Επιστροφή στις χειρότερες μέρες του κρατικού αυταρχισμού στη Γαλλία σηματοδοτεί ο νόμος απαγόρευσης των διαδηλώσεων που ψηφίστηκε την Τρίτη 5 Φεβρουαρίου από τη γαλλική εθνοσυνέλευση, με 387 ψήφους υπέρ και 92 κατά.
Ο νόμος δέχθηκε σφοδρές επικρίσεις επειδή στην πράξη καταργεί το συνταγματικό δικαίωμα στις διαδηλώσεις και την απεργία. Προβλέπει για την ακρίβεια απαγόρευση συμμετοχής συγκεκριμένων πολιτών σε διαδηλώσεις, ακόμη και χωρίς δικαστική απόφαση. Εξωφρενικά πρόστιμα ύψους ακόμη και 7.500 ευρώ και ποινές φυλάκισης έως και 6 μηνών σε όσους κατηγορούνται για συμμετοχή σε επεισόδια και ακόμη πιο αυστηρά μέτρα (15.000 ευρώ πρόστιμο και 1 χρόνο φυλάκιση) σε όσους καλύπτουν τα πρόσωπά τους. Ο νόμος παρότι συγκέντρωσε μια πολύ μεγάλη πλειοψηφία 387 ψήφων (έναντι 92) προκάλεσε αντιδράσεις ακόμη κι εντός του κυβερνώντος κόμματος του Μακρόν. Κορυφή του παγόβουνου των αντιδράσεων ήταν η αποχή 50 βουλευτών του, που δε θέλησαν να αναλάβουν το πολιτικό κόστος υπερψήφισης ενός νόμου που έχει χαρακτηριστεί ελευθεριο-κτόνος.
Αξίζει να σημειωθεί πώς δεν είναι η πρώτη φορά που η Γαλλία βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν τέτοιο νομοθετικό τερατούργημα. Ψηφίστηκε ξανά τέτοιος νόμος το 1970, δύο χρόνια μετά την εξέγερση του Μάη του 1968, για να καταργηθεί το 1981 λίγους μόλις μήνες μετά την ανάληψη της γαλλικής προεδρίας από τον Φρανσουά Μιτεράν, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης στροφής προς τα αριστερά.
Η πολιτική πυξίδα όμως πλέον έχει στραφεί προς τα δεξιά. Κι οι πρώτοι που το νιώθουν στο πετσί τους είναι τα «κίτρινα γιλέκα», αυτό το πρωτότυπο κίνημα που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις 17 Νοεμβρίου κι έκτοτε με τις διαδηλώσεις που οργανώνουν κάθε σχεδόν Σαββατοκύριακο έχουν αλλάξει εκ βάθρων την πολιτική ατζέντα της Γαλλίας. Είναι εξαιρετικά σημαντικό πώς παρότι η αφορμή για το κοινωνικό ξέσπασμα ήταν μια αύξηση στα καύσιμα, οι κινητοποιήσεις έκτοτε έχουν συμπεριλάβει στις διεκδικήσεις τους τα πιο διαφορετικά αιτήματα, που αφορούν όχι μόνο το κοινωνικό ζήτημα αλλά και την πολιτική αντιπροσώπευση, φέρνοντας στην επιφάνεια το αβυσσαλέο ρήγμα που χωρίζει την γαλλική πολιτική ζωή από τα λαϊκά στρώματα. Η γενική απεργία που έχει εξαγγελθεί για την επόμενη Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου με αίτημα αυξήσεων σε όλους τους μισθούς στο επίπεδο του 10% και ανάκληση όλων των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών νόμων που ψήφισε η κυβέρνηση Μακρόν θα κάνει αυτό το ρήγμα ακόμη πιο βαθύ.
Από μια άποψη ωστόσο, τα «κίτρινα γιλέκα» που συνεχίζουν απτόητα να διαδηλώνουν κάθε Σαβββατοκύριακο και ήδη μετρούν 11 νεκρούς (αποτέλεσμα κυρίως τροχαίων ατυχημάτων) και χιλιάδες συλλήψεις (αποτέλεσμα του αστυνομικού αυταρχισμού) έχουν ήδη νικήσει. Αρκεί να θυμηθούμε την αλαζονεία μέσα στην οποία έπλεε ο Εμμανουέλ Μακρόν όταν ξεκίναγε τη θητεία του. Ο ίδιος χαρακτήριζε τη Γαλλία ως Κούβα, λοιδορώντας την υπερβολικά γενναιόδωρη όπως τη χαρακτήριζε κοινωνική της πολιτική, και υποσχόταν να επιφέρει μια τομή ανάλογης εκείνης που προκάλεσε η Μάργκαρετ Θάτσερ στην Αγγλία και ο Γκέρχαρντ Σρέντερ στη Γερμανία. Πίστευε πώς το μόνο που απαιτούταν ήταν κυνισμός, αψηφώντας τα διδάγματα από πολύ πρόσφατες κοινωνικές συγκρούσεις στη Γαλλία, όπως αυτή με το Συμβόλαιο Πρώτης Απασχόλησης, κι άλλες που έστειλαν ουκ ολίγους πρωθυπουργούς σπίτι τους πριν την ώρα τους. Αυτή τη φορά ήταν η σειρά του προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν να ηττηθεί από τη μαχητικότητα των Γάλλων εργατών και αγροτών και να καταλάβει πώς δεν αρκεί να θέλουν οι επάνω…
Πηγή: Κontranews
