Σύμφωνα με την κοινή λογική, τα υπουργεία μιας κυβέρνησης θα έπρεπε να δίνονται σε ανθρώπους που γνωρίζουν το αντικείμενό τους. Ένας υπουργός Εξωτερικών, θεωρητικά, θα έπρεπε να προέρχεται από τον διπλωματικό κλάδο. Όπως ένας υπουργός Παιδείας, θα έπρεπε να είχε γράψει κάποια συγγράμματα για το πρόβλημα της παιδείας σε όλες τις βαθμίδες.
Αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει για όλα τα υπουργεία και προ πάντων για το υπουργείο Πολιτισμού. Κάποιος άνθρωπος που να έχει βαθιά παιδεία σε όλους τους τομείς και ένα όραμα για κάποιον ελληνικό πολιτισμό. Η πραγματικότητα όμως μας διαψεύδει.
Όλες οι κυβερνήσεις κατά κανόνα -υπάρχουν βέβαια και οι σπάνιες εξαιρέσεις- θεωρούν τα υπουργεία τιμάρια. Ο πρωθυπουργός ως καλός μονάρχης, για να κρατήσει τον θρόνο του, μοιράζει φέουδα στους βαρόνους που τον υποστηρίζουν. Τα υπουργεία, όπως και τα τιμάρια, δεν έχουν όλα την ίδια αξία. Κακώς, κατά την άποψή μου. Μια κυβέρνηση πρέπει να είναι ένα οργανικό σύνολο.
Όπως το ανθρώπινο σώμα στο οποίο κανένα όργανο δεν είναι άχρηστο. Αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Άλλο το υπουργείο Εθνικής Άμυνας και άλλο το υπουργείο Συγκοινωνιών.
Και αυτό το είδαμε με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. Θα είχαμε συγκυβέρνηση αν ο κ. Καμμένος ήταν υπουργός Γεωργίας; ‘Η αν οι βουλευτές των ΑΝ.ΕΛΛ. είχαν παραμείνει απλοί βουλευτές και όχι αξιωματούχοι;
Και είναι απορίας άξιον πώς τα κόμματα εξουσίας δεν έχουν σκεφτεί κάτι πολύ απλό, που -ό,τι και να τους καταλογίζουμε- είναι άνθρωποι της πολιτικής πιάτσας. Αν είχαν διπλασιάσει τον αριθμό των βουλευτών και υπουργών, όπως και τον αριθμό των υφυπουργών και γενικών γραμματέων, θα είχαν καταπολεμήσει την ανεργία των πολιτικών δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας.
Και αυτό θα διευκόλυνε και τις μετεγγραφές. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να συγκροτήσει το περίφημο προοδευτικό μέτωπο, δεν έχει παρά να δημιουργήσει, εδώ και τώρα, καμιά εικοσαριά υπουργεία και έτσι να προσελκύσει τους συμμάχους του.
Στον πάτο της ιεραρχίας των υπουργείων είναι το υπουργείο Πολιτισμού. Εκεί ο πρωθυπουργός βολεύει κάποιον ριγμένο, τον οποίο μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή, έτσι για να έχει κάτι να γράψει παραπάνω στο βιογραφικό του. Κατά κανόνα η δουλειά που κάνουν είναι να αλλάζουν τα Δ.Σ. των οργανισμών που εποπτεύουν βολεύοντας τους δικούς τους. Παράδειγμα που έχει επισημάνει η Πέπη Ρηγοπούλου («Εφ.Συν.» 27/2/19).
Δύο πρώην διευθύντριες του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης έδωσαν «εξετάσεις» για να πάρουν τη θέση που είχαν πριν. Και κρίθηκαν ακατάλληλες (αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί και επαγγελματική δυσφήμηση). Όπως και κανείς άλλος από τους υποψηφίους δεν κρίθηκε κατάλληλος. Οταν θα δούμε τη νέα διεύθυνση, θα μάθουμε και ποια ήταν τα πραγματικά κριτήρια…
Την κ. Μυρσίνη Ζορμπά δεν μπορούμε να την κρίνουμε ως υπουργό Πολιτισμού, επειδή αυτό όντως συνέβη στην πολιτική της καριέρα. Ο χρόνος που είχε στη διάθεσή της ήταν αποτρεπτικός για οποιαδήποτε ιδέα που για να πραγματοποιηθεί θα απαιτούσε χρόνο που δεν υπήρχε. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να γίνει διαχειρίστρια της αριστερής πολυκατοικίας στον τομέα του πολιτισμού.
Τώρα το τι είναι πολιτισμός είναι μεγάλη κουβέντα. Και αν αναλύσουμε την εμπειρία άλλων κρατών και τη συγκρίνουμε με τη δική μας, τότε θα καταλήξουμε στο θλιβερό συμπέρασμα πως το μεταπολιτευτικό κράτος, όχι μονάχα δεν ενδιαφέρθηκε για τον πολιτισμό, αλλά τον καταπολέμησε. Δύο υπουργοί Πολιτισμού που προσπάθησαν να κάνουν κάτι, ήταν η Μελίνα και ο Στ. Μπένος.
Και αυτό χάρη στην προσωπικότητά τους. Η Μελίνα, που μακροημέρευσε, είχε δίπλα της τον Ντασσέν. Εναν κοινωνό της παγκόσμιας κουλτούρας που συνδυάστηκε με την ελληνική φλόγα της Μελίνας. Ο Μπένος είχε ένα όραμα πολιτισμού και το είχε ήδη εφαρμόσει στην Καλαμάτα όταν ήταν δήμαρχος, αλλά δεν πρόλαβε να κάνει και πολλά πράγματα. Αλλά και αυτοί δεν μπόρεσαν να ανατρέψουν την κατεστημένη μιζέρια η οποία σκοτώνει τους ανθρώπους που υπηρετούν τον πολιτισμό. Και μερικοί από αυτούς διώκονται.
Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, που όταν πεθάνει θα τον κατατάξουν στους «δασκάλους του έθνους» -το έργο του είναι τεράστιο- και για μένα ένας εκπρόσωπος αυτού που αποκαλώ «ελληνικό πολιτισμό», κινδυνεύει να πάει φυλακή για χρέη που δεν είναι δικά του. Μαζί του, ο εξέχων πρωταγωνιστής του θεάτρου μας, ο Γ. Μιχαλακόπουλος -διέθεσαν αφιλοκερδώς τον πολύτιμο χρόνο τους για να υπηρετήσουν το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου – Θεατρικό Μουσείο.
Στην ουσία τα χρέη είναι του υπ. Πολιτισμού και έχουν κατασχέσει τον προσωπικό λογαριασμό του Γεωργουσόπουλου. Αλλά δεν είναι το μόνο παρανοϊκό. Χάριν ευθυμίας ας πούμε μια φανταστική ιστορία: Κάποιος θαυμαστής της κ. Αλέκας Παπαρήγα γράφει πως «υπηρετεί με φανατισμό τις ιδέες της κομμουνιστικής απελευθέρωσης». Αν υποθέσουμε πως η κ. Παπαρήγα είχε τη σκέψη του κ. Κοτζιά, θα το είχε εκλάβει ως αρνητικό και θα κατέφευγε στα δικαστήρια, με την αιτιολογία πως ο φανατικός προέρχεται από τη λατινική λέξη fanum που σημαίνει θεός. Άρα αυτή είναι θρησκόληπτη.
Φανταστείτε το δικαστήριο να τη δικαίωνε. Απίθανο βέβαια αλλά πραγματικό στην περίπτωση της καταδίκης του περιοδικού Athens Review of Books ύστερα από μήνυση του πρώην υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κοτζιά. Κάποιος αναγνώστης του ARB είχε χαρακτηρίσει τον πρώην υπουργό «γκαουλάιτερ του σταλινισμού», δηλαδή με την έννοια που έχει τώρα η λέξη που σημαίνει φανατικός (καμία σχέση με τη λατινική του ρίζα). Ο ίδιος έχει παραδεχτεί πως υπήρξε σταλινικός. Το δικαστήριο όμως έδειξε πλήρη άγνοια της ελληνικής γλώσσας, κατάσχεσε τον λογαριασμό του εκδότη, με αποτέλεσμα η Ελλάδα του κ. Τσίπρα να γίνει για ακόμη μια φορά ρεζίλι διεθνώς.
Εκατοντάδες προσωπικότητες από όλο τον κόσμο συμπαραστάθηκαν. Ανάμεσά τους και δύο Νόμπελ. Θα προσθέσει και η κ. Ζορμπά τη δική της υπογραφή; Θα αναλάβει τα χρέη του Μουσείου;
*Πηγή: efsyn.gr
