«Κυβερνήσαμε μόνον τους εννέα τελευταίους μήνες» είπε η κυρία Φωτίου – και, το επανέλαβε ο Τσίπρας. Για μια φορά
είπαν, ο Θεός να τους συγχωρέσει, την αλήθεια. Ομολόγησαν δηλαδή ότι ήταν ανδρείκελα των Βρυξελλών, της Τρόικας των «θεσμών», του ΔΝΤ, των ευρωπαϊκών τραπεζών και άλλων συναφών επιτηδευμάτων.
Αλλά, και όταν λένε την αλήθεια – ο Θεός να τους συγχωρέσει – δεν μπορούν να μην πουν ταυτοχρόνως και ένα ψέμα. Δεν ήταν ανδρείκελα, είναι! Διότι η Εποπτεία συνεχίζεται, διότι οι συνέπειες των Μνημονίων παραμένουν εδραίες, με τη χώρα υποθηκευμένη, το Χρέος να διαιωνίζεται (αυξανόμενο) και την εγχώρια πολιτική να βυθίζεται στην κινούμενη άμμο του παράλογου και του ανήθικου.
Μια πολιτική ατελέσφορη, διότι στο πλαίσιό της δεν μπορεί να οργανωθεί κανενός είδους εθνική στρατηγική, με τη συγκυρία να γίνεται θέμα τυχαιότητος.
Η κυβέρνηση Σαμαρά ήταν κυβέρνηση ανδρεικέλων, η κυβέρνηση Τσίπρα ήταν κυβέρνηση ανδρεικέλων και η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα είναι κυβέρνηση ανδρεικέλων – διότι τίποτα δεν έχει αλλάξει, η Εποπτεία είναι εδώ, το Χρέος είναι εδώ, η Κατοχή (και η φτώχεια που αυτή συνεπάγεται για τους εργαζόμενους και τα μεσαία στρώματα) είναι εδώ.
Κανένα έλεος για τον Τσίπρα, καμιά επιβράβευση για τον Μητσοτάκη.
Υπάρχουν εναλλακτικές.
Άσχετες με τα παραφερνάλια της κρίσης, ΑΝΕΛΛ, Ένωση Κεντρώων, Ποτάμι – για αυτά το εκλογικό σώμα έδωσε δείγμα γραφής. Όπως επίσης ο λαός στάθηκε αυστηρός και απέναντι στην αδυναμία της αντιμνημονιακής Αριστεράς να βρει τα σημεία που την ενώνουν αντί να επιμένει σε εκείνα που τη χωρίζουν. Κανένα απ’ αυτά τα κόμματα της Αριστεράς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον λαό ότι δεν «καταλαβαίνει», τη στιγμή που δεν καταλαβαίνουν τα ίδια τι θέλει ο λαός.
Βεβαίως, ο καθένας μπορεί να επιμείνει – μιλώ πάντα για την Αριστερά – ότι ο ίδιος κατέχει τη μόνη και την ορθή ενδεδειγμένη λύση, ή ακόμα περισσότερο στον μικρομεγαλισμό του, αλλά έχω την εντύπωση ότι και ο λαός θα επιμείνει στις υποδείξεις του.
Υπάρχει ακόμα καιρός: οι δυνάμεις και τα σχήματα της Αριστεράς πρέπει να βρουν τι τις ενώνει, ώστε να είναι χρήσιμες στον λαό. Δεν μιλώ για μια πολιτική χωρίς Αρχές, αλλά ακριβώς για το αντίθετο. Άλλωστε στη βάση Αρχών γίνονται τα κοινά προγράμματα, με τις τυχόν διαφορές να περιμένουν, ώσπου να ‘ρθει η ώρα τους. Έτσι κινείται η ζωή. Δεν κινείται πρωθύστερα. Δεν περιμένει η πραγματικότητα να λυθεί το πρόβλημα του 2030 λόγου χάριν, χωρίς να έχει λυθεί το πρόβλημα του 2020 – εξάλλου κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον.
Μια τέτοια ταύτιση στρατηγικής και τακτικής είναι βολική μόνον για έναν βερμπαλισμό που με τη σειρά του μπορεί να συντηρεί μικροεξουσίες και αδιάφορες (εξ αιτίας του ότι είναι άχρηστες) για τον λαό περιχαρακώσεις.
Οι αυτοαναφορικότητες περισσεύουν, οι συμπαρατάξεις στη βάση Αρχών και προγραμμάτων είναι ζητούμενο.
Τέλος, η πολιτική θα εξέλθει από την κρίση της στον βαθμό που θα ανατρέπει την πολιτική της κρίσης. Κατά τη διάρκεια της οποίας εμφανίσθηκαν μορφώματα (όπως η Χρυσή Αυγή) και εξακολουθούν να εμφανίζονται (όπως το κόμμα Βελόπουλου) – αυτός δεν διαθέτει χρεόγραφα όπως ο Σώρρας, αλλά επιστολές του Ιησού Χριστού! Η υποτέλεια των μεγάλων λεγόμενων κομμάτων γέννησε αυτά τα δήθεν αντισυστημικά μορφώματα – το ένα αιματοβαμμένο και το άλλο καθυστερημένο στον αναχρονισμό των προφητειών, των σημείων και των τεράτων.
***
Η επόμενη μέρα των επόμενων εκλογών έρχεται. Θα ξημερώσει μέσα στο ημίφως του Προτεκτοράτου. Ώρα για τις επιλογές μας. Η μεμψιμοιρία είναι εύκολη, η αναζήτηση λύσεων είναι χρήσιμη. Κάποιοι θέλουν να σταθούν γύρω απ’ τις στάχτες μιας ήττας και «να δειπνήσουν ύστερα όλοι μαζί στον Άδη». Κάποιοι χαϊδεύουν τα όπλα τους για να πολεμήσουν μιαν ακόμα μέρα.
