Ενώ εμείς εδώ στις παρυφές της Ευρωπαϊκής (Εκκ-)Ενωσης ασχολούμαστε ακόμη με τον αρχιδιαπραγματευτή… Γουρούν Ντάισελμπλουμ και τις κλασικές αμετ-ανόητες καλβινιστικές προκαταλήψεις του για Νότιους «τζίτζικες» και Βόρειους «μέρμηγκες» και ενώ το Λονδίνο μετρά τους νεκρούς του από μια «low-tech» ισλαμιστική επίθεση αυτοκτονίας με μόνα όπλα ένα τζιπάκι και ένα μαχαίρι, οι 27 εναπομείναντες ηγέτες της Ε.Ε. μαζεύονται αύριο στη Ρώμη για να γιορτάσουνε, τρομάρα μας, τα εξήντα χρόνια από την ομώνυμη ιδρυτική συνθήκη, σε μια ακόμη μνημειώδη –και πανάκριβη- φιέστα υποκρισίας.
Τα ‘χω ξαναγράψει βέβαια, πολύ προτού ο λεγόμενος «ευρωσκεπτικισμός» γίνει της μόδας, αλλά μέρα που ‘ναι δεν κρατιέμαι, θα τα ξαναπώ.
Οι εταίροι θα απολάμβαναν, υποτίθεται, απόλυτη ισονομία και θα πετύχαιναν μέσα από την κατάργηση των συνόρων και των πάσης φύσεως προστατευτισμών να περάσουν σε ένα νέο στάδιο αέναης ευημερίας, όπου οι πόλεμοι θα ήταν μια μακρινή ανάμνηση και οι λαοί θα απολάμβαναν αδελφωμένοι τους καρπούς των κόπων τους και θα μοιράζονταν ακριβοδίκαια το περίφημο «μέρισμα της ειρήνης».
Τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά: πού να φαντάζονταν αλήθεια ο Σουμάν, ο Μονέ κι οι άλλοι ονειροπόλοι «πατεράδες» της Ε.Ε. το πολυκέφαλο τέρας που θα γεννιόταν μέσα από τα όνειρά τους;
Η Ενωση που θεμελίωσαν γιγαντώθηκε, αγκαλιάζοντας την ήπειρο, αλλά αντί να οδηγήσει στην υπεσχημένη κοινή ευημερία και το περίφημο «κοινοτικό κεκτημένο», μας έφερε στα σημερινά χάλια -μία κατ’ όνομα μόνον «ομοσπονδία» πολλών ταχυτήτων, όπου οι ισχυρές χώρες έχουν μετατρέψει τις πιο αδύναμες σε μεταμοντέρνες αποικίες χρέους, διαγουμίζοντας τον εθνικό τους πλούτο και όπου τα χαμηλά μεροκάματα και τα εμπορικά ελλείμματα των μικρών χρηματοδοτούν τα πλεονάσματα των μεγάλων.
Πέρα όμως από τη συνέχιση του παραδοσιακού ιμπεριαλισμού και της κατάτμησης της ηπείρου σε σφαίρες επιρροής με οικονομικά πλέον μέσα, είδαμε πως η Ενωμένη Ευρώπη οδήγησε σε μεγαλύτερες ανισότητες και μέσα στις μεγάλες χώρες.
Η «απελευθέρωση» που ευαγγελίζονταν οι δημιουργοί της Ενωσης όντως υλοποιήθηκε, αλλά μόνο για το μεγάλο κεφάλαιο –για τις καπιταλιστικές και ιδίως τις τραπεζικές/μεταπρατικές και τις βιομηχανικές/εργολαβικές ελίτ, που θησαυρίζουν- αγοράζοντας μπιρ παρά την κρατική περιουσία… και σβήνοντας ένα ένα τα εργασιακά και ασφαλιστικά κεκτημένα των λαών που κατακτήθηκαν με αίμα και ταξικούς αγώνες αιώνων.
Στο πλαίσιο αυτής της «Μεγάλης Ληστείας», εκατομμύρια Ευρωπαίοι εργαζόμενοι «απελευθερώθηκαν» όχι μόνο από τις δουλειές τους, αλλά και από το προστατευτικό δίχτυ του μεταπολεμικού κράτους πρόνοιας, της μεγαλύτερης ίσως κοινωνικής κατάκτησης του περασμένου αιώνα παγκοσμίως, που πλέον έχει μεταλλαχθεί ώστε να προστατεύει μόνον τους έχοντες.
