Η ιστορία που θα σας διηγηθώ σήμερα είναι φανταστική, αλλά αντιστοιχεί σε χίλιες πραγματικές.
Με το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, του Μεγάλου Πολέμου όπως τον είπαν τότε, όλα άλλαξαν στη Δύση. Το σφαγείο των χαρακωμάτων είχε υπερβεί όλα όσα έως τότε γνώριζαν οι άνθρωποι. Πλήθος στρατιωτών επέστρεψαν στα σπίτια τους ράκη, ανάπηροι, τρελοί, επαναστατημένοι. Η λογοτεχνία άλλαξε, οι τέχνες επίσης, μνημεία του Aγνώστου Στρατιώτη κόσμησαν (και στοίχειωσαν) όλη τη Δύση. Ο πόλεμος σκότωσε τη Βικτωριανή αμεριμνησία, σκότωσε τις αυταπάτες του Laisser faire (της α’ παγκοσμιοποίησης) και τον ευδαιμονισμό (ως προσδοκία έστω των πολλών) της Belle époque.
Το 1918 ο πόλεμος έκανε ένα διάλειμμα έως το 1939, όταν ξαναβγήκε από την κόλαση και άρχισε ξανά να οργώνει τη Γη με φωτιά και ατσάλι. Η αποθηρίωση που είχε προκαλέσει ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και χαρακτήρισε όλον τον Μεσοπόλεμο με την κρίση του ’29 και την άνοδο του φασισμού βρήκε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μια κορύφωση που έως τότε ούτε ο Σατανάς είχε ποτέ ελπίσει ότι θα συμβεί επί της Γης. Το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, η συστηματική εξόντωση των κομμουνιστών, των αιχμαλώτων πολέμου και όλων των αδύναμων να υπερασπισθούν τον εαυτό τους, των ομοφυλόφιλων, των αθίγγανων, των «γενετικώς υπανθρώπων» και άλλων, έδωσαν στη Φρίκη μια περίοπτη θέση στα ανθρώπινα.
Λέμε ότι δεν θα ξεχάσουμε ποτέ (κι αυτό εις ό,τι αφορά τους απλούς ανθρώπους είναι ακόμα αληθές, αν και η μνήμη ξεθωριάζει όπως και η ιστορία, που σχετικώς αναθεωρείται), όμως η σύρραξη του 1939-1945 κληροδότησε στον πόλεμο αναβαθμισμένες ικανότητες. Κληροδότησε επίσης σε όσους κινούν τα νήματα πρόσθετες δυνατότητες. Όχι μόνον εις όσα αφορούν τις πυρηνικές παραμέτρους, αλλά κυρίως εις όσα αφορούν τον γεωπολιτικό έλεγχο. Σε αυτό το επίπεδο, η κληρονομιά των Ναζί είναι ασυναγώνιστη.
***
Ο πόλεμος από την εποχή του ελληνορωμαϊκού – δυτικού τρόπου να διεξάγεται δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ μαχητών και αμάχων (όπως μαρτυρούν η Θήβα, η Καρχηδόνα, η Κόρινθος και όπου αλλού δεν έμεινε λίθος επί λίθου). Όμως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι επιχειρήσεις στο Βιετνάμ, στο Ιράκ και αλλού απέδειξαν ότι δεν υπάρχουν όρια στον αμοραλισμό και την αποκτήνωση, ότι οι παρακαταθήκες του Γ’ Ράιχ στη διεξαγωγή του πολέμου είναι πιο εφιαλτικές απ’ όσον αισθανόμαστε (όσον οι ναπάλμ ή τα χημικά αέρια ή οι βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου σκάνε μακριά από μας, στο κεφάλι του γείτονα). Και από το Βιετνάμ και από το Ιράκ και από άλλα πολεμικά μέτωπα οι στρατιώτες γυρίζουν πίσω σακατεμένοι, τρελοί, ράκη, χωρίς κανείς να γνωρίζει αν η τρέλα του πολέμου ή τα χαπάκια που τους έδιναν για να τον διεξάγουν, τους έβλαψαν περισσότερο. Αμερικανοί στρατιώτες που επέστρεφαν απ’ το Ιράκ λόγου χάριν δολοφονούσαν (και δολοφονούν) οίκαδε φίλους, συγγενείς κι αγνώστους ακριβώς όπως δολοφονούσαν παιδάκια στις χώρες όπου ο ιμπεριαλισμός εξήγαγε κι εξάγει δημοκρατία.
