“Σαν έτοιμοι από καιρό» εμφανίστηκαν αρκετοί με αφορμή το θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Βλέπετε στη χώρα μας δεν αναμένουμε από την ιστορία να αποτιμήσει τα έργα και τις ημέρες ενός πολιτικού, καθώς οι περισσότεροι φροντίζουμε να έχουμε ήδη κατασταλάξει σχετικά. Και δε φτάνει αυτό, αλλά δε χάνουμε την ευκαιρία να στήσουμε ομηρικούς καβγάδες ακόμη και πάνω από τον τάφο του. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά.
Κι αυτό γιατί η επιχείρηση αγιοποίησης του Κρητικού πρώην πρωθυπουργού εκπορεύτηκε από συγκεκριμένα κέντρα αποφάσεων κι είχε προφανείς στοχεύσεις. Η προβολή του «νοικοκυρεμένου κράτους» της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, εκτός από παντελώς ανακριβής, αποτελεί και μια προβολή της Ελλάδας την οποία θα ήθελε να έχει απέναντι του ένα μεγάλο τμήμα του οικονομικού κατεστημένου της χώρας.
Μια Ελλάδα η οποία θα πωλείται σε τιμή ευκαιρίας, θα κοστίζει φτηνά σε εργατικό δυναμικό και θα περιστέλλει συνε΄χως το κοινωνικό κράτος. Μια Ελλάδα που θα δέρνει αλύπητα τους απεργούς, που θα καταστέλλει βιαίως τις καταλήψεις, όπου θα κάνει πάρτι η διαπλοκή και θα γίνονται εύκολα τα χατίρια των πάσης φύσεως αφεντικών. Το πρόβλημα βέβαια είναι πως η μνημονιακή διακυβέρνηση των τελευταίων ετών έχει συμβάλει αποφασιστικά στο να διολισθαίνει καθημερινά η χώρα προς αυτό το πρότυπο.
Από την άλλη, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως κανείς δεν «έπεσε από τα σύννεφα» βλέποντας τον Παπαχελά, τον Πορτοσάλτε και το Σημίτη να επιχειρούν να περάσουν τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Για αυτούς το φανταζόμασταν πως τον επικήδειο τον είχαν έτοιμο εδώ και πολύ καιρό.
Δε γίνεται όμως να μην παρατηρήσει κανείς τη νοοτροπία με την οποία έσπευσαν διάφοροι από την απέναντι μεριά (εκπρόσωποι της Αριστεράς κι όχι μόνο) να επενδύσουν στην επιχείρηση αποδόμησής του, με όχι απαραιτήτως πολιτικά κριτήρια. Ήταν δε τέτοιος ο οίστρος τους προκειμένου να αποδομήσουν τα έργα, τις ημέρες, καθώς και την πολιτική προσωπικότητα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που από την «οργή» τους δε γλύτωσε ούτε καν ο Μανώλης Γλέζος, ο οποίος έκανε το «λάθος» να μη συμμερίζεται λογικές ισοπέδωσης. Ούτε «ξεμωραμένος» είναι, λοιπόν, ο Μανώλης Γλέζος, ούτε «πολιτικές σκοπιμότητες» εξυπηρετεί. Ούτε φαντάζομαι ότι μπορεί να του καταλογίσει κανείς το γεγονός πως θέλει να ξεπροβοδίσει έναν πολιτικό με τον οποίο, αν και βρέθηκε σε τελείως διαφορετικά μετερίζια, είχαν βρεθεί στο ίδιο κελί τον καιρό της Δικτατορίας.
Υπάρχει και κάτι ακόμη. Κι αυτό έχει να κάνει με την αίσθηση πως κάποιοι θεωρούν πως μπορεί να εξαγνίζονται μέσα από τέτοιου είδους διαδικασίες. Με λίγα λόγια, είναι πολύ εύκολο να καταγγέλλεις τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ως τον απόλυτο εκπρόσωπο του Θατσερισμού εν Ελλάδι. Τι γίνεται όμως όταν οι ίδιοι εφαρμόζουν ή στηρίζουν σήμερα κάποιες βασικές πτυχές τις πολιτικής που οραματιζόταν ο ίδιος; Μήπως, σε τελική ανάλυση, είναι αυτοί που αναζητούν κάποια «κολυμβήθρα του Σιλωάμ»; Ή μήπως πρέπει να συνηθίσουμε ότι σε κάθε πολιτική αντιπαράθεση οι περισσότεροι θα κατεβαίνουν με προκάτ «επικήδειους»;
