Το BBC, από χθες Δευτέρα είκοσι Αυγούστου 2018, κάθε μία ώρα διακόπτει το πρόγραμμα του φιλοξενώντας δεκάλεπτο αφιέρωμα στο ελληνικό ζήτημα. «Έπειτα από την μεγαλύτερη διάσωση στην παγκόσμια οικονομική ιστορία, 260 δισεκατομμυρίων στο σύνολο, η χώρα θα πληρώνει χρέη για πολλές δεκαετίες. Αλλά για πρώτη φορά σε οκτώ χρόνια , θα μπορεί να δανείζεται με το επιτόκιο των αγορών», αναφέρεται στην ιστοσελίδα του βρετανικού δικτύου, προσδιορίζοντας με βρετανικό φλέγμα το τι συντελείται.
«Η Ελλάδα τερματίζει και επίσημα την εξάρτησή της από τα προγράμματα διάσωσης, ανοίγοντας ένα δρόμο για μια νέα εποχή οικονομικής ανεξαρτησίας», γράφουν οι New York Times.
«H Ελλάδα βγαίνει από το πρόγραμμα βοήθειας. Αντίο στην Τρόικα μετά από οκτώ χρόνια θυσιών», γράφει η εφημερίδα Il Giornale, του ομίλου Μπερλουσκόνι.
«Το ευρωπαϊκό πρόγραμμα βοήθειας ολοκληρώνεται επισήμως σήμερα. Μια νίκη του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος περπατάει ωστόσο πάνω σε τεντωμένο σκοινί», επισημαίνει η γαλλική εφημερίδα “Le Figaro”.
Το φως του ήλιου ξεπροβάλλει μέσα από τα σύννεφα.
Αυτό είναι το γενικό μοτίβο τόσο των μέσων μαζικής επικοινωνίας που ελέγχονται από μεγιστάνες του διεθνούς κεφαλαίου όσων και των υπευθύνων της ΕΕ και κυβερνήσεων διαφόρων αποχρώσεων .
«Η κρίση στη ζώνη του ευρώ τελειώνει στις 20 Αυγούστου, είναι ο επίλογος», δήλωσε ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας Κλάους Ρέγκλινγκ σε συνέντευξή του στο Der Spiegel .
«Για πρώτη φορά από το 2010, η Ελλάδα μπορεί να σταθεί μόνη στα πόδια της», τόνισε και ο πρόεδρος του Eurogroup, Μάριο Σεντένο. Ανάλογη πολιτική τοποθέτηση είχαν o πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλωντ Γιούνκερ .
Η πολιτική ομάδα των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών δια του προέδρου της Ούντο Μπούλμαν, σε αντίθεση με το Κίνημα Αλλαγής που και ζητά δια της κυρίας Γεννηματά άμεση προσφυγή στις κάλπες, δήλωσε: «Η χώρα και η Ευρωζώνη γυρνούν επιτέλους σελίδα», η συμφωνία για την ελάφρυνση του χρέους μεταξύ του Eurogroup και της Ελλάδας είναι «ορόσημο στη διαδικασία επιστροφής της Ελλάδας στη βιώσιμη ανάπτυξη.
Η σημασία και προβολή που δίνουν τα αστικά πολιτικά κόμματα και όλος ανεξαίρετα ο διεθνής τύπος με σειρά άρθρων και αναλύσεων αποκαλύπτει το βάρος, το βάθος, την έκταση και τη διεθνή πτυχή του «ελληνικού προβλήματος», το διακύβευμα για τις κεφαλαιοκρατικές δυνάμεις που παίχτηκε και παίζεται στην Ελλάδα για να φορτώσουν τα βάρη της δικιάς τους κρίσης στις λαϊκές πλάτες.
Γι αυτό εξάλλου και πήραν κυρίως πολιτικά μέτρα ώστε να αλλάξουν καταθλιπτικά οι συσχετισμοί σε βάρος του μαχόμενου λαού και της νεολαίας.