Η σκηνή λοιπόν της ιστορίας μας ξετυλίγεται στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Σε μια επαρχιακή πόλη της Γερμανίας δύο παππούδες, ο ένας χωρίς πόδια και ο άλλος με ένα μόνον χέρι, χαζεύουν στο πάρκο μερικά παιδάκια που παίζουν ποδόσφαιρο. Στα αυτιά των δύο βετεράνων, προφανώς πρώην στρατιωτών, φθάνουν οι παιδικές φωνές, άλλες στα γερμανικά, άλλες στα τουρκικά, καθώς οι ντρίμπλες, οι πάσες, τα σουτ και οι αποκρούσεις ξεδιπλώνονται στο μικρό γηπεδάκι της Super League των παιδιών.
Οι δύο καλοσυνάτοι παππούδες, ανάπηροι πολέμου, είναι φανερό ότι κάποτε υπήρξαν θηρία της Βέρμαχτ ή των Βάφεν Ες Ες. Όμως οι νουθεσίες τους στα παιδάκια για τη χαρά της ζωής και το αγαθό της ειρήνης (μιλώντας σε τουρκάκια, γερμανάκια, ελληνάκια) έδειχναν ότι τα πρώην θηρία της Βέρμαχτ, οι σύντροφοι των απανταχού Αγνώστων Στρατιωτών, είχαν όντως επιστρέψει στην πατρίδα – στην πατρίδα της γειτονιάς και της κοινότητας. Κι όχι στον εφιάλτη των αέναων πολέμων και των οιονεί συρράξεων, όπως αυτή που πάνε να φυτέψουν τώρα οι Αμερικανοί σε μια ακόμα περιοχή των Βαλκανίων ή επιμελούνται στο Κουρδιστάν, στα Ίμια κι όπου αλλού η γεωστρατηγική τους χρειάζεται φωλιές θανάτου.
Προσέξτε: Τη φρίκη των Ολοκαυτωμάτων που οι λαοί τείνουν να ξεχάσουν, αυτοί που θέλουν να ξεχάσουμε, τη θυμούνται οι ίδιοι πολύ καλά και αναλόγως αξιοποιούν τις μεθόδους και τα εργαλεία της πιο θανάσιμης κληρονομιάς.
***
Έχουμε γίνει χαζοχαρούμενοι. Οι Αμερικανοί υπαγορεύουν στη FYROM και σε μας τι να κάνουμε και, ασχέτως αν μπορούν οι δύο χαζοχαρούμενες πλευρές καν να το διεκπεραιώσουν, οι προσπάθειες που εκατέρωθεν καταβάλλονται για την αλληλοκαταστροφή μας είναι εργώδεις. Παίζουμε με τη φωτά. Αν μάλιστα ο Τσίπρας αποσυνδέσει το όνομα από τα αλυτρωτικά(αφήνοντάς τα στο έλεος μιας υπόσχεσης όπως έκαμε με το χρέος) τότε δεν βάζει μόνο το δικό του κεφάλι στον ντορβά, αλλά την ψυχή της χώρας.
Ξέρω ότι σας φαίνεται παράξενο να ενθυμούμαι ιστορίες παλαιών στρατιωτών και να τις συνδέω με τα σχέδια των Αμερικανών στη Βαλκανική, αλλά, αν κάποιοι απ’ τους στρατιώτες
των πολέμων γλύτωσαν από την τρέλα των μαχών κι επέστρεψαν στις Ιθάκες τους, οι γεννήτορες της τρέλας δεν έχουν Ιθάκες να επιστρέψουν, έχουν Νταχάου να συντηρήσουν.
Σκεφθείτε μόνον ότι ακόμα και εις καιρούς ειρήνης, η οικονομική δικτατορία που έχουν επιβάλει σε φρικτές καταστάσεις οδηγεί. Όπως αυτή με τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία που δοκίμαζε πάνω σε ανθρώπους τις συνέπειες των καυσαερίων. Δεν λένε να ξεκολλήσουν από τους θαλάμους αερίων τα κτήνη…
*Πηγή: topontiki.gr
Κε Σταυρόπουλε για πρώτη φορά σας γνώρισα από τύχη σε μια έκθεσή των γελοιογραφιών – σκίτσων σας στο μύλο στην Θεσσαλονίκη αν θυμάμαι καλά το 2000 ή το 1999, παρακολουθώ τόσο την σκιτσογραφία σας όσο και τις απόψεις σας, μαζί κάναμε το λάθος και πιστέψαμε τον ΣΥΡΙΖΑ εκείνη την εποχή της αυταπάτης.
γράφω να σας εκφράσω τόσο τον θαυμασμό μου στο εικαστικό τμήμα του έργου σου αλλά και στην αλήθεια της γλώσσας απέναντι στην νεοφιλελεύθερη ψευτό αριστερά, υπενθυμίζοντας η αριστερά δεν είναι ιδεολογία ή ψεύτικα λόγια του κάθε Τσίπρα, αλά ανάγκη, ανάγκη επιβίωσης.