Στην ψυχολογία υπάρχουν τα πέντε στάδια του πένθους τα οποία ακολουθούν κάθε απώλεια στη ζωή του ανθρώπου: Στην αρχή είναι η άρνηση, έπειτα ο θυμός κι ακολουθούν η διαπραγμάτευση, η κατάθλιψη και στο τέλος η αποδοχή. Κάπως έτσι συμβαίνει και με το Κυπριακό. Ρίχνεται στην αρένα η ιδέα, έστω κι αν ακολουθεί μία προσπάθεια διάψευσής της, ο κόσμος αρχίζει να βιώνει διάφορα συναισθήματα περνώντας από το ένα στάδιο στο άλλο, με στόχο να φτάσει κάποια στιγμή στην αποδοχή.
Σάραντα έξι χρόνια μετά την εισβολή κι αφού στη σκηνή εμφανίζεται ο ιδανικός κακός με το όνομα Τατάρ, ρίχνεται στη συζήτηση η λύση των δύο κρατών. Λίγο-πολύ στο ξαφνικό τάχα. Αθυρόστομος γαρ ο Αρχιεπίσκοπος, του ξέφυγε τάχα και κάρφωσε τον Πρόεδρο, διευκολύνοντας τον όμως στην ουσία να θέσει προς συζήτηση μια επαίσχυντη ιδέα. Ο Πρόεδρος σπεύδει να τον διαψεύσει αποδίδοντας την πατρότητα της ιδέας στον Έιντε. Άλλος ένας διαχρονικά κακός στην όλη υπόθεση.
Την ίδια στιγμή, εμφανίζεται ο ρεαλιστής της ιστορίας με τη μορφή του πρώην υπουργού Οικονομικών, νυν αναπληρωτή πρόεδρου του Δημοκρατικού Συναγερμού και φέρελπι ηγέτη, Χάρη Γεωργιάδη. Γράφει για ένα νέο ρεαλισμό στο Κυπριακό, χωρίς ωστόσο να εξηγεί τη μορφή με την οποία εννοεί αυτόν τον νέο ρεαλισμό, αφήνοντας έτσι ένα μυστήριο να πλανάται.
Αρκετοί, με πρώτο τον, επίσης, πρώην υπουργό της κυβέρνησης Αναστασιάδη, Σωκράτη Χάσικο, καλούν τον Γεωργιάδη να ξεκαθαρίσει τι εννοεί. Και σαν αφήγημα σε συνέχειες επανέρχεται μια βδομάδα μετά, με συνέντευξη στην «Καθημερινή», για να πει πως «η διχοτόμηση προκύπτει εκ των πραγμάτων». Ξέρει, ως ρεαλιστής που είναι, πως η δήλωση του θα προκαλέσει και άρνηση και θυμό και κατάθλιψη. Με το που έριξε τον σπόρο όμως, θα αρχίσει να καλλιεργείται. Και κάποια στιγμή, όποτε κι αν έρθει αυτή η στιγμή (σύντομα ελπίζουν οι ρεαλιστές), θα φτάσουμε στην αποδοχή. Όλα συνηθίζονται, σύμφωνα με τα διάφορα εγχειρίδια της ανθρώπινης ψυχολογίας.
Έτσι λοιπόν, εντελώς τυχαία τάχα, αρχίσαμε να συζητάμε τη διχοτόμηση ως τη μόνη εφικτή και ιδανική πλέον λύση. Γιατί αλλιώς δεν ξέρω ποια δεινά θα μας βρουν όπως θα μας πουν σύντομα οι ρεαλιστές. Εκεί που τα σύνορα μας ήταν στην Κερύνεια, είναι πλέον στη Λήδρας και είναι αυτό ρεαλισμός. Τα χρόνια «αγώνων», θυσιών και διαπραγματεύσεων οδηγούν σε συνεχή οπισθοχώρηση η οποία όχι μόνο γίνεται δεκτή, αλλά περιγράφεται κι ως ρεαλισμός.
Η πιο ρομαντική Σχολή του ΔΗΣΥ, αν υπάρχει τέτοια, δεν πήρε ακόμα θέση αφήνοντας την ιδέα να υφαίνεται.
chrystalla@phileleftheros.com
