Δύναμη και αντοχές για τα δυσκολότερα που έρχονται!
Αγαπητοί συμπατριώτες/συμπατριώτισσες,
Ο χρόνος που έρχεται είναι μια περίοδος που θα ολοκληρωθεί σχεδόν το αντικοινωνικό, αντιανθρώπινο και αντεθνικό θεσμικό μνημονιακό οικοδόμημα, εντός του οποίου θα εγκλειστεί η ελληνική κοινωνία και οικονομία για το αόριστο μέλλον. Δηλαδή από την «γκρίζα ζώνη» του Μνημονίου, η χώρα θα εισέλθει στο βαθύ τούνελ. Οι αρμόδιοι και όλη η μνημονιακή δημοσιολογία, πιστοί στη μέθοδο της παραπλάνησης, προσπαθούν να ταυτίσουν την αλλαγή τρόπου δανεισμού τού ελληνικού κράτους με την …έξοδο από τον μνημονιακό λαβύρινθο. Κι αυτό το κάνουν για να κερδίσουν ακόμη λίγο περισσότερο μνημονιακό χρόνο.
Όλοι όμως γνωρίζουν (ή οφείλουν να γνωρίζουν) ότι η πρώτη φάση του Μνημονίου αφορούσε κατ’ ουσίαν στη διάσωση των ξένων (ευρωπαϊκών κυρίως) τραπεζών που κατείχαν ομόλογα του ελληνικού χρέους γιατί η ΕΕ υπό τη γερμανική επικυριαρχία προτίμησε να μετατρέψει μια πρόσκαιρη κρίση δανεισμού τής χώρας σε κρίση χρέους.
Έτσι οι μνημονιακές κυβερνήσεις φόρτωσαν στον ελληνικό λαό το ογκώδες χρέος και οι ευρωπαϊκές τράπεζες διασώθηκαν, όπως άλλωστε πρόσφατα ομολόγησε κυνικά ο κατ’ εξοχήν αρμόδιος Γερούν Ντάισελμπλουμ. Όλο το μέχρι τώρα μνημονιακό σύστημα ρυθμίσεων αναφερόταν στην πρώτη φάση του Μνημονίου.
Τώρα, όπως προείπαμε, εισερχόμαστε στη δεύτερη και δυσκολότερη φάση του. Θα αρχίσουν δηλαδή να λειτουργούν όλες οι νομοθετημένες ρήτρες ανταγωνιστικής υποτίμησης με τις φτωχότερες χώρες της ΕΕ.
Πρώτο μεγάλο «μέτρο» θα είναι η εκ νέου απόπειρα διάσωσης των ελληνικών τραπεζών, οι μετοχές των οποίων μηδενίστηκαν για να πωληθούν και να κατέχονται πλέον, αντί «πινακίου φακής», σε ξένα χέρια, μέσω της ρευστοποίησης της περιουσίας γενεών και γενεών των Ελλήνων. Οι πλειστηριασμοί θα γίνονται με ηλεκτρονικό τρόπο χωρίς τις συνταγματικές εγγυήσεις, χωρίς την παρουσία του δημοκρατικώς Δρώντος Λαού, χωρίς τη γνωστοποίηση του πόνου και της αγωνίας εκατοντάδων χιλιάδων συμπατριωτών μας. Οι οποίοι, ως προς την πληρωμή των στεγαστικών δανείων τους, ήταν οι συνεπέστεροι δανειολήπτες σε όλη την Ευρώπη! Γι’αυτό άλλωστε, ενώ σε άλλες χώρες (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία κ.ά.) το πρώτο μεγάλο σύμπτωμα τής κρίσης ήταν η αθέτηση πληρωμής τους, οι Έλληνες, ακόμη και οι πιο φτωχοί, προτιμούσαν να στερηθούν το φαγητό της ημέρας παρά να μην πληρώσουν τη δόση του στεγαστικού τους δανείου για να εξασφαλίσουν το «κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους».
Έτσι τώρα, μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια μνημονιακών πολιτικών που κατέστησαν αδύνατη την αποπληρωμή των δόσεων των δανείων, οι περισσότεροι συμπατριώτες μας κινδυνεύουν να χάσουν το οικογενειακό τους σπίτι ή το σπίτι του παιδιού τους επειδή οι μνημονιακές πολιτικές τούς οδήγησαν σε πλήρη ή σχετική φτωχοποίηση.
Ταυτόχρονα, το ίδιο θα συμβεί με τα επαγγελματικά, βιοτεχνικά και άλλα παραγωγικά ακίνητα που ήσαν η βάση της κύριας οικονομικής δραστηριότητας και του μικρο-ιδιοκτητικού τρόπου παραγωγής. Αλλά και οι μεγάλοι Έλληνες επενδυτές, με σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη της χώρας, ξεκομμένοι από την επιλεκτική παροχή ρευστότητας των ξένων (πλέον) ιδιοκτητών των τραπεζών, τίθενται στο στόχαστρο τού νομαδικού κεφαλαίου με την επικείμενη απαλλοτρίωση όλων των υλικών μέσων, κυρίως ακινήτων των παραγωγικών τους δραστηριοτήτων.
