«με βούρκο αν το μολύνεις… από πού θα πιεις καθαρό νερό»
Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε και το ποδόσφαιρο !!! Κάπως έτσι μπορεί να λένε οι επόμενες γενιές. Θα αντιμετωπίζουν το πραγματικό ποδόσφαιρο σαν μακρινό παρελθόν… κάτι που υπήρξε στην Ιστορία. Και για να είναι πιο παραδειγματικοί θα δείχνουν κάτι που προσομοιάζει με αυτό. Κάτι λίγο πολύ που μοιάζει και με το σημερινό: αυτό που έγινε στο Πανθεσαλλικό στάδιο.
Από την άλλη πλευρά η ηγεσία του ποδοσφαίρου, εγκλωβισμένη στα πολιτικά παιχνίδια αποπροσανατολισμού και υποταγής της τρόικας εσωτερικού και εξωτερικού δεν εμπνέει σχεδόν κανέναν. Αντίθετα, ενισχύει τη μοναξιά και την απογοήτευσή του κόσμου και την απομάκρυνσή του από τους συλλογικούς χώρους του αθλητισμού. Κλεισμένοι στο μικρόκοσμο τους παρακολουθούν αμήχανοι και ανήμποροί το ποδόσφαιρο να πεθαίνει. Μοιραίοι, δειλοί και άβουλοι αντάμα.. προσμένουν ίσως κάποιο θαύμα.
Τρέμω στην ιδέα ότι το ένα αφεντικό διαδέχεται ένα άλλο και πάλι από την αρχή πηγαίνουμε προς τα πίσω. Δεν θέλω να το παραδεχθώ, για να μην πέσω σε κατάθλιψη. Και ολοένα δεν με αφήνουν να ησυχάσω… ή να μείνω στις ψευδαισθήσεις μου, που μου επιτρέπουν να χαίρομαι με το γιο μου κάθε βδομάδα το γήπεδο. Δεν με αφήνουν όλοι αυτοί οι δήθεν άνθρωποι του ποδοσφαίρου που ως ιθαγενείς γλύφουν το χέρι του ευεργέτη τους.
Οι δήθεν άνθρωποι του ποδοσφαίρου που έμαθαν να το χρησιμοποιούν για να στήσουν διαπλοκές και να εξυπηρετήσουν συμφέροντα. Είναι βλέπεις το μαζικότερο και λαϊκότερο άθλημα. Είναι το αποκούμπι του ταλαίπωρου ανθρώπου. Των ανθρώπων που διακρίνεις στα πρόσωπά τους την ελπίδα που έχει χαθεί, το όνειρο που τους διέψευσε, τον έρωτα για όλα γύρω τους που ποδοπατήθηκε, τη συντροφικότητα που δοκιμάστηκε, τη ζωή που αφαιρέθηκε, τον ενθουσιασμό που ακρωτηριάσθηκε και το χαμόγελο που σβήστηκε. Σαν μια πράξη ανθρώπινου επαναπροσδιορισμού.
Συμφέροντα και διαπλοκές. Το ξεπούλημα του Λιμανιού στη Θεσσαλονίκη και η τροπολογία για να χαριστούν τα 38 μύρια περιλάμβανε αυτή τη φορά και το κύπελλο σε τιμή ευκαιρίας, αλλά και τις εικόνες ντροπής και παρακμής .
«Το κύπελλο σε τιμή ευκαιρίας.»
Αυτό είπε και ο μπάρμπα Μήτσος.
«Το κύπελλο σε τιμή ευκαιρίας. Μέσα στα ανταλλάγματα στο νέο Βαρώνο. Επιβράβευση για τις πολιτικές του υπηρεσίες»
Τον συνάντησα στο καφενείο μετά τον αγώνα. Εκεί παρακολουθούσε τους εκτός έδρας αγώνες της ΑΕΚ. Στους εντός έδρας ήταν πάντα στο γήπεδο.
Δεν μιλούσε και έπινε ένα τσιπουράκι, αν και ο γιατρός δεν του το επέτρεπε. Τον κατάλαβα.
«Εντάξει μπάρμπα Μήτσο, μπάλα είναι, μην σκάσεις. Θα πάθεις και τίποτα.»
Τόλμησα να του πω.
Δεν μίλησε. Παρήγγειλε και δυο ακόμα τσίπουρα. Ένα για μένα και ένα για εκείνον. Δεν είχε συνηθίσει να κλαίγεται ο μπάρμπα Μήτσος, ούτε να μιλάει για τον διαιτητή, για στημένα, για ΕΠΟ και τέτοια. Τίποτα. Την ομάδα και την ιστορία ακουμπούσε. Απίστευτο ο μπάρμπα Μήτσος δεν θέλει να έρθει στο γήπεδο μετά από χρόνια. Τόσο πολύ πληγώθηκε; Ίσως. Και δεν είναι ο μόνος.
Και όμως τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα. Τραγουδούν, αλλά πολύ φάλτσα. Δεν αρέσει στον κόσμο να ακούει αυτά τα χιλιοπαιγμένα και κακοποιημένα τραγούδια. Και μάλιστα όταν αυτός υποφέρει, δοκιμάζεται. Και αυτό το εκμεταλλεύονται οι άλλοι… οι επιτήδειοι.
Τα τραγούδια αυτά που δεν ακούγονται λένε ότι ακόμα και τώρα, μετά τις αλλεπάλληλες ήττες του ποδοσφαίρου κάτι μπορεί να γίνει…..
Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα και θα συνεχίσουν να τραγουδάνε… έστω και φάλτσα. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας όπως τη θέλουμε, τουλάχιστον μην την ξεφτιλίσουμε έλεγε ο ποιητής.
Κι εμείς αυτό θα κάνουμε… δεν θα γίνουμε συνένοχοι ενός φόνου. Δεν θα γίνουμε συνένοχοι στον πλήρη ευτελισμό του αθλητισμού.
Σωστά το λέει ο παππούς ο Αισχύλος: «βορβόρω δ’ ύδωρ λαμπρόν μιαίνων ούποθ’ ευρήσεις ποτόν» (με βούρκο αν το μολύνεις… από πού θα πιεις καθαρό νερό).