Τα σύνορα άνοιξαν, αλλά μόνο για όσους έχουν τα χρήματα και τον ελεύθερο χρόνο για να ταξιδέψουν· για τους άλλους, τη μεγάλη πλειονότητα που δεν πρόλαβε το τρένο της «ανάπτυξης», απέμεινε μόνο το πικρό ποτήρι της επισφαλούς εργασίας, των συντάξεων πείνας και της αγωνίας για το αύριο.
Ετσι, οι «νοικοκυραίοι» που στήριξαν το ευρωπαϊκό όραμα απέμειναν δουλοπάροικοι στον ίδιο τους τον τόπο, και η μετανάστευση εξελίχθηκε σε μονόδρομο για την πλειονότητα των νέων ανθρώπων, που δεν μπορούν πια να ζήσουν με αξιοπρέπεια στις πατρίδες τους.
Λέμε «πρόσφυγες» και σκεφτόμαστε μόνο τους Σύρους – αλλά η αλήθεια είναι άλλη. Ξεχάστε για μια στιγμή την πτώση του ΑΕΠ, το χρέος που αυξάνεται αντί να μειώνεται, τα ξεπουλήματα και τα ψαλίδια σε μισθούς και συντάξεις: το βαρύτερο τίμημα που πληρώνει η Ελλάδα και οι άλλοι «μικροί» της Ευρώπης είναι ακριβώς αυτό το υποχρεωτικό «Brain Drain», η «διαρροή εγκεφάλων» προς τις ισχυρότερες οικονομίες. Η μοντέρνα προσφυγιά…
Σύμφωνα με τον ειδικό στα εργασιακά Σάββα Ρομπόλη, η μετανάστευση 400.000 νέων, μορφωμένων Ελλήνων «γκασταρμπάιτερ» επιστημόνων στο εξωτερικό στοιχίζει κάθε χρόνο στη χώρα μας πάνω από ενάμιση δισεκατομμύριο ευρώ μόνο από τις χαμένες εισφορές στο ήδη «γονατισμένο» ασφαλιστικό μας σύστημα.
Ομως αυτή είναι μόνο η μία όψη της αιμορραγίας: πίσω από κάθε οικονομικό πρόσφυγα κρύβονται αναρίθμητα οικογενειακά και ανθρώπινα δράματα, καθώς ο ανθός της νεολαίας μας -οι εξειδικευμένοι παραγωγικής ηλικίας συμπατριώτες μας, που μεγάλωσαν και εκπαιδεύτηκαν με έξοδα του κράτους μας και των γονιών τους-, «την κάνουν» όπως όπως από τη Ψωροκώσταινα της κρίσης για να γλιτώσουν από τη μνημονιακή μιζέρια.
Ας είναι όμως: η ζωή συνεχίζεται και κανένας Δυνατός δεν κατάφερε ποτέ να σταματήσει τον Θρίαμβο της Ανοιξης, τον αέναο κύκλο της αναγέννησης από τις στάχτες. Ολα γκρεμίζονται κι όλα ξαναχτίζονται – ο μόνος πραγματικός πλούτος είναι οι άνθρωποι.
Πήρα θάρρος τις προάλλες, αίφνης από μια εκπληκτική φωτογραφία που δείχνει έναν εβδομηντάρη κάτοικο του ισοπεδωμένου Χαλεπιού, τον Μοχάμεντ Ανις, να κάθεται σκεπτικός μέσα στο κατεστραμμένο -κυριολεκτικά..διαμπερές- σπίτι του, καπνίζοντας στωικά την πίπα του και ακούγοντας αγαπημένα παλιά δισκάκια 78 στροφών σε ένα γραμμόφωνο με μανιβέλα.
«Οταν γύρισα σπίτι και είδα τι απέμεινε, σοκαρίστηκα. Εζησα μια πολύ ευτυχισμένη ζωή, αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τώρα η ζωή είναι σκληρή, αλλά δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε την ελπίδα», είπε στον εμβρόντητο φωτογράφο του AFP, τον Ζοζέφ Εΐντ, που συμπληρώνει σχεδόν δακρυσμένος: «Οποτε νιώθω απελπισία και ετοιμάζομαι να παραδοθώ στα προβλήματα και τα εμπόδια, θα θυμάμαι πάντα την εικόνα αυτού του ανθρώπου να καπνίζει την πίπα του μέσα στα χαλάσματα και να ακούει την αγαπημένη του μουσική»…
*Πηγή: efsyn.gr.