Με πρώτο πολιτικό μέτρο την άσκηση αστικής μετωπικής πολιτικής, πολιτικής συγκέντρωσης αστικών δυνάμεων. Έτσι δημιούργησαν τους μηχανισμούς της επιτροπείας και της τρόικας. Μηχανισμοί που λειτούργησαν εντός της χώρας ώστε με τα «σούρτα φέρτα» των τροϊκανών ο λαός να νοιώθει με ποιους συνολικά και τελικά έχει να κάνει.
Για τον ίδιο λόγο εξάλλου σύσσωμο το αστικό πολιτικό σύστημα, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ και ο εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ τελικά ψήφιζαν δια των μνημονίων τα ίδια κανιβαλικά αντιλαϊκά μέτρα
Αποστολή εξετελέσθη
Οι λογικοί και ψυχροί χαιρετισμοί των αστικών επιτελείων είναι δικαιολογημένοι.
Τα τρόπαια δεν είναι ευκαταφρόνητα.
Πέρα από ορισμένα επιμέρους μέτρα ενός καθυστερημένου εκσυγχρονισμού (πλαστικό χρήμα, γενίκευση μηχανογράφησης, κ.α.) στην Ελλάδα ουδέποτε άλλοτε συντελέστηκε τέτοια και τόση αναδιανομή πλούτου, γης και οικιών σε όφελος των «επάνω», κυρίως του διεθνούς κεφαλαίου, δευτερευόντως και μερίδων του ελληνικού. Ουδέποτε άλλοτε επίσης ο κόσμος της εργασίας δέχτηκε τόσης έκτασης και ποιότητας κατασυκοφάντηση (στο όνομα υπαρκτών προβλημάτων διαφθοράς που διόγκωναν σκανδαλωδώς) και λυσσώδη επίθεση προκειμένου να ανατραπούν ματωμένες εργατικές κατακτήσεις χρόνων.
Η Ελλάδα της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ, του ΛΑΟΣ του Ποταμιού και τελικά και του ΣΥΡΙΖΑ με τις ιδιωτικοποιήσεις λιμανιών, αεροδρομίων, νερού, ΔΕΗ, το χτύπημα των συνδικάτων τη σκληρή λιτότητα και την καταστολή, δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από τον Αγγλικό Θατσερισμό ο οποίος μετατρέπει τις κοινωνίες στις οποίες εφαρμόζεται σε «κοινωνίες χυλό» με πρωτοφανείς κοινωνικούς διαχωρισμούς.
Το δεύτερο τρόπαιο το οποίο οι ιερείς των Βρυξελλών και κυρίως της Ουάσιγκτον περιφέρουν όπως ο αρκουδιάρης την αρκούδα στα πανηγύρια είναι ο ίδιος ο Τσίπρας.
Σε πολύ μικρότερο διάστημα από ότι χρειάστηκε για να μετατραπεί το ΠΑΣΟΚ του ζιβάγκο σε ΠΑΣΟΚ της γραβάτας και του Παπιγιόν, να γίνει οριστικά από σοσιαλιστικό (διακηρυκτικά), σοσιαλδημοκρατικό και τελικά κόμμα του σοσιαλφιλελευθερισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελίσσεται σε αριστερο – νεοφιλελεύθερο κόμμα (αριστερά στα λόγια νεοφιλελευθερισμός στην πράξη).
Αυτό είναι και το χειρότερο από τα μέτρα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Καθώς μάλιστα ακόμη και ένα ευρώ περικοπή των μισθών επισφραγίζει τη λιτότητα των κυβερνήσεων Σαμαρά – Βενιζέλου – Παπαδήμα και κάθε ιδιωτικοποίηση επικυρώνει ιδεολογικά την οικονομική σχολή του Σικάγου, χιλιάδες απλοί λαϊκοί αγωνιστές και μάλιστα ορισμένοι με ιστορία υπερασπίζονται πλέον την πολιτική που έφτυναν. Υπερασπίζονται ακόμη και το νόμο Κατρούγκαλου ο οποίος περικόπτει για πάντα τις συντάξεις από το Μάη του 17 και μετά και τις καθηλώνει σε επίπεδα που ο κόσμος του ΣΕΒ δεν έβλεπε στα καλλίτερα του όνειρα.
