Σε πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «Δεν είμαστε σεισμογενής χώρα», ο διδάκτορας Πανεπιστημίου κ. Άγγελος Αγοραστός εντόπισε τα προβλήματα του έθνους μας στο ότι «βγαίνουμε στις συντάξεις απ τα 50 χρόνια μας», «ξοδεύουμε τα 36 απ’ τα 50 δισ. των ετήσιων εσόδων σε μισθούς και συντάξεις», «μεταθέτουμε τις ευθύνες» και άλλα παρόμοια.
Αλήθεια, αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα στη χώρα μας; Συμβαίνει αυτό ΜΟΝΟ στη χώρα μας; Κόβονται ΜΟΝΟ οι συντάξεις των 50χρονων; Κόβονται τα προνόμια των προνομιούχων;
Τα δισ. των περικοπών απ τα εκατομμύρια των συνταξιούχων (όχι μόνο στη χώρα μας) είναι περικοπές συντάξεων 50χρονων; Κόβονται μόνο οι συντάξεις; Στέλνονται στον ΚΑΙΑΔΑ ΜΟΝΟ οι συνταξιούχοι; Η προκρούστια κλίνη, που όλο και συρρικνώνεται, εξαιρεί κάποια κατηγορία του λαού;
Ένας διδάκτορας Πανεπιστημίου, αυτά βλέπει ΑΠ’ ΟΛΗ την πραγματικότητα που εκτυλίσσεται μπροστά μας και στις πλάτες μας (τις δικές μας και των παιδιών μας);
Ας δώσω το λόγο σ έναν συνάδελφο του κ καθηγητή, για να μη θεωρηθεί ότι βλέπω την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ μόνο εγώ και μερικοί ΓιουριΜπικοφικοί* «ηλίθιοι» «επαναστάτες» σαν εμένα:
«Οι δυνάμεις οι οποίες προς ώρας, και ελπίζω όχι για πολύ, νικούν στο σημερινό σκηνικό της Ευρώπης αλλά και παγκοσμίως, είναι ο περίφημος νεοφιλελευθερισμός.
Δεν μπορεί οι ναζί να είναι αντισυστημικοί. Η λογική του νεοφασισμού είναι ότι χρειαζόμαστε ΚΑΙΑΔΕΣ. Χρειαζόμαστε καιάδα για να βάζουμε τους μη παραγωγικούς. Δεν χρειάζονται οι ηλικιωμένοι. Δεν μπορούν να παράγουν. Είναι οι πρώτοι στους οποίους θα κόψουμε τις συντάξεις. Δεν χρειαζόμαστε τους ανάπηρους. Είναι οι πρώτοι απ τους οποίους ξεκίνησαν τη γενοκτονία οι χιτλερικοί στη Γερμανία.
Η ΛΟΓΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ. Κάποιοι αποτελούν το βάρος της γης. Πρέπει ν’ απαλλαχθούμε απ αυτούς».
(Δρ Θεολογίας, Θανάσης Παπαθανασίου, «Ναζισμός και Χριστιανοί»).
Προσέξτε τη λογική: Ο Σόιμπλε ανέβασε το όριο σύνταξης στα 67. Πρέπει κι εμείς (εμείς πιο πολύ). Οι Γερμανοί πάγωσαν τους μισθούς (και έτσι έγιναν πλεονασματικοί και χαντάκωσαν εμάς). Πρέπει κι εμείς (εμείς πιο πολύ). Τι έχουν οι Κινέζοι (ή μάλλον τι δεν έχουν); Πρέπει κι εμείς (εμείς πιο πολύ!) για να τους ανταγωνιστούμε.
Πού οδηγεί αυτή η λογική; Πόση «εσωτερική υποτίμηση» χρειάζεται (ή μπορούμε ν αντέξουμε); Αυτά τα ερωτήματα τα έχει θέσει στον εαυτό του ο κ. καθηγητής; Αν ναι, τι απάντηση έδωσε; Γιατί σε μένα φαίνονται αδιέξοδα (ή απάνθρωπα);
Μας λένε γι ανάπτυξη («οικονομική ενδυνάμωση του έθνους» κατά τον κ καθηγητή). Τι εννοούν όμως με αυτό τον όρο; Οι δανειστές μας το έχουν ξεκαθαρίσει. Ένα «περίλαμπρο» παράδειγμα:
Το Δ.Ν.Τ. δανείζει τη Γουατεμάλα απ’ το 1984 και επί σειρά ετών η ανάπτυξη κατά μέσο όρο αγγίζει το 4%! Είναι 3η χώρα στον κόσμο σε εξαγωγές καφέ. 4η σε εξαγωγές ζάχαρης. 12η παραγωγός μπανάνας. Ανεργία κάτω απ το 3%.
Κρύβουν όμως οι δανειστές κάποια άλλα «νουμεράκια»:
Η Γουατεμάλα είναι 4η στον κόσμο σε παιδική ασιτία. Το 50% των παιδιών κάτω των 5 ετών υφίσταται χρόνιο υποσιτισμό. 12 οικογένειες κατέχουν όλη τη χώρα και οι υπόλοιποι ζούνε (;) σε άθλιες συνθήκες. Το 97% της παραγωγικής γης ανήκει στο 3% του πληθυσμού.
(Δες το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου «Υπέροχη Μακροοικονομία»).
*Γιούρι Μπίκοφ, δημιουργός της πολυβραβευμένης ταινίας «Ο ηλίθιος», 2014.
