησε: « Ο λόγος είναι ο μισθός των πεντέμισι χιλιάδων και όλες οι υπόλοιπες παροχές. Ξέρεις τι είναι μετά από αυτά να γυρίζεις στην ανεργία ή στο μισθό των χιλίων ευρώ»;
Έχει δίκιο εν πολλοίς, παρότι υπάρχουν και κάποιοι – θαρρούμε πολύ λίγοι – λενινιστικής κουλτούρας (τόσο ΚΚΕ και αριστερισμό έχει μέσα του ο ΣΥΡΙΖΑ), που δεν καθοδηγούνται από ωφελιμιστικές σκέψεις, αλλά εκλαμβάνουν τις παρούσες υποχωρήσεις ως τακτική αναδίπλωση, προκειμένου να επιτύχουν τον τελικό στόχο, την πλήρη εφόρμηση και κατάκτηση της εξουσίας (είναι αυτό που λένε «έχουμε την κυβέρνηση, δεν έχουμε την εξουσία»). Ονειρεύονται να επιβάλουν το καθεστώς των ονείρων τους – ονειρικό γι’ αυτούς, εφιαλτικό για τη χώρα σε καιρούς πτώχευσης, που θα είναι άλμα στο κενό. Ωστόσο αυτοί είναι λίγοι. Οι πολλοί, υφίστανται αυτό που μου είχε πει ένα άλλο μέλος τη ΛΑΕ, χρησιμοποιώντας το γνωστό μαρξιστικό τσιτάτο: «Η ποσότητα γίνεται ποιότητα»! Όπερ, όταν κάνεις τόσες πολλές υποχωρήσεις, στο τέλος χάνεις το στόχο και γίνεσαι αυτό που σε πλάθουν οι υποχωρήσεις σου!
«Όποιος διαφωνεί ας το δείξε εμπράκτως»
Ζούμε μια διαρκή φαρσοκωμωδία. Τα ΜΜΕ κρέμονται από κάθε φράση του… κ. Φίλη, από το αν θα… ξυπνήσει καλοδιάθετος και θα πει μια συγκαταβατική κουβέντα για τις κατακτήσεις της κυβέρνησης, ή αν θα προτάξει την αντίθεσή του στα μέτρα που παίρνει αυτή, και στα οποία ο ίδιος έχει συμφωνήσει με την ψήφο του! Τα ΜΜΕ έχουν βρει γαϊτανάκι, υποτασσόμενα στη λογική της ατάκας που έχει επιβάλει η τηλεόραση στην κάλυψη των πολιτικών γεγονότων. Κάθε αμφιθυμία του κάθε Φίλη, γίνεται… πολιτικό γεγονός. Σε αυτό παγιδεύεται νομίζω και η αντιπολίτευση. Αναμένει κάθε δήλωσή του προκειμένου να αναδείξει τις «αντιθέσεις» στο κυβερνητικό στρατόπεδο.
Όμως τόσο «σοφοί που γίναμε, με τόση πείρα» περί του τι εστί ΣΥΡΙΖΑ, η μόνη πραγματική είδηση θα ήταν εάν ο εν λόγω, όπως και όλοι οι… αριστεροί «αντιφρονούντες», καταψήφιζαν ένα κυβερνητικό μέτρο. Ή, όπως είπε ο συνομιλητής του Συντάγματος «Όποιος διαφωνεί ας το δείξει εμπράκτως».
Αυτό δεν ισχύει μόνο για την «περσόνα» των ημερών, τον κ. Φίλη, αλλά και για όλους τους κατά καιρούς – δήθεν – αντιφρονούντες. Όπως ας πούμε για τον βορειοελλαδίτη βουλευτή Κώστα Σέλτσα, που θεωρούσε εθνικό έγκλημα την πώληση της «μικρής ΔΕΗ», αλλά τώρα βγαίνει στα «παραθύρια» και δηλώνει πως θα κάνει «ό,τι αποφασίσει το κίνημα». Ωραία υπεκφυγή! Δηλαδή αν δεν υπάρξουν λαϊκές αντιδράσεις, θα καθησυχάσει την συνείδησή του για το «εθνικό έγκλημα» που παπαγάλιζε , αναμασώντας τα λόγια του Αλέξη και του Πάνου, υποκλέπτοντας τότε την ψήφο των ανυποψίαστων για να εισέλθει στη Βουλή! Ή όπως ο κ. Δρίτσας που ψηφίζει πλειστηριασμούς, αλλά θα έκανε και σόου με πανό στις διαδηλώσεις κατά των πλειστηριασμών, για να επιδείξει την ακτιβιστική «αριστεροσύνη» του. Ή όπως ο κ. Γ. Ψυχογιός, που ψηφίζει μεν τους πλειστηριασμούς, αλλά επικρίνει την αστυνομία για τη δράση της – την οποία ο υπουργός του διέταξε να παρέμβει, γιατί δεν γινόταν διαφορετικά σε ένα συντεταγμένο κράτος, και η οποία έδρασε για την υπεράσπιση νόμων που και ο ίδιος έχει ψηφίσει!
«Όποιος διαφωνεί ας το δείξει εμπράκτως» όπως είπε ο πρώην βουλευτής και νυν στέλεχος της ΛΑΕ. Διαφορετικά μας δουλεύει ψιλό γαζί, θα προσθέταμε εμείς.
Δεν θα αρέσει σε κάποιους, αλλά όντως λείπει η πολιτική ηθική της ομάδας Λαφαζάνη…
*Πηγή: liberal.gr