Χιλιάδες αγωνιστές μετατοπίζονται τελικά στο «δεν γίνεται αλλιώς», σε ένα είδος τέλους της ιστορίας.
Αυτή είναι και η μεγάλη ζημιά που συντελείται από την «υπεύθυνη και κυβερνώσα αριστερά» κατά τον περιφερόμενο από υπουργείο σε υπουργείο και από κυβέρνηση σε κυβέρνηση Φώτη Κουβέλη.
Η τρόικα λοιπόν τέλος, η τρόικα φεύγει.
Αλλά φεύγει όχι για τεχνοκρατικούς, οικονομικούς λόγους γιατί «η αποστολή εξετελέσθη».
Άλλα μέτρα από τα συμφωνηθένταδεν είναι αναγκαία.
«Ένας νέος κορσές λιτότητας είναι το τελευταίο που χρειάζεται η Ελλάδα. Η Ελλάδα χρειάζεται ένα είδος Σχεδίου Μάρσαλ», γράφει σε άρθρο γνώμης η “Koelner Stadt-Anzeiger”, με αφορμή την σημερινή έξοδο της Ελλάδας από τα προγράμματα βοήθειας. «Το ζητούμενο δεν είναι νέα δάνεια», επισημαίνει η γερμανική εφημερίδα και αναφέρει ότι η Ελλάδα χρειάζεται βοήθεια κυρίως στην εκτεταμένη μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα της.
Αποστολή εξετελέσθη λοιπόν.
Η Ιστορία δεν τελειώνει
Αλλά οι αστοί ξέρουν καλά πως η Ιστορίας δεν τελειώνει ποτέ, πως ο κίνδυνος επιστροφής του κινήματος και της μαχόμενης Αριστεράς είναι δυνατός. Εξάλλου μένει και η υλοποίηση ορισμένων νομοθετημένων βαθιά αντιλαϊκών μέτρων.
Γι’ αυτό και παίρνουν μέτρα.
«Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα επιβλέπει την Ελλάδα εντατικά τέσσερις φορές ετησίως την πρώτη περίοδο μετά το τέλος του προγράμματος. Θα ελέγχει επιπλέον τις ελληνικές εγγυήσεις για τη συνέχιση της μεταρρυθμιστικής πορείας» ανακοίνωσε και ξεκαθάρισε σε ειδική ανακοίνωση η γερμανική Καγκελαρία.
Από τη Δευτέρα λοιπόν 20 Αυγούστου τίθεται σε ισχύ από την ευρωπαϊκή επιτροπή ο μηχανισμός της «ενισχυμένης εποπτείας» (Enhanced Surveillance) σύμφωνα με τις ειδικές διατάξεις του Κανονισμού (472/2013) της ΕΕ για την «ενίσχυση της οικονομικής και δημοσιονομικής εποπτείας των κρατών – μελών στη ζώνη του ευρώ».
Η «ενισχυμένη εποπτεία» δεν ίσχυε πάντα στην Ε.Ε.
Θεσμοθετήθηκε το 2013, στο φόντο της εξέλιξης της κρίσης που «χτύπησε» όλες ανεξαίρετα τις χώρες της ΕΕ, με ιδιαίτερα οξύτητα τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου.
Το «εργαλείο» αυτό εγκαινιάζεται για πρώτη φορά από την θεσμοθέτηση του στην περίπτωση της Ελλάδας μέσω των τριμηνιαίων «αξιολογήσεων» από τα όργανα της ΕΕ και της Ευρωζώνης.
