Τι να κάνω; – Το Ευρωπαϊκό Δίλημμα
Patrick Armstrong , Strategic Culture,August 20, 2021
[Το κατωτέρω άρθρο κάνει μιαν ιστορικά χρήσιμη καταγραφή των εμπειριών, «επιτευγμάτων» και επάθλων στην σταδιοδρομία της Ε.Ε. και της παρέχει σωτήριες ίσως συμβουλές σωτηρίας από τον διαφαινόμενο κίνδυνο οικτρού ναυαγίου. Ο Πάτρικ Άρμστρονγκ ήταν αναλυτής στο Καναδικό Υπουργείο Εξωτερικών, με ειδίκευση στην Σοβιετική Ενωση/Ρωσία από το 1984 και Σύμβουλος στην Καναδική Πρεσβεία στην Μόσχα το 1993-1996. Αποσύρθηκε το 2008 και έκτοτε γράφει για θέματα της ειδικότητάς του στο διαδίκτυο. Τα άρθρα του δημοσιεύονται σε έγκυρες ιστοσελίδες διαφόρων χωρών..]
Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού
Στόχευση για πραγματική ανεξαρτησία: Συντηρήστε την ιδέα ότι μια ενωμένη Ευρώπη θα γίνει ανεξάρτητη δύναμη στον κόσμο, γράφει ο Πάτρικ Άρμστρονγκ.
Σύμφωνα με την υπέργηρη παράδοση, υπάρχουν δύο εμμονικά ερωτήματα στη ρωσική ιστορία: Ποιος είναι ένοχος και τι πρέπει να γίνει; Αυτός ο ισχυρισμός είναι πιθανώς ένα άλλο ρωσοφοβικό αφήγημα στο οποίο η Ρωσία ήταν, είναι και θα είναι πάντα ένα χάος που κατοικείται από οκνηρούς μεθύστακες, που ψελλίζουν «δεν το έκανα εγώ» και «πέρασέ μου το μπουκάλι». Ωστόσο, υπάρχουν κάποια σοβαρά ερωτήματα που πρέπει να συλλογιστούν οι Ευρωπαίοι. ΄Εχουμε μπροστά μας κάποιες περιστάσεις που φωνάζουν πως πρέπει να πάρουν μιαν άλλη στάση.
«Ευρωπαϊκή Ένωση ως αναδυόμενη υπερδύναμη»- η Wikipedia έχει ένα ολόκληρο άρθρο με αυτόν τον τίτλο. Και τα δεδομένα είναι: Ο πληθυσμός, η οικονομική δύναμη, η δυνητική στρατιωτική δύναμη, η πνευματική δύναμη και όλα τα άλλα απαραίτητα για να γίνει ένας σημαντικός ανεξάρτητος παίκτης στην παγκόσμια σκηνή – πλήρως ίσος με οποιαδήποτε άλλη μεγάλη δύναμη. Εκτός… Δεν είναι, δεν είναι. Γιατί δεν είναι; Γιατί ακολούθησε το παράδειγμα της Ουάσιγκτον και επέβαλε κυρώσεις στη Ρωσία; Οι κυρώσεις της έχουν σίγουρα κοστίσει περισσότερο από τις ΗΠΑ και πιθανώς περισσότερο από τη Ρωσία· Η Ουάσιγκτον, από την άλλη πλευρά, δεν επιβάλλει ποτέκυρώσεις στις ρωσικές πυραυλικές μηχανές ή στο ρωσικό πετρέλαιο.
