«Φτιάξε μου τις εικόνες και θα φτιάξω τον πόλεμο»

(William R. Hearst, μεγιστάνας του Τύπου, ενόψει της Αμερικανικής εισβολής στην Κούβα το 1898).
Νέα ουκρανο-ναζιστική πρόκληση και ο χυδαίος αντικομμουνισμός σαν ιδεολογικό εργαλείο.
Αυτή τη φορά με «πολιτιστικό» προσωπείο και – δυστυχώς – φιλοξενούμενη στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας, με την προβολή ταινίας αφιερωμένη στον «λιμό» που το σοβιετικό καθεστώς δήθεν επέβαλε στην σοβιετική Ουκρανία. Μια πρόκληση-συνέχεια στις ολοένα και περισσότερες δράσεις που διοργανώνονται μετά την έλευση στη χώρα μας του νέου πρέσβη των ΗΠΑ, του πατέρα του Μαϊντάν.
Το μύθευμα έχει προφανή πολιτικό στόχο: αφού η Σοβιετική εξουσία προκάλεσε 6 εκ. νεκρούς τη δεκαετία του ’30, ήταν, στη συνέχεια, νομιμοποιημένη η δράση του Μπαντέρα και των συμμοριών του, στο πλευρό των ναζί. Μύθευμα που έχουν κατά καιρούς αναπαραγάγει και τμήματα της «ροζ αριστεράς».
Τι στοιχεία όμως παραθέτουν οι ιστορικοί για τον λεγόμενο «λιμό»;
Στις 18 Φεβρουαρίου 1935 εφημερίδες που ανήκαν στον Hearst, όπως η New York Evening Journal και η Chicago American, άρχισαν να δημοσιεύουν σειρά άρθρων καταγγέλλοντας τον λιμό στην Ουκρανία με τουλάχιστον 6 εκατομμύρια θύματα.
Η αρθρογραφία συνοδευόταν και από τις ανάλογες φωτογραφίες φρίκης (σκελετωμένα παιδιά, πτώματα κλπ.) και έφερε την υπογραφή ενός Thomas Walker, που παρουσιαζόταν ως «διακεκριμένος δημοσιογράφος, μελετητής των Ρωσικών ζητημάτων, που ξόδεψε πολλά χρόνια περιοδεύοντας στη Σοβιετική Ένωση».
Το «σενάριο» ήταν τόσο πρόχειρα φτιαγμένο που δεν άργησε να καταρρεύσει: Κατ’ αρχάς, ο T. Walker δε βρέθηκε ποτέ στις περιοχές που υποτίθεται ότι είδε, κατέγραψε και φωτογράφισε τα «γεγονότα». Πράγματι, ο «επί χρόνια ταξιδευτής της ΕΣΣΔ», επισκέφτηκε τη χώρα μόλις μια φορά το φθινόπωρο του 1934 και έμεινε στη Μόσχα από τις 13 ως τις 18 Οκτωβρίου.
Κατά δεύτερον, οι φωτογραφίες ήταν σαφώς ετεροχρονισμένες, αφού οι στρατιώτες που απεικονίζονταν φορούσαν στολές του τσαρικού ή του αυστροουγγρικού στρατού. Είχαν δηλαδή τραβηχτεί από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κάποιες άλλες ήταν από τη περιοχή του Βόλγα, από το λιμό που είχε πλήξει τη περιοχή σαν αποτέλεσμα της εισβολής 19 δυτικών χωρών.
Η χαριστική βολή δόθηκε τον Ιούλη του 1935, όταν ο T. Walker βρέθηκε στις φυλακές της Νέας Υόρκης. Ο T. Walker δεν ήταν καν T. Walker. Ηταν ο Robert Green, «ένας κατάδικος φυγάς από τις Κρατικές Φυλακές του Κολοράντο, απ’ όπου δραπέτευσε… ενώ εξέτιε 8ετή ποινή κάθειρξης για πλαστογραφία»! Ο R. Green παραδέχτηκε ενώπιον του δικαστηρίου ότι οι φωτογραφίες δεν ήταν δικές του και ότι η όλη ιστορία δεν ήταν παρά μια απάτη. Και όμως, οι «αποδείξεις» του Walker (ή τύπου Walker) συνεχίζουν να «αξιοποιούνται» ακόμη και τώρα.