Είναι δε ανεξάρτητο από τη διαμόρφωση των ετήσιων «Εθνικών Μεταρρυθμιστικών Προγραμμάτων» και «Εθνικών Σχεδίων Σταθερότητας και Σύγκλισης, Μεσοπρόθεσμων Δημοσιονομικών Σχεδίων», που υποβάλλονται, από το 2011 και μετά, για έλεγχο στην αρχή κάθε εξαμήνου.
Ο μηχανισμός ενισχυμένης εποπτείας είναι επίσης ανεξάρτητος από «Σύμφωνο για το Ευρώ+» (δεν μετέχουν μόνο Δανία, Σουηδία, Τσεχία), ανεξάρτητος κι από το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο» ή τον «Κανονισμό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου σχετικά με κατασταλτικά μέτρα για τη διόρθωση των υπερβολικών μακροοικονομικών ανισορροπιών στην Ευρωζώνη» που παρακολουθούνται σε πολιτικό επίπεδο από τους αρχηγούς κρατών ή κυβερνήσεων, βάσει σειράς δεικτών που καλύπτουν την ανταγωνιστικότητα, την απασχόληση, τη δημοσιονομική βιωσιμότητα και τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα.
Τέλος ο μηχανισμός ενισχυμένης εποπτείας λειτουργεί στη βάση των κανόνων της «Ενισχυμένης Οικονομικής Διακυβέρνησης» και της «Δημοσιονομικής Ισορροπίας», δηλαδή της υποχρέωσης οι εθνικοί προϋπολογισμοί να μην παρουσιάζουν ετήσιο έλλειμμα πάνω από 0,5% του ΑΕΠ, στην ουσία να είναι ισοσκελισμένοι.
Στο «ξέφωτο» με τις ίδιες αντιλαϊκές πολιτικές
Ακριβώς για τους παραπάνω λόγους η κυβέρνηση και ο κ. Τσίπρας εγκαταλείπει τις πολιτικές (ευάλωτες) ανοησίες περί καθαρής εξόδου και μιλά πλέον για μια «Αφετηρία για νέες μεγάλες αλλαγές».
«Το τέλος των μνημονίων και της επιτροπείας αποτελεί ένα ιστορικό ορόσημο. Η νέα συγκυρία αποτελεί ένα “ξέφωτο”, μια ευκαιρία για τη χώρα και όχι μόνο για την κυβέρνηση, με θετικά και δυνατότητες, αλλά και μεγάλες προκλήσεις. Μια ευκαιρία που πρέπει να αξιοποιήσουμε για να επουλώσουμε τις πληγές της κρίσης και τα τραύματα από τη μακροχρόνια λιτότητα, να τελειώσουμε με τις παθογένειες του παρελθόντος και να δρομολογήσουμε τους μεγάλους μετασχηματισμούς, που θα θωρακίσουν την κοινωνία από μελλοντικές κρίσεις» αναφέρει Γιάννης Δραγασάκης.
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Ν. Παππάς ο οποίος θέτει και το πολιτικό πλαίσιο μιας νέας – ανιστόρητης πλέον και ανούσιας στην ουσία – δικομματικής αντιπαράθεσης «για μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία, για μια προοδευτική συστράτευση, για να κλείσουμε τον δρόμο στην Ακροδεξιά και τη συντηρητική παλινόρθωση, για τις αναγκαίες μεγάλες αλλαγές σε Ελλάδα και Ευρώπη»: «Η κοινωνία, σημειώνει, έχει ανάγκη συνέχισης και διεύρυνσης των αναδιανεμητικών πολιτικών στην οικονομία… Η κοινωνία έχει ανάγκη από τη συνέχιση και την εμβάθυνση των μεγάλων προοδευτικών τομών στη λειτουργία της δημοκρατίας…».
Αξιοπρόσεκτη είναι η επανάληψη του όρου «συνέχιση» που ορίζει το πολιτικό πλαίσιο εντός του οποίου καθορίζονται πολιτικές.