Παράλληλα το Εργασιακό Σύστημα διαλύεται και γίνεται τμήμα τού Δικαίου του Επιχειρείν. Οι επισφαλείς και ελαστικές μορφές εργασίας τείνουν να επικρατήσουν ως εργασιακή «κανονικότητα». Εξάλλου οι μισθοί των εργαζομένων με πλήρη και ασφαλισμένη σύμβαση εργασίας απομειώνονται με τη διαρκή ανανέωση των συμβάσεων που υπογράφουν εξαναγκαστικά οι εργαζόμενοι υπό την απειλή της ανεργίας. Γιατί, όταν έξω περιμένουν εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, διατεθειμένοι να υπογράψουν οποιαδήποτε σύμβαση τούς προσφερθεί, οι παλιοί εργαζόμενοι αποδέχονται άνευ άλλου και απλήρωτες υπερωρίες και μείωση του τακτικού τους μισθού. Έτσι οι προικισμένοι νέοι μας, για να διασώσουν ένα είδος εργασιακής αξιοπρέπειας πυκνώνουν τις μεταναστευτικές ροές και οδεύουν προς τις ξένες ανταγωνιστικές οικονομίες για να βρουν μιαν ανεκτή θέση εργασίας.
Αλλά και ο δημόσιος (άυλος και υλικός) διαχρονικός πλούτος τής πατρίδας τίθεται στην διαρκώς επιταχυνόμενη διαδικασία τής ρευστοποίησης. Ό,τι διέσωσαν οι αιώνες και παρέδωσαν στους νεοΈλληνες, ως υπαρκτικός σκελετός της κοινωνίας, της οικονομίας και της οικονομίας, εντάσσεται αντί πενιχρού τιμήματος στον σχεδιασμό ξένων ανταγωνιστικών οικονομιών και δικτύων. Οι κυριότερες κοινωφελείς εγκαταστάσεις, οι συγκοινωνίες, οι επικοινωνίες, οι πύλες εισόδου της χώρας… τίθενται στην υπηρεσία των οικονομιών των δανειστών και όχι μόνο. Και όλο το μνημονιακό τόξο, είτε άμεσα είτε συγκεκαλυμμένα, ετοιμάζεται να Συνταγματοποιήσει, δηλαδή να καταστήσει μόνιμο καθεστώς και τρόπο ζωής της χώρας, τις μνημονιακές προβλέψεις και να πειθαναγκάσει την συστηματικά βαλλόμενη ανεξάρτητη δικαστική λειτουργία σε πλήρη μνημονιακή πειθαρχία.
Για το Κοινωνικό Κράτος, τις συντάξεις, την παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, την Παιδεία και κάθε άλλο δημόσιο αγαθό, δεν γίνεται λεπτομερής αναφορά αφού τη ραγδαία επιδείνωση την ζουν πλέον όλοι!
Και σε όλα αυτά, στον εξασθενημένο εθνικό μας κορμό προστίθεται και η καλπάζουσα υπογεννητικότητα που, σε λίγες δεκαετίες, θα καταστήσει τους ελληνικής καταγωγής πολίτες λιγότερους απ’ότι ήσαν μετά τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου!
Όλα αυτά και άλλες εφιαλτικές μνημονιακές …εκκρεμότητες που θα εφαρμοστούν στη δεύτερη επερχόμενη φάση του Μνημονίου, θα επιταχύνουν τη διαδικασία μετάπτωσης της χώρας σε δευτερεύουσα-συμπληρωματική οικονομία και κοινωνία, η οποία θα παρουσιάζει μεν ονομαστική μεγέθυνση του ΑΕΠ διοχετευόμενη στο νομαδικό κεφάλαιο που ελέγχει πλέον τα κύρια μέσα παραγωγής, αλλά θα φτωχαίνει τον λαό, θα προλεταριοποιεί όσους Έλληνες παραμένουν στην πατρίδα και θα συρρικνώνει την όποια δυναμική απέμεινε στην ελληνική κοινωνία.
Ως εκ τούτου, αντί για πανηγυρικό μήνυμα «εξόδου» από τα Μνημόνια, όπως η ψευδής και παραπλανητική μνημονιακή προπαγάνδα διακηρύσσει, πρέπει να πούμε επιτέλους στους Έλληνες την αλήθεια.
Να τους συστήσουμε να διαβάζουν τα μνημονιακά κείμενα για να ανακαλύπτουν τι κρύβεται πίσω από τους μνημονιακούς ευφημισμούς και τις ευρωπαϊκές αμφισημίες και να τους πούμε ότι είναι καιρός πλέον να αφήσουν τη θαλπωρή τού μοναχικού δρόμου, της δικαιολογημένης απογοήτευσης και απραξίας και να θυμηθούν το αγωνιστικό τους παρελθόν, μακρινό αλλά και πρόσφατο.
Δεν απομένει παρά η συνειδητοποίηση τής ατέρμονης μετάπτωσης, δηλαδή της απόλυτης αδυναμίας που βρίσκεται η χώρα. Έτσι, με τη συναίσθηση του θλιβερού παρόντος και του ακόμη χειρότερου μέλλοντος, θα αναστηθούν οι πεσμένες συνειδήσεις και θα ξαναβρούμε το νήμα ανόρθωσης της κοινωνίας και της πατρίδας. «Η συναίσθηση της αδυναμίας είναι η μεγαλύτερη δύναμη» και η συνειδητοποίηση της πραγματικής κατάστασης θα αναβιώσει το ένστικτο επιβίωσης της φυλής που είναι σε λήθαργο και θα δώσει ώθηση για κοινωνική και οικονομική απελευθέρωση και για νέες κατακτήσεις του λαού και του έθνους.
Τώρα που εισερχόμαστε στο πιο βαθύ τούνελ του μνημονιακού λαβύρινθου, είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε αισιόδοξοι!
Για την ΕΝΥΠΕΚΚ
Ο Πρόεδρος
Αλέξης Π. Μητρόπουλος