Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα μυθική πέρα από τη λογική, ζούσε ένας βασιλιάς σέρτικος, αράθυμος και δρακοφονιάς. Αυτός λοιπόν ο βασιλιάς άρπαζε απ’ τους ανθρώπους ό,τι είχαν και δεν είχαν. Κι ύστερα, μια φορά τον χρόνο, τους επέστρεφε ως γενναιόδωρο αντίδωρο ένα ψίχουλο (μικρούλι) απ’ όσα τους είχε βουτήξει. Όταν κάτι τέτοιο συνέβαινε, μεγάλες χαρές και πανηγύρια ελάμβαναν χώρα σε εκείνη τη μυθική χώρα πέρα από τη λογική, ώστε ο λαός να δείξει την ευγνωμοσύνη του σε έναν βασιλιά που σου έκοβε ένα κεφάλι και σου επέστρεφε ένα μάτι.
Το παράδοξο είναι ότι κάτι τέτοιο δεν φαινόταν παράλογο σε πολλούς από τους κατοίκους εκείνης της χα-χα χώρας, τόσον απελπισμένοι ήταν! Σ’ αυτήν λοιπόν τη χώρα πέραν της λογικής, αυτή η γιορτή των καταραμένων ονομάσθηκε «το Χάλογουιν των καταφρονεμένων».
Σε άλλες χώρες, όπως στο Μεξικό, η γιορτή αυτή ονομάζεται «Η ημέρα των νεκρών», στην Ελλάδα ονομάζεται «Να τη, να τη πετιέται (η κωλοτούμπα)» και στη Ζιμπάμπουε «Προσοχή στον Γορίλα»…
Ή αλλιώς: προσοχή στον κανίβαλο, μη σε φάει ο κροκόδειλος.
*Από το «πειρατικό του Στάθη», στο Ποντίκι
Nuntiusweb