Αλλά οι ακολουθούμενες πολιτικές της λιτότητας, των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, των ιδιωτικοποιήσεων του ότι κινείται και αναπνέει, τις ελαχιστοποίησης του κράτους πρόνοιας και της αντιμετώπισης της ακραίας φτώχειας, η ενίσχυση της καταστολής και η απειλή πολέμου, με έντονα ή λιγότερο έντονα χρώματα, είναι εσωτερική αναγκαιότητας του σύγχρονου καπιταλισμού προκειμένου να ανατάξει την κερδοφορία του και να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή του.
Γι αυτό και στο τέλος οι κυβερνώντες – διαχειριστές των κοινωνιών ης αγοράς οδηγούνται στη λήψη ίδιων λίγο ως πολύ μέτρων.
Άρα η μαχόμενη και η επαναστατική Αριστερά οφείλουν να αναχαράξουν την εργατική πολιτική για το σήμερα αλλά και το επιδιωκόμενο αύριο με βάση και τις εξελίξεις.
Με πυρήνα την πολιτική συγκέντρωσης δυνάμεων στη βάση αρχών, ικανών να αντιμετωπίσουν τη σημερινή λαίλαπα, αλλά και ως στοιχείο επίγνωσης της νέας κατάστασης.
Δεν μπορεί παρά να αγανακτεί και να θλίβεται ο κάθε κομμουνιστής, ο κάθε μαχόμενος αριστερός βλέποντας τις κυρίαρχες δυνάμεις της οικονομίας, της πολιτικής και του Τύπου να αντιμετωπίζουν συλλήβδην την Αριστερά μ’ έναν χαιρέκακο και συχνά χοντροκομμένο πολιτικό ρατσισμό.
Αυτός ο σημερινός ιδιόρρυθμος πολιτικός ρατσισμός απέναντι σε κάθε αριστερό που αγωνίζεται αλλά αδυνατεί ακόμη να αλλάξει τα πράγματα, αποσκοπεί στην παραπέρα διατίμηση της ύπαρξης τους, που είναι για το σύστημα εξίσου αναγκαία όσο και η διασφάλιση της υπακοής τους.
Το σπουδαιότερο είναι ότι με αυτό τον τρόπο οι κυρίαρχες δυνάμεις υποβαθμίζουν ταυτόχρονα τη γενικότερη πολιτική σημασία, το ρόλο και την πολιτική προοπτική της ίδιας της πάλης της εργατικής τάξης για τον εαυτό της.
Υποβαθμίζουν και απειλούν με εξόντωση τη σημερινή, την εν δυνάμει και τη μελλοντική Αριστερά της ανεξαρτησίας, της εργατικής χειραφέτησης και της επαναστατικής ανατροπής, που αποτελεί και τη μεγάλη αναγκαιότητα της εποχής μας.
Η επερχόμενη περίοδος θα αποτελέσει το πεδίο οριστικοποίησης των συντηρητικών κοινωνικών και ιδιαίτερα πολιτικών και ιδεολογικών αναπροσαρμογών που συντελέσθηκαν την τελευταία δεκαετία ει δυνατόν αδιατάρακτα.
Θα το καταφέρουν;
Για το ρεύμα της Αριστεράς ης εργατικής πολιτικής και κομμουνιστικής στόχευσης που επιχειρεί να σηκώσει κεφάλι μέσα από την καινούρια δίνη των πολιτικών αναμετρήσεων, τα πράγματα είναι λιγότερο γνωστά και λιγότερο σίγουρα.
Ωστόσο η τελική ιστορική χρεοκοπία και οριστική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και τα όρια του κομμουνιστικού κινήματος της αναπόλησης μιας περασμένης καλής εποχής (με κάποια λάθη), ιδιαίτερα οι σύγχρονες ανάγκες αναδεικνύουν το ζήτημα της αυτοτέλειας, της ποιοτικής και ενωτικής ανάπτυξης της ριζοσπαστικής και επαναστατικής Αριστεράς σε όρο επιβίωσης και αναγέννησης του συνολικού εργατικού και αριστερού κινήματος.
Εδώ είμαστε λοιπόν.
*Πηγή: kommon.gr