Η προπαγάνδα των ναζί

Η μαύρη προπαγάνδα ούτε άρχισε ούτε τελείωσε εκεί. Από τη στιγμή που ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία η χιτλερική κυβέρνηση μέσω των παγγερμανικών της οργανώσεων εξαπέλυσε μέσα από τον φασιστικό Τύπο μια εκτεταμένη καμπάνια περί λιμού στην Ουκρανία, οργάνωσε εκθέσεις φωτογραφιών λιμοκτονούντων Ουκρανών και δημοσίευσε δηλώσεις του γερμανικού πληθυσμού της Ουκρανίας που ζητούσε βοήθεια.
Άλλες «πηγές» του λιμού, που αξιοποιούνται μέχρι και σήμερα ως «αποδεικτικά στοιχεία» των «εγκλημάτων», αποτελούν:
— Ο W. Chamberlain, που το 1934 μίλησε για 7.500.000 θύματα. Υπήρξε μέλος του ΔΣ της Αμερικανικής Επιτροπής για την Απελευθέρωση από τον Μπολσεβικισμό (AMCOLIB), ενός αντικομμουνιστικού οργανισμού που επιχορηγούνταν σε ποσοστό 90% από την CIA.
— Ο O. Schiller, που το 1943 έκανε λόγο για 7.000.000 νεκρούς. Ο ίδιος ήταν στέλεχος του ναζιστικού κόμματος και υπεύθυνος για την αναδιοργάνωση της Ουκρανικής αγροτικής οικονομίας στη διάρκεια της Κατοχής, ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της γερμανικής πολεμικής μηχανής.
— Για 7.500.000 έγραψε επίσης το 1953 ο N. Prychodko. Πρόκειται για έναν Ουκρανό εθνικιστή και συνεργάτη των Ναζί, ο οποίος κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου εργάστηκε στο κατοχικό Υπουργείο Πολιτισμού και Εκπαίδευσης της Ουκρανίας.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι, όταν το θέμα του λιμού ανέκυψε στη Βουλή των Λόρδων της Μ. Βρετανίας τον Ιούλη του 1934, το Foreign Office απάντησε πως «δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να στηρίζει τον ισχυρισμό ότι η Σοβιετική κυβέρνηση ακολούθησε μια πολιτική εσκεμμένης εξαθλίωσης των αγροτικών περιοχών της χώρας, ή ότι η πολιτική αυτή είχε το συγκεκριμένο αποτέλεσμα».

Κι όμως υπάρχει γενοκτονία…

..και είναι η γενοκτονία που διεξάγει σήμερα το καθεστώς του Κιέβου, συνεπικουρούμενο από ναζιστικά τάγματα και εθελοντές, με την απόλυτη κάλυψη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Και την σιωπή να σκεπάζει την αλήθεια. Η νεοναζιστική προπαγάνδα που διεξάγεται με «όχημα» τον «πολιτισμό» και τον χυδαίο αντικομμουνισμό (χυδαιότητα που την είδαμε να κλιμακώνεται και στη περίπτωση του θανάτου του Φιντέλ Κάστρο), μόνο τυχαία δεν είναι.
Το «νέο τοπίο» απαιτεί να «ηττηθεί» κάθε αναφορά σε οποιαδήποτε στιγμή Νίκης. Αυτό «ενοχλούσε» στη περίπτωση Φιντέλ, αυτό «ενοχλεί» στο περίοδο της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης, αυτό ενοχλεί και στις νίκες των λαών της ανατολικής Ουκρανίας.