Γιατί οι Ευρωπαίοι το καταπίνουν υπάκουα; Πολλοί από αυτούς ακολούθησαν την Ουάσιγκτον στο Αφγανιστάν και άλλες καταστροφικές στρατιωτικές περιπέτειες για μια ανταμοιβή αποτυχίας και κρίσης. Τουλάχιστον βρήκαν τη θέληση να σταματήσουν να προσποιούνται ότι ο Γκουαϊντό είναι πραγματικά Πρόεδρος της Βενεζουέλας, αλλά ορμάνε ομαδικά στη Λευκορωσία υπό τις διαταγές της Ουάσιγκτον. Γιατί; Κανενός είδους «υπερδύναμη» στη γεωπολιτική σκηνή, η ΕΕ εκτελεί πιστά ό,τι της λέει η Ουάσιγκτον. Υπάρχει κάποτε η περιστασιακή εξέγερση – η Γερμανία και ο Αγωγός Nord Stream 2 – αλλά στη συνέχεια η άδικη αποστολή ενός πολεμικού πλοίου σε μιαν αναγνωριστική αποστολή για να ευχαριστήσει την Ουάσιγκτον. Και στην συνέχεια με ταπεινωτικές προσπάθειες να εξευμενίσει το Πεκίνο. Είναι αυτές ενέργειες μιας ανεξάρτητης χώρας που σέβεται τον εαυτό της; Τι πρέπει να γίνει;
Όταν μια χώρα εντάσσεται στην ΕΕ, υπογράφει το πλήρες πακέτο. Όχι μόνο τα διατάγματα της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, αλλά και το διαρκώς αναπροσαρμοζόμενο πακέτο «ανθρώπινα δικαιώματα». Χρησιμοποιώ εισαγωγικά επειδή, αυτές τις μέρες, τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Δύση φαίνεται να ασχολούνται με τίποτα άλλο από αυτό που ο Monty Python ονόμασε «τα άτακτα κομμάτια σας». Ο Ασάνζ (σε απομόνωση χωρίς δίκη) δεν πρόκειται ποτέ να αναφερθεί, ούτε και η Υεμένη. Η εμμονή με τις σεξουαλικές παρεκκλίσεις δεν κάθεται καλά σε μερικά από τα μέλη. Εναντίον αυτών των μελών κινητοποιείται πλήρες το λεξιλόγιο. Το κυβερνών κόμμα της Πολωνίας είναι ακροδεξιό και «λαϊκίστικο» Επίθετα που υπολείπονται του «ήπιου φασισμού» της Ουγγαρίας: Ο Ορμπάν υπερασπίζεται τον εαυτό του, αλλά τα εγκλήματα της Ουγγαρίας είναι τόσο μεγάλα ώστε ορισμένοι λένε πως πρέπει να αποβληθεί από την «Ευρωπαϊκή ΄Ενωση». Κάποιο το λένε και για την Πολωνία.
Αντί για μια γαλήνια και αρμονική Ευρώπη των βιλών της Τοσκάνης, των αγορών της Προβηγκίας, της γερμανικής όπερας και των βαυαρικών αιθουσών μπύρας, παρακολουθούμε εχθροπαθείς διαιρέσεις για τη μετανάστευση, την οικονομική στασιμότητα και τα κινήματα ανεξαρτησίας. Και η πικρή αλήθεια είναι ότι στην Ουγγαρία, την Τσεχική Δημοκρατία και την Πολωνία, υπάρχει τώρα ένα κραυγαλέο κίνημα εναντίον των Βρυξελλών, της μετανάστευσης και του κατεστημένου από τους όλο και πιο οργισμένους λαούς αυτών των εθνών, πεπεισμένους ότι αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Η Ουγγαρία και η Πολωνία δεν βγήκαν από την υποταγή στην Μόσχα για να υποταχθούν στις διαταγές των Βρυξελλών. Τι πρέπει να γίνει;
Όταν εισήχθη το Ευρώ, κάθε χώρα είχε τα δικά της νομίσματα. Οι πολίτες μπορούσαν να έχουν κέρματα από την Ισπανία, την Ελλάδα, τη Γερμανία και την Πολωνία στις τσέπες τους, το καθένα με τη δική του γλώσσα και σύμβολα. Μια αποτελεσματική επίδειξη ενότητας. Τα χαρτονομίσματα ήταν μια εξίσου διδακτική, αλλά αντίθετη, επιλογή. Αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες: Μια ρωμανική πόρτα, μια γοτθική αψίδα, αλλά καμία συγκεκριμένη πόρτα ή καμάρα – γενικευμένη Ρωμανική ή Γοτθική, ή, για να το θέσω με αγένεια, αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες από πλαστικά κτίρια στην Euroland του Γουόλτ Ντίσνεϊ.
