Η κατεστημένη πολιτική τάξη αυτής της χώρας (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, ΑΝΕΛ, Ένωση Κεντρώων, Ποτάμι και οι ακροδεξιές και νεοναζιστικές αποφύσεις του συστήματος, Ελληνική Λύση, Χρυσή Αυγή κ.λπ.), δεν είναι μόνο χωμένη μέχρι το λαιμό στην διαφθορά, στην υπαλληλία σε ξένα κέντρα και τις παρακμιακές μεθοδεύσεις αλλά και, προσκολλημένη τυφλά σε ξεπεσμένα δόγματα, δεν μπορεί ούτε καν να υποψιασθεί ότι τα δεδομένα στα Βαλκάνια, στη περιοχή μας, στην Ευρώπη και στον κόσμο, στη βάση των οποίων κινείται, δεν υπάρχουν πια και ότι έχουν αλλάξει ριζικά μέσα από βαθιές ανακατατάξεις και ανατροπές.
Η ευρωζώνη, η οποία έχει γίνει θρησκεία και πρόληψη για το ελληνικό πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, έχει, σχεδόν, καταρρακωθεί και ακολουθεί πορεία σήψης και αποσύνθεσης, ενώ περισσότερο μοιάζει με Γερμανική φυλακή λαών που πνίγει οικονομίες και κοινωνίες, ιδιαίτερα του Νότου, η οποίος ειδικότερα τελεί υπό καθεστώς αποικιοποίησης.
Ευρύτερα, η ΕΕ δίνει την όψη μιας πολιτικά διαιρεμένης και σπαρασσόμενης ένωσης με ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά, όπου μια βολεμένη και χρυσοπληρωμένη δεσποτική γραφειοκρατία, προσκολημμένη στην Γερμανική μπότα και στο Γερμανογαλλικό δίδυμο, έχει βάλει ταφόπετρα σε κάθε ίχνος δημοκρατίας, ενώ καταδικάζει όλο και περισσότερο τις κοινωνίες και τους λαούς της στη μιζέρια, στην φτωχοποίηση αλλά και στην εθνική και πολιτιστική ισοπέδωση.
Η ανεπίστρεπτη, πλέον, φυγή της Βρετανίας από την ΕΕ και η διογκούμενη αμφισβήτηση του ευρώ από την Ιταλική κοινωνία, μαζί με την ευρυνόμενη ανυπακοή κυβερνήσεων στους σιδερένιους κανόνες των Βρυξελλών, είναι η μια όψη των διαλυτικών τάσεων στην ΕΕ, ενώ η άλλη αναγνωρίζεται στην κατάρρευση των τελευταίων, ίσως, πολιτικών στηριγμάτων του νεοφιλελεύθερου ευρωολοκληρωτισμού, τα οποία εκπροσωπούνται από την Μέρκελ, τον Μακρόν και τον Γιούνκερ των ιδιωτικών «lear Jet».
Τα «Κίτρινα Γιλέκα» στην Γαλλία σηματοδοτούν κάτι παραπάνω από μια αντίδραση στον άγριο νεοφιλελευθερισμό του Μακρόν.
Αναδεικνύουν το αργό και βασανιστικό τέλος του «ευρωπαϊκού οράματος», το οποίο το χρηματιστικό κεφάλαιο, οι πολυεθνικές ολιγαρχίες, η απληστία των ισχυρών κατεστημένων κέντρων και η αδίστακτη ιμπεριαλιστική νοοτροπία μιας χούφτας χωρών, τείνουν να το μεταβάλλουν σε εφιάλτη.
Από την άλλη, οι ΗΠΑ έχουν χάσει οριστικά και αμετάκλητα τα σκήπτρα της μιας και μόνης αδιαφιλονίκητης επικυρίαρχης δύναμης στον πλανήτη και ιδιαίτερα στην περιοχή μας και τη Μέση Ανατολή. Οι ΗΠΑ, για παράδειγμα, υποχρεώθηκαν να αποσύρουν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις από την Συρία και για πρώτη φορά προωθούνται ερήμην τους κρίσιμες διευθετήσεις στη Συρία και ευρύτερα στη Μ.Ανατολή.
Η παγκόσμια πολιτική, οικονομική και στρατιωτική ισχύς μετατοπίζεται όλο και περισσότερο Ανατολικά με άξονα τους BRICS (Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Νότια Αφρική).
O Τrump, με την σπασμωδική , «αντιορθολογική», υπερσυντηρητική και «αντιφατικά απομονωτική» πολιτική του αντιπροσωπεύει ακριβώς το στίγμα μιας υπερδύναμης που βιώνει την παρακμή, δεν θέλει να το συνειδητοποιήσει και μοιάζει με «τρελό καράβι» χωρίς πυξίδα και χωρίς προβλέψιμη πορεία.
Η παλιά καπιταλιστική Δύση με τα πρωτεία των ΗΠΑ και την σκληρή πειθάρχηση δεν υπάρχει πια.
Ο Δυτικός κόσμος στέκει βαθιά διαιρεμένος και διαπερνάται από όλο και πιο αγεφύρωτες αντιθέσεις και συγκρούσεις.
Οι ΗΠΑ και η Γερμανία αλλά από κοντά και η Ιαπωνία ακολουθούν, πλέον, ασύμβατες, μάλλον, πορείες με συγκρουόμενες τροχιές.
Οι ΗΠΑ αναγορεύονται σιγά σιγά ως ο πιο σκληρός υπονομευτής της Γερμανικής Ευρώπης.
Σε μια τέτοια εποχή της απόλυτης δυτικής παρακμής και των δυτικών αδιεξόδων, όλως παραδόξως, η Ελλάδα διατρέχεται από την πιο τυφλή και την πιο πειθήνια στα χρονικά υπαλληλική συμπεριφορά του πολιτικού κατεστημένου της και πρώτα απ’ όλα της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου, στην παρακμάζουσα Αμερικανογερμανοκρατία.
Το τραγικό είναι ότι αυτή η υπαλληλική νοοτροπία διαπερνάει, με τα σύνδρομα του φόβου και αρκετά μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία τρέμουν να μην απωλέσουν τους ανύπαρκτους ‘«προστάτες» τους, οι οποίοι έχουν σπρώξει και σπρώχνουν ανελέητα όλο και περισσότερο την Ελλάδα σε μια καταστροφή, η οποία, αν επιτρέψουμε να εξελιχθεί, θα αγγίξει τα όρια του εθνικού και κοινωνικού αφανισμού.
Αυτήν την ώρα μόνο η πολιτική τόλμη και μια μεγάλη εκ θεμελίων ανατροπή αποτελούν το μόνο ρεαλιστικό και εφικτό δρόμο για να ανακόψουμε τον κατήφορο και να προχωρήσουμε στην ανασυγκρότηση της χώρας και σε μια πραγματικά πολυδιάστατη στρατηγική διεθνών οικονομικών και πολιτικών σχέσεων.
Για την Ελλάδα το πρόβλημα δεν είναι απλώς και οι εξωτερικές απειλές και ειδικότερα αυτή των εξ ανατολών.
Για την Ελλάδα η κύρια απειλή είναι οι φοβίες της και η καθήλωση της σε ατελέσφορα δόγματα του παρελθόντος, που και αυτά δεν υπάρχουν πια, και η απουσία τόλμης για μια μεγάλη ρήξη με οικονομικά διαπλεκόμενα κέντρα, χρηματιστικές δικτατορίες και ολιγαρχίες.
Η χώρα μας χρειάζεται μια μεγάλη πολιτική, πολιτιστική και αξιακή αλλαγή στην ίδια την κοινωνία μας, που θα βάλει στο περιθώριο κάθε μορφή “ραγιαδισμού” και “δωσιλογικών” αντιλήψεων και θα την γεμίσει με αυτοπεποίθηση, αλληλεγγύη και ένα νέο δυναμισμό. Και αυτή η ελπιδοφόρα αλλαγή είναι πολύ πιο αναγκαία για όλους αυτούς που σήμερα δοκιμάζονται σκληρά, φτωχοποιούνται και εξαθλιώνονται και παρά ταύτα, ευχαριστούν για τα “ψίχουλα”, γλείφοντας συχνά και τους ”δημίους” τους.
Κ.Τ.
