(Ολοταχώς προς τον παγκόσμιο φασισμό;)
Η πορεία της πολύπαθης ανθρωπότητας μετά από το μακελειό του Πρώτου, με 66 εκατομμύρια νεκρούς, και του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, με 80 εκατομμύρια νεκρούς, κινήθηκε από τον φασισμό, τον ναζισμό και τον απολυταρχισμό προς την αστική δημοκρατία και την ειρηνική συνύπαρξη. Η ιστορία διδάσκει ότι οι πόλεμοι αποτελούν συνέπεια του αβυσσαλέου ανταγωνισμού μεταξύ των λεγόμενων ‘εθνικών κεφαλαίων’ με την μορφή των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για την εξασφάλιση και την επέκταση των ζωνών επιρροής και της παγκόσμιας ηγεμονίας. Η ιστορία διδάσκει επίσης ότι οι λαοί από έναν σχετικά μεγάλο βαθμό ανοχής και πέρα που οδηγεί στην τήξη των θεμελιακών θεσμών της βιολογικής και της εθνικής ύπαρξής τους, περνούν, άλλοι στο «παρά πέντε» και άλλοι στο «και πέντε» στην αντίσταση ενάντια στο κεφάλαιο και στους μηχανισμούς του απαιτώντας ‘ψωμί, παιδεία, ελευθερία’, δημοκρατία και ειρήνη.
Αυτή η αντίσταση και η απαίτηση των λαών της Ευρώπης, αλλά και όχι μόνο, ανάγκασε τα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα του καπιταλισμού να συνάψουν μεταξύ τους ένα είδος ιμπεριαλιστικής ειρήνης που θα περιόριζε τον μεταξύ τους καταστροφικό ανταγωνισμό, αλλά και θα οριοθετούσε τις σχέσεις του Κεφαλαίου με την Εργασία στα πλαίσια της λεγόμενης ‘οικονομίας της αγοράς’ και συνεπώς στα πλαίσια μιας αντίστοιχης ‘αγοράς εργασίας’ ελεγχόμενης από θεσμούς και μηχανισμούς του κεφαλαίου που θα επέβαλε ένα είδος ‘κοινωνικής ειρήνης’ ελέγχου και υποταγής της Εργασίας με την βοήθεια της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, αλλά και του μετέωρου και ελίτικου ‘αριστερού’, ανατολικού τριτοτεταρτοδιεθνιστικού τύπου, εργατισμού και του δυτικού τύπου εργαλείου εξουσίας του κεφαλαίου αριστεροκεντροδεξιού εργατοπατερισμού.
Στα πλαίσια τής, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής ειρήνης διαμορφώθηκε (1951) με πρωταγωνιστές τα ισχυρότερα κέντρα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, αλλά και υπό την πίεση των λαών των ευρωπαϊκών χωρών, η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ), που στη συνέχεια εξελίχθηκε (1958) σε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) για να καταλήξει (1993) στην σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), με όραμα και κατεύθυνση, και μέσω της θεσμικής, οικονομικής και κοινωνικής σύγκλησης, τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, που θα καθιστούσαν τους λαούς της Ευρώπης παράγοντες ειρηνικής προόδου και κοινωνικής ισότητας. Αυτό το όραμα των ευρωπαϊκών λαών αποδείχτηκε ότι σε συνθήκες καπιταλισμού δεν είναι ρεαλιστικό και συνεπώς είναι ανέφικτο όσο θα υπάρχει καπιταλισμός.
Από τα τέλη του 20ου και ιδιαίτερα από τις αρχές του 21ου αιώνα, ζούμε στιγμές αποκάλυψης από την κατάρρευση της ασταθούς ιμπεριαλιστικής ειρήνης, που συμπίπτει με την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ, επειδή η κεντρική εξουσία, αλλά και οι περιφερειακές εξουσίες του επέλεξαν να μετασχηματίσουν