Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας παραμυθάς φιλόδοξος, τρωτός, ματαιόδοξος, ευαίσθητος, ευφυής, με τρομερή παρατηρητικότητα. Πραγματικός νεωτεριστής στη μέθοδό του ν’ αφηγείται παραμύθια. Οι ιδιωματισμοί του και οι συντακτικές ιδιορρυθμίες του, προκάλεσαν ρήγμα στη λογοτεχνική παράδοση.
Ασφαλώς και μιλάμε για τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν!
Η τεχνική του, προσεκτικά συνδυασμένη, άλλοτε με στοιχεία παλαιότερων λαϊκών παραμυθιών κι άλλοτε, με στοιχεία παρμένα μέσα από τις προσωπικές του εμπειρίες, δίνει με μοναδικό τρόπο την εντύπωση μιας φαινομενικής απλοϊκότητας η οποία, αποδείχθηκε τόσο γοητευτική για τα παιδιά όσο και για τους μεγάλους.
Στις 2 Απριλίου του 1805 γεννήθηκε σε μία φτωχογειτονιά της Κοπεγχάγης ο μοναδικός δάσκαλος του παραμυθιού.
Διακόσια χρόνια μετά, οι ιστορίες του συνεχίζουν να μας ταξιδεύουν στις χώρες της ουτοπικής μας αναζήτησης και στους τόπους της αιώνιας παιδικότητάς που, βαθιά κρυμμένη μέσα μας, ψάχνει να βρει τρόπους να εκφραστεί.
Τα παραμύθια του Άντερσεν χαρακτηρίζονται περισσότερο από έναν ηθικό ρεαλισμό, παρά από την ανάγκη εκπλήρωσης μιας επιθυμίας. Στις ιστορίες του οι κακοί δεν είναι οι δράκοι ή μάγισσες, αλλά εκπρόσωποι ανθρωπίνων αδυναμιών, όπως της ματαιοδοξίας, του σνομπισμού ή της εγωϊστικής αδιαφορίας. “ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ” π.χ., είναι μία γλυκόπικρη παραβολή της αδιαφορίας του κόσμου για κάθε τι το γνήσιο, για λογαριασμό της φτηνής μίμησης ενώ, “ΤΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ” διακατέχονται από μία σατυρική διάθεση θλιβερά διαχρονική. “ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΕΛΑΤΟ” και “ΤΟ ΜΟΛΥΒΕΝΙΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΚΙ” υπενθυμίζουν ό,τι ο πόθος μας να μας αγαπούν και ν’ ανήκουμε κάπου, δεν εκπληρώνεται πάντα.
Τις περισσότερες ιστορίες του Άντερσεν τις διαπερνά ένα έντονο αυτοβιογραφικό στοιχείο. Παρά το γεγονός πως ήταν εντελώς αποδεκτός για τη συγγραφική του δουλειά, ο ίδιος δεν ένοιωθε ικανοποιημένος από την ζωή του. Στις στενά προσωπικές του σχέσεις πάντοτε υπέφερε. Οι ανεκπλήρωτοι έρωτές του τον στιγμάτισαν ψυχικά, ιδιαίτερα ο μεγάλος του έρωτας για τη διάσημη Σουηδέζα τραγουδίστρια Γιένν Λιντ. Δεν παντρεύτηκε ποτέ. Μέσα από τα ημερολόγιά του και τις χιλιάδες επιστολές που άφησε, η εικόνα του σκιαγραφείται απόλυτα.
Ο ίδιος σε μια από τις επιστολές του έγραψε χαρακτηριστικά: “Το ασχημόπαπο δεν γίνεται πάντα κύκνος…”.
Στα 1875 σε ηλικία 70 ετών έφυγε απ’ αυτήν την ζωή με τη γεύση της μη ικανοποίησης στα χείλη, παρ’ όλη την αναγνώριση και τη δόξα που τον στεφάνωσε όσο ήταν εν ζωή!!!
Και τα ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ δεν είναι και τόσο καινούρια…