Από το χλευασμό προς τον Ολαντρέου, στο γλείψιμο προς τον Μακρόν

Ο Αλέ­ξης Τσί­πρας και η ομάδα στε­λε­χών που τον πε­ρι­βάλ­λει ανα­δεί­χθη­καν μέσα από την πο­ρεία συ­γκρό­τη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που είχε ως θε­μέ­λια επι­λο­γή την απόρ­ρι­ψη των συ­νερ­γα­σιών με τη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία στην Ελ­λά­δα και στην Ευ­ρώ­πη.
Η πο­ρεία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είχε βαθιά επί­δρα­ση και στο εσω­τε­ρι­κό του κόμ­μα­τος του κ. Τσί­πρα, στο εσω­τε­ρι­κό του τότε Συ­να­σπι­σμού. Οι οπα­δοί της «σύ­γκλι­σης με τη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία» αρ­χι­κά απο­μο­νώ­θη­καν και τε­λι­κά απο­βλή­θη­καν από το κόμμα τους για να φτιά­ξουν τη θνη­σι­γε­νή ΔΗΜΑΡ. Η Νε­ο­λαία του Συ­να­σπι­σμού υπό την ηγε­σία του Τσί­πρα δια­δή­λω­νε νω­ρί­τε­ρα στη Γέ­νο­βα «κρά­ζο­ντας» τους Ιτα­λούς ομοϊ­δε­ά­τες του Φ. Κου­βέ­λη («Πνί­ξα­τε το Κό­σο­βο στο αίμα, άντε και γ… σου, σύ­ντρο­φε Ντ’Α­λέ­μα»). Αυτή η κο­λό­νια κρά­τη­σε αρ­κε­τά: Λίγο πριν από τις εκλο­γές του 2015, ο Τσί­πρας, πλέον ως επερ­χό­με­νος πρω­θυ­πουρ­γός, εκ­στό­μι­σε επί γαλ­λι­κού εδά­φους το χα­ρα­κτη­ρι­σμό «Ολα­ντρέ­ου» απέ­να­ντι στον πρό­ε­δρο του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος αλλά και της Γαλ­λι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας.
Από αυτή την εποχή μάς χω­ρί­ζει πλέον άβυσ­σος ή, πιο συ­γκε­κρι­μέ­να, η υπο­γρα­φή του 3ου μνη­μο­νί­ου και η «κω­λο­τού­μπα» του κα­λο­και­ριού του 2015. Σε αυτήν τη νέα κα­τά­στα­ση, ο Τσί­πρας, η κυ­βέρ­νη­ση και το κόμμα του ετοι­μά­ζο­νται να υπο­δε­χθούν μετά βαΐων και κλά­δων τον Εμα­νου­έλ Μα­κρόν, τον άν­θρω­πο που κέρ­δι­σε τις εκλο­γές στη Γαλ­λία μάλ­λον ως εκ­πρό­σω­πος του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου «ακραί­ου Κέ­ντρου» παρά ως (έστω εκ­φυ­λι­σμέ­νος) σο­σιαλ­δη­μο­κρά­της.
Η ερ­μη­νεία αυτής της εντυ­πω­σια­κής στρο­φής έχει πολ­λές πτυ­χές:

• Αφορά, κατ’ αρχάς, τις «δου­λειές». Δη­λα­δή τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις που τόσο ο Μα­κρόν όσο και ο Τσί­πρας θε­ω­ρούν πλέον ευ­λο­γία. Στη συ­νο­δεία του Μα­κρόν ξε­χω­ρί­σα­με τα κο­ρά­κια της CMA-CGM (λι­μά­νι Θεσ­σα­λο­νί­κης), της Suez (νερό στην Αθήνα και στη Θεσ­σα­λο­νί­κη), της Total (πε­τρέ­λαιο και φυ­σι­κό αέριο στον ελ­λα­δι­κό χώρο και στην Κύπρο) κ.ο.κ. Είναι κυ­ριο­λε­κτι­κά λυ­πη­ρό να βλέ­πει κα­νείς την «αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­νη» «Εφ.Συν.» να πα­νη­γυ­ρί­ζει για την «από­βα­ση των Γάλ­λων επεν­δυ­τών».
• Αφορά επί­σης τους εξο­πλι­σμούς. Ση­μειώ­νου­με τις συ­ζη­τή­σεις για το εν­δε­χό­με­νο αγο­ράς γαλ­λι­κών πυ­ραύ­λων (Exocet και Scalp), όπως και την πι­θα­νό­τη­τα συμ­φω­νί­ας για την ελ­λη­νι­κή συμ­με­το­χή στα προ­γράμ­μα­τα ναυ­πή­γη­σης υπερ­σύγ­χρο­νων γαλ­λι­κών πο­λε­μι­κών πλοί­ων. Ση­μειώ­νου­με επί­σης τη σκλη­ρή στάση της κυ­βέρ­νη­σης Μα­κρόν απέ­να­ντι στην Τουρ­κία: Όταν ο Ερ­ντο­γάν έβγα­λε στη θά­λασ­σα το Barbaross, η Γαλ­λία έστει­λε στην Κύπρο την υπουρ­γό Άμυ­νας και δύο με­γά­λες κορ­βέ­τες στο πλευ­ρό του τρυ­πα­νιού της Total… Υπεν­θυ­μί­ζου­με δε ότι σύσ­σω­μος ο γαλ­λι­κός Τύπος εκτι­μά πως ο Μα­κρόν εκ­προ­σω­πεί μια με­γά­λη σκλή­ρυν­ση της ιμπε­ρια­λι­στι­κής πο­λι­τι­κής της Γαλ­λί­ας στη Μ. Ανα­το­λή, στην Αφρι­κή και στη Με­σό­γειο…
• Όμως, πάνω απ’ όλα, η θερμή υπο­δο­χή Μα­κρόν από τον Τσί­πρα αφορά την πο­λι­τι­κή. Την πο­λι­τι­κή στην Ευ­ρώ­πη, όπου ο Τσί­πρας θέλει πλέον να κα­τα­γρα­φεί ως ένας καλός φίλος των Μέρ­κελ-Μα­κρόν. Την πο­λι­τι­κή στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας, όπου ο Τσί­πρας θέλει πλέον να κα­τα­γρα­φεί ως κα­λύ­τε­ρος εκ­πρό­σω­πος της «ευ­ρω­παϊ­κής νε­ω­τε­ρι­κό­τη­τας» που συμ­βο­λί­ζει ο Μα­κρόν.

Σε αυτό το πλαί­σιο, η επί­σκε­ψη Μα­κρόν θα αξιο­ποι­η­θεί και στην επι­χεί­ρη­ση προ­σέλ­κυ­σης της Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς γύρω από το άρμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όπως και στην επι­χεί­ρη­ση ανά­δει­ξης ενός σύγ­χρο­νου «δι­πο­λι­σμού» όπου ο ρόλος των «δυ­νά­με­ων του σκό­τους» θα απο­νέ­με­ται στο στρα­τό­πε­δο της ΝΔ, ενώ ο ρόλος των «δυ­νά­με­ων του φωτός» θα επα­φί­ε­ται στους φί­λους του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (ή ακρι­βέ­στε­ρα του αρ­χη­γού του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ…).
Μια προει­δο­ποί­η­ση για την ευ­στά­θεια αυτών των υπο­λο­γι­σμών έρ­χε­ται από την ίδια τη Γαλ­λία. Λί­γους μόνο μήνες μετά τον πο­λι­τι­κό θρί­αμ­βό του στις εκλο­γές, ο Μα­κρόν βλέ­πει τη δη­μο­τι­κό­τη­τά του να κα­τα­κρη­μνί­ζε­ται με ρυθμό τα­χύ­τε­ρο και από την αντί­στοι­χη πε­ρί­ο­δο του Ολάντ. Γιατί, όπως λέει και μια αγ­γλι­κή πα­ροι­μία, ό,τι ανε­βαί­νει ως πύ­ραυ­λος, συχνά πέ­φτει όπως το τού­βλο…
*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την “Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά”, φ. 389-390 (30/8/17)