Είναι ανώφελο, όπως πολλοί υποστηρίζουν, να ασχολείται κανείς με το βαθμό του συντηρητισμού, της κυβέρνησης. Είναι γνωστές οι πολιτικές θέσεις της Νέας Δημοκρατίας από την πρώτη στιγμή που υφίσταται ως σχηματισμός. Όχι μόνο αυτές, αλλά και ο τρόπος που προσπαθεί να τις καμουφλάρει πίσω από πατριωτικές κορώνες και εξάρσεις συνθηματικού τύπου, βγαλμένες από εποχές Επταετίας και Εμφυλίου.
Ναι, ή Ν.Δ είναι η σκληρή δεξιά με τα ακραία χαρακτηριστικά και τον επιθετικό λόγο απέναντι στα λαϊκά στρώματα. Καθετί, που εντάσσεται στο πολιτικό πρόγραμμά της, συνιστά ευθεία άρνηση της δημοκρατίας και της πίστης σε μια ευνομούμενη κοινωνία. Βασικό της δόγμα είναι η συντήρηση της ιδιωτείας και της ατομικότητας που εκφράζονται στο σλόγκαν «Εγώ τα θέλω όλα, γιατί είμαι ισχυρός και πρέπει να τα έχω!». Η δίψα τους για εξουσία το καταδεικνύει φανερά.
Έτσι λοιπόν στη μπλε μας Μήτσομποδγανία, η έννοια συνείδηση είναι πια συχνότερα προιόν ύβρης και όχι εντιμότητας. Εξάλλου, στην Ελλάδα ή τιμή παραλληλίζεται με την αξία του χρήματος έχοντας ως επί το πλείστον υλική σημασία. Οι απόψεις ατόμων που ξεκίνησαν την σταδιοδρομία τους ως ημιμαθείς δημοσιογράφοι σε χρηματοπιστωτικά σαλόνια, όντας ουσιαστικά υπάλληλοι του τραπεζικού συστήματος, που φέρει την πρώτιστη ευθύνη για την πολιτική φτωχοποιήσης των πολιτών, ταυτίζονται δυστυχώς με την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας που παρά την υλική και τεχνολογική πρόοδο αδυνατεί να ερμηνεύσει τον εαυτό της βοηθώντας τον να ελευθερωθεί από τις φυλακές του.
Ο Μπάμπης και ο εκάστοτε Μπογδάνος εκφράζει την καθιερωμένη λογική της σάπιας τηλεόρασης που φαντάζει ακόμη, ως πηγή ψυχαγωγίας, τιμημένης με την αξία του μωβ χαρτονομίσματος που πια έχει καταντήσει βασικός στόχος στην συνείδηση του σαγιοναράκια Έλληνα, αν και ζωή του απαξιώνεται διαρκώς. Όλο αυτό το κομμάτι αντανακλά, μέσω των απόψεων αυτών και όχι μόνο, σε μια συνείδηση που δομείται σε μέτρα και σταθμά εξουσιαστών πυροβολώντας αυτοθέλητα τον εαυτό της.
Μια συνείδηση που βρίσκεται στην σκιά μιας ελιτίστικης λογικής, με στόχο ένα συνεχές πλήγμα στην πραγματικότητα και στην ηθική αξία του πνεύματος. Το ότι το νερό είναι κοινωνικό αγαθό και όχι προϊόν κερδοφορίας είναι γνωστό. Έχει καταντήσει άποψη μη αποδεκτή για μεγάλη μερίδα πολιτών. Χτυπώντας το βασικότερο στοιχείο της φύσης, το νερό, χτυπιέται παράλληλα κάθε μορφή ζωής ανθρώπινης ή μη. Η μετατροπή του ανθρώπου σε εργαλείο απόκτησης κέρδους και μόνον είναι το βασικό στοιχείο της συνείδησης, όχι μόνο του Μπάμπη Παπαδημητρίου, αλλά και του καθενός από τους υπηρέτες αυτής της δημοσιογραφικής ελίτ που είναι κομμάτι της ευρύτερης ολιγαρχίας.
Όταν λοιπόν η συνείδηση επικαλείται από αυτά τα άτομα, καταντά αμετροέπεια. Μια φιλοσοφία που αντλείται από τα μαγγανοπήγαδα της μεσαιωνικής μοναρχίας και των πλουτοκρατών του τότε και του σήμερα. Ένα μέτρο χαμένο από καιρό, με την ενημέρωση να είναι κατηχητικό μάθημα ατόμων που φαντάζουν στη σκέψη των δασκάλων ανόητα και ηλίθια. Τέτοιοι αισθάνονται οι λήπτες των μηνυμάτων που αναπαράγονται από τους εκάστοτε κοινωνικούς αναμορφωτές. Και η αναμόρφωση εδώ στέφεται με την κατασκευή της συνείδησης, σε ένα αντικείμενο προσαρμόσιμο που στέκεται δεκτικά σε όλες τις σε βάρος του αλλαγές. Αυτό μελετά και ο Νόαμ Τσόμσκι
Κρατώντας κατηχημένη την συνείδηση των πολιτών, επιτυγχάνεται το συνεχές τορπίλισμα του ανθρωπιστικού ιδεώδους, των πανάρχαιων αξιών της δημοκρατίας της ελευθερίας και του κοινωνικού κράτους, που και οι Μπάμπηδες ομνύουν υπέρ τους, όταν τους ασκείται κριτική. Μόνο όταν αυτοί έχουν το λόγο υπάρχει αληθινή δημοκρατία. Ένα πολίτευμα τηλεοπτικό που περιορίζεται σε ένα plasma κουτί, κατασκευασμένο από άτομα και συνειδήσεις πλασμένες, να παίζουν το ρόλο τους, μέσα στην εποχή της αφαίμαξης.
Ο Μπάμπης, ο Μπογδάνος και ο Μαρκόπουλος είναι η κατάντια της νεοελληνικής, ή πιο φανερά της ελληνικής συνείδησης. Η λογική τους συμβαδίζει με αυτή των υπνωτισμένων από τα βλακοκούτια, στα οποία εμφανίζονται, σπέρνοντας το μίσος για τα πάντα, έχοντας τη νοοτροπία της πυγμής και την αίσθηση του ισχυρού που ζητά την περαιτέρω καταβαράθρωση των θεωρούμενων υπανθρώπων. Σήμερα στόχος είναι το νερό, αύριο το ηλεκτρικό ρεύμα και η Δ.Ε.Η, σε κανά μήνα τα λεωφορεία, ή τα σχολικά βιβλία.
«Η δημοκρατία θα νικήσει» διαλαλούσε στα κανάλια ο Άδωνις το 2012, εννοώντας το είδος της δημοκρατίας της τηλεόρασης. Και νίκησε από παλιά, αφομοιώνοντας τέλεια το φασισμό παραμένοντας στη λογική των τότε Παπάγων και των Καρατζαφέρηδων του σήμερα. Όπως όταν ο Μπάμπης ζητούσε μια σοβαρή Χρυσή Αυγή. Τέλος πάντων ας βγει τόσο η λογική, όσο και η συνείδηση από το καλούπι ενός δελτίου ειδήσεων κερδίζοντας την πραγματική της φωνή. Μια φωνή Πολιτείας και όχι οχλοκρατίας βγαλμένης από τα βιβλικά χρόνια έλευσης σωτήρων. Βάρβαροι πλέον δεν υπάρχουν, όπως μας λέει ο Καβάφης. Απλά βρίσκονται στα σπίτια του καθενός ως συνείδηση.
