Προ ημερών η στήλη αναρωτιόταν (15.1.2019) ποιος είναι ο εκατοστός πεντηκοστός πρώτος. Μην είναι ο Κόκκαλης (που διακτινίζεται Πάτρα – Αθήνα για καφέ); Μην είναι ο κυρ-Δανέλληςπου βγαίνει καμαρωτός στα κανάλια λες και πολέμησε Κορυτσά – Αγίους Σαράντα; Δυστυχώς, η στήλη είχε καταλήξει στο ατυχές συμπέρασμα ότι ο εκατοστός πεντηκοστός πρώτος ήταν οΤσίπρας αυτοπροσώπως, ενώ τις ίδιες
δάφνες διεκδικεί τώρα η κυρία Μεγαλοοικονόμου! Βεβαίως, μετά τα περί κουραμπιέδων (όλοι οι άλλοι πλην Τσίπρα) ο μη κουραμπιές θα έπρεπε να είχε διαγράψει από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αυτό το πράμα αμέσως! Έλα ντε όμως
που η μη δεδηλωμένη αυτής της κυβέρνησης χρειάζεται την έδρα της κουραμπιεδοπλάστρας, ώσπου να τελειώσει ο κ. Πάιατ τις δουλειές του (τύπου Ουκρανίας) στη Μακεδονία και αλλαχού! Εκατοστή πεντηκοστή πρώτη η μεγαλομαινόμενη, εκατοστός πεντηκοστός τρίτος ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης, γιατί να μη ρίχνει τις βόλτες του ο κυρ-Πολάκης;
Το ζεϊμπέκικο είναι ένας δύσκολος χορός. Χορεύεται σε χώρο μικρό (γύρω απ’ το σώμα σου) σαν να ’σαι σε κελλί. Ακροποδιτί σαν να ακροπατεί η ψυχή. Χορός σεβαστικός, σεμνός, συχνά πένθιμος, που ιστορεί ήττες ή ματαιωμένες προσδοκίες με λεβεντιά ή με ελπίδες που δεν έχουν πεθάνει ακόμα (ή που έχουν). Ο μάγκας που χορεύει, χορεύει το δάκρυ του με την αξιοπρέπεια ενός αγγέλου, δεν έχει ανάγκη κανέναν και τους σέβεται όλους. (Για το ζεϊμπέκικο έχει γράψει ένα διεισδυτικό και υπέροχο κείμενο ο κ. Διονύσης Χαριτόπουλος, αναζητήστε το. Προσφάτως μάλιστα ξαναδημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό «Ποντίκι»).
Το ζεϊμπέκικο όμως είναι και χορός-προδότης. Αν είσαι νεόπλουτος το χορεύεις σαν κατσίκι που πατάει στα κάρβουνα. Αν είσαι σκυλάς πηδάς και χοροπηδάς δώθε κείθε σαν να ’σαι ξεχαρβαλωμένη μαριονέτα. Αν είσαι Πολάκης χορεύεις το ζεϊμπέκικο σαν Πολάκης. Κουνάς τα χέρια λες και ρίχνεις σπαθιές, κάνεις τσαλίμια σαν ζεβζέκης και σωριάζεσαι κατά γης σαν πτώμα που έχασε την ισορροπία του. Αντί στροφές μετά λόγου γνώσεως φέρνεις στρούφλες εξουσίας.
Στον χορό του αγενούς δεν υπάρχει ντέρτι, υπάρχει κορδακισμός, στην Ελλάδα του Καρανίκακαι του Πολάκη, της Μεγαλοοικονόμου και του Καμμένου, δεν υπάρχει ελπίς, υπάρχει Πάιατ.
Ο υποστράτηγος Ράμφος της Πυροσβεστικής κατέθεσε (και αποστρατεύθηκε) ότι ο Πρωθυπουργός γνώριζε ότι υπάρχουν νεκροί στο Μάτι αρκετή ώρα πριν να βγει στα κανάλια και να κάνει τον τεθλιμμένο ανεύθυνο. Ο αποπεμθείς αξιωματικός κατέθεσε ότι «στις 20.00 είδα έναν άνθρωπο καμένο να προχωράει προς εμένα και να καταρρέει». Επίσης: «Στις 23.00 είδα στα στενά επτά – οκτώ νεκρούς, μεταξύ τους παιδιά». Στις 23.15 ο ίδιος αξιωματικός αναφέρει: «Αναφέρω ότι το φαινόμενο έχει τελειώσει και απλά μαζεύουμε νεκρούς». Ένα δεκαπεντάλεπτο αργότερα ο Τσίπρας αρχίζει τον ανέκφραστο χορό του λευκού κλόουν μπροστά στις κάμερες. Από τότε (23 Ιουλίου) φθάσαμε σήμερα στο παραλήρημα της Μεγαλοοικονόμου, έχοντας πρώτα σταθμεύσει στις Πρέσπες,
με τον κ. Καμμένο και τον κ. Κοτζιά να σέρνουν τον χορό των καταραμένων ο ένας εναντίον του άλλου, το Κοινοβούλιο να έχει πάει για γκαζόζα και η Μακεδονία να έχει αιχμαλωτισθεί πίσω στο «Ανατολικό Ζήτημα».
Τώρα αρχίζει η σύγκρουση Τσίπρα – Καμμένου (με υποεπεισόδιο την πρωτοφανή παρέμβαση του Πρωθυπουργού στον Πρόεδρο της Βουλής, τι να κάνει ή να μην κάνει). Έτσι, χωρίς καμιά αναστολή και φόρα – παρτίδα. Το ζεϊμπέκικο αυτό θα χορευτεί με τα νταούλια, σαν αρκουδιάρικος χορός στα πανηγύρια. Καμιά αιδώς. Αντιθέτως όλο και πιο βαθιά στην πίστα με τις λάσπες.
Κάπου, στο περίφημο φιλμ του Αλέξη Δαμιανού «Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας» η τσατσά μονολογεί και αποφαίνεται το τρομερό «κανένας δεν γλυτώνει». Ας μην ανησυχούμε, όμως, εννοούσε εμάς κι όχι τον χορό των καταραμένων…
*Πηγή: topontiki.gr