Και εκεί δεν θέλει να ζήσει ο Ορμπάν: θέλει να ζήσει στην Ουγγαρία, την αρχαία πατρίδα των Ούγγρων. Φοβάται ότι οι Βρυξέλλες χτίζουν μια ψεύτικη Ευρώπη: χωρίς Γάλλους, μόνο μπαγκέτες· όχι Ιταλοί, μόνο παγωτό. όχι Ισπανικά, μόνο παέγια. Να καταναλώνεται σε κτίρια που κατοικούνται από ανθρώπους από κάπου αλλού, σε διακόσμηση με καμάρες χωρίς ιδιαίτερη προέλευση. Χωρίς ιστορία, χωρίς πραγματικότητα – ένα κινηματογραφικό σκηνικό. Ο Ορμπάν είναι ο πιο εξέχων από εκείνους που σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο, αλλά υπάρχουν πολλοί περισσότεροι στην πραγματική, αληθινή Ευρώπη – AfD στη Γερμανία, LePen στη Γαλλία, Πέντε Αστέρων στην Ιταλία: είναι ένα αυξανόμενο φαινόμενο· τόσο διαδεδομένο που τα κουρασμένα επίθετα περί «ακροδεξιάς» ή του «φασιστικού» ή του «λαϊκιστή» έχουν αντίθετο αποτέλεσμα. Γίνονται τα ευρωπαϊκά ισοδύναμα του «αξιοθρήνητου» στις ΗΠΑ – επειδή όσο περιφρονούν τους προσβαλλόμενους, οι προσβεβλημένοι υπερηφανεύονται ότι προσβάλλονται. Τι πρέπει να γίνει;
Πρόσφυγες/μετανάστες. Συνήθιζαν να προσποιούνται ότι δεν ήταν πρόβλημα – ακόμη και το επικροτούσαν – αλλά αυτή η προσποίηση είναι πιο δύσκολο να υποστηριχθεί τώρα. Και, σιγά-σιγά ο κόσμος παρατηρεί. Από πού προέρχονται αυτοί οι άνθρωποι; Αυτό είναι εύκολο – εδώ είναι η λίστα: οι τρεις κορυφαίες χώρες προέλευσης είναι η Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Τι κοινό έχουν αυτές οι τρεις χώρες; Μια ερώτηση που δεν θα έπρεπε καν να τεθεί, αλλά και πάλι δεν τίθεται. Οι επόμενες δύο είναι η Νιγηρία (εν μέρει συνδεδεμένη με την καταστροφή της Λιβύης από το ΝΑΤΟ) και το Πακιστάν που μας φέρνει στην καταστροφή του Αφγανιστάν από το ΝΑΤΟ. Ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ μας κατατοπίζει:
«Όσον αφορά τον ρόλο του ΝΑΤΟ στην αντιμετώπιση της μεταναστευτικής και προσφυγικής κρίσης, ο κύριος ρόλος του ΝΑΤΟ ήταν η αντιμετώπιση των βαθύτερων αιτίων, η αστάθεια στην περιοχή και η προσπάθεια σταθεροποίησης των χωρών από τις οποίες προέρχονται οι πρόσφυγες. !!!»
«Βαθύτερες αιτίες» πράγματι: «σταθερότητα» είναι, φυσικά η ΝΑΤΟϊκή, λέξη για το χάος. Ubi solitudinem faciunt pacem appellant .( Οπου εγκατέστησαν την ερήμωση το ονόμασαν ειρήνη.) έχουμε δει τις εικόνες της ερημιάς που έκανε το ΝΑΤΟ και τι προηγήθηκε. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι οι κάτοικοι θέλουν να αφήσουν αυτή την ερημιά και να πάνε κάπου αλλού; Και πάλι η Ευρώπη πληρώνει για τις συνέπειες της καταστροφής στη ΜΕΝΑ (Μέση Ανατολή, Βόρειο Αφρική) από την Ουάσιγκτον. Τι πρέπει να γίνει;
Το κοινό ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης (ΚΟΣΔ) ήταν το αποτέλεσμα μιας μακράς και περίπλοκης διαπραγμάτευσης μεταξύ του Ιράν, αφενός, και της Κίνας, της Γαλλίας, της Ρωσίας, της Βρετανίας, των ΗΠΑ, της Γερμανίας και της ΕΕ, αφετέρου. Η συμφωνία καθιέρωνε ένα καθεστώς επιθεώρησης που θα διασφάλιζε ότι το Ιράν δεν θα αναπτύξει πυρηνικά όπλα· Η Τεχεράνη συμφώνησε, υιοθετήθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και επικυρώθηκε από την ΕΕ. Αλλά δεν επικυρώθηκε ποτέ στις ΗΠΑ – ο Ομπάμα το έκανε μια «εκτελεστική συμφωνία»– γεγονός που κατέστησε εύκολο για τον διάδοχό του να εγκαταλείψει τη «φρικτή» συμφωνία και να επιβάλει κυρώσεις στο Ιράν. Σύμφωνα με το νόμο CAATSA, οι κυρώσεις είναι μεταδοτικές: αν τις παρακούσετε, θα τιμωρηθείτε και εσείς. Και δεδομένου ότι η Ουάσιγκτον έχει μεγάλη δύναμη στις οικονομίες του κόσμου – της Δύσης ούτως ή άλλως – οι κυρώσεις της είναι ισχυρές. Η Ουάσιγκτον έχει κηρύξει επίσημα το Ιράν τρομοκρατική χώρα. με αμελητέα στοιχεία, φυσικά, αλλά τι σημασία έχει; Η Ευρώπη πρέπει να υπακούει. Έτσι, μετά από μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις και γενική ικανοποίηση για το αποτέλεσμα, η Ευρώπη υπόκειται στην ιδιοτροπία της Ουάσιγκτον για το εμπόριο της με το Ιράν και αναγκάζεται να γονατίσει. Ο Μπάιντεν υποσχέθηκε να επιστρέψει στη συμφωνία, αλλά, μέχρι στιγμής, οι Αμερικανοί διαπραγματευτές θέλουν το Ιράν να κάνει παραχωρήσεις: «Η μπάλα παραμένει στο δικαστήριο του Ιράν», ενώ ο Ανώτατος Ηγέτης του Ιράν Χαμενεΐ έχει προειδοποιήσει να μην εμπιστεύεται τη Δύση και έτσι οι προοπτικές φαίνονται κακές. Η Ευρώπη δεν αποχώρησε από τη συμφωνία, ούτε και η Τεχεράνη, αλλά θα πληρώσουν το κόστος της αποχώρησης της Ουάσιγκτον. Τι πρέπει να γίνει;
Και μετά οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Φαινομενικά για τους περιορισμούς COVID, τις τιμές των καυσίμων ή τους μετανάστες, στην πραγματικότητα όμως είναι διαμαρτυρίες κατά αδιάφορων, μη ανταποκρινόμενων και ανίκανων ηγετών. Το τελευταίο Σάββατο του Ιουλίου «Χιλιάδες χιλιάδες διαδηλωτές εθεάθησαν στο Λονδίνο, το Δουβλίνο, το Παρίσι, τη Ρώμη, την Αθήνα και άλλες πόλεις σε όλη την Ευρώπη». Το επόμενο Σάββατο «μεγάλες κινητοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν σε αρκετές ευρωπαϊκές πόλεις, συμπεριλαμβανομένου του Βερολίνου, της Ρώμης, του Παρισιού, της Μασσαλίας και της Λυών, μεταξύ άλλων». Λιθουανία πριν από μερικές ημέρες. Οι διαδηλώσεις αντιμετωπίστηκαν με σημαντική αστυνομική βαρβαρότητα, καθώς η Μόσχα σχολίασε στο βίντεο που έδωσε το Φεβρουάριο. Αλλά πολλά περισσότερα παραδείγματα από τότε και περισσότερες διαμαρτυρίες που θα έρθουν. Τι πρέπει να γίνει;
Το Ηνωμένο Βασίλειο τελικά αποχώρησε από την ΕΕ. Ποιος θα είναι ο επόμενος; Αν το αδιανόητο συνέβη μια φορά, μπορεί να ξανασυμβεί. Και η ιστορία των δημοψηφισμάτων δεν είναι ενθαρρυντική για τους υποστηρικτές της ΕΕ: η Γαλλία και οι Κάτω Χώρες απέρριψαν το Σύνταγμα της ΕΕ το 2005. Το όνομα άλλαξε και η Ιρλανδία απέρριψε το αναθεωρημένο το 2008 , αλλά το ενέκρινε σε επανάληψη το 2009. Εάν συνέβαινε αυτό το είδος της φίμωσης, ας πούμε, στη Λευκορωσία, θα υπήρχαν επίσημες καταδίκες σε ολόκληρη την Ευρώπη για την αντιδημοκρατική συμπεριφορά του Λουκασένκο. Στην πραγματική Ευρώπη, οι Βρυξέλλες έμαθαν να μην αφήνουν ποτέ ξανά τους ανθρώπους στην δική τους απόφαση. Τι πρέπει να γίνει;
Στο Αφγανιστάν. Τι άλλο έχουμε να πούμε; Πολλές ευρωπαϊκές χώρες, πιστεύοντας αυτά που τους είπε η Ουάσιγκτον, εμπιστευόμενες την ικανότητα και την ηγεσία της Ουάσιγκτον, αγοράζοντας και συμβάλλοντας στις αέριες κοινοτοπίες του ΝΑΤΟ για το νέο του ρόλο, ξόδεψαν χρόνια, ζωές και θησαυρούς σε μια μάταιη προσπάθεια. Η τελική απογοήτευση ήταν όταν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ δήλωσε επισήμως ότι είχαν μπροστά τους μήνες, όταν υπήρχαν μόνο ημέρες που μειώνονταν γρήγορα σε ώρες. Στρατιώτες τους και “εθνο-οικοδόμοι” μένουν τώρα κάτω από το «ζυγό» στην Καμπούλ. Τι πρέπει να γίνει;
Τέλος, γιατί να πληρώσετε όλα αυτά τα χρήματα για να επισκεφθείτε το Λος Άντζελες όταν μπορείτε να μείνετε στο σπίτι στο Παρίσι και να δείτε το ίδιο πράγμα δωρεάν; Τι πρέπει να γίνει;
Τι πρέπει να γίνει;
Λοιπόν, εδώ είναι μια λίστα με τα πράγματα για τα οποία οι Βρυξέλλες θα μπορούσαν να εργαστούν.
- Στόχος η πραγματική ανεξαρτησία: Διατήρηση της σκέψης ότι μια ενωμένη Ευρώπη θα καταστεί ανεξάρτητη δύναμη στον κόσμο.
- Η Ρωσία είναι εκεί, δεν φεύγει, δεν γίνεται πιο αδύναμη. Σφυρηλάτηση σχέσεων μαζί της, με τους όρους της Ευρώπης, ακολουθώντας τα δικά της, αληθινά, συμφέροντα. Η Ευρώπη χρειάζεται να ζήσει με τη Ρωσία, οι ΗΠΑ όχι.
- Το ίδιο με την Κίνα.
- Το ΝΑΤΟ δεν κάνει τίποτα για την Ευρώπη εκτός από το να την παρασύρει σε καταστροφές που – βλέπε πρόσφυγες – βλέπε το Αφγανιστάν – βλέπε τη Λιβύη – βλέπε τη Συρία – οι Ευρωπαίοι καταλήγουν να πληρώνουν. Παρατήστε το, συγκροτήστε μια πραγματικά ευρωπαϊκή ανεξάρτητη αμυντική συμμαχία.
- Η Ουκρανία – ένα άλλο σχέδιο της Ουάσιγκτον – δεν θα έχει ευτυχείς συνέπειες. ‘Αλλάξτε συμπεριφορά.
- Η Ουάσιγκτον δεν είναι πραγματικά φίλη. Μειώστε την εξάρτηση και μειώστε τους δεσμούς.
- Καταλάβετε ότι πολλά πράγματα στον κόσμο α) Δεν είναι καθόλου δουλειά της Ευρώπης β) τίποτα για το οποίο μπορεί να κάνει κάτι. Η ηθικολογική στάση δεν είναι μια χρήσιμη θέση εκκίνησης.
- Ο υπέροχος χαρακτήρας είναι μια αποτυχία: η Μόσχα το έμαθε με τον δύσκολο τρόπο. Η Ουάσιγκτον το μαθαίνει με τον δύσκολο τρόπο. μαθαίνουν από τα λάθη τους.
Αλλά η καταθλιπτική πραγματικότητα είναι ότι οι πιθανότητες να συμβεί αυτό είναι κάπου μεταξύ καμία και πολύ λιγότερο από καμία. Ίσως όμως– ίσως – η καταστροφή στο Αφγανιστάν να συγκεντρώσει το μυαλό της Ευρώπης: Τα πράγματα δεν πάνε όπως θα έπρεπε.
Όσο για το ποιος φταίει; Αυτό είναι για αργότερα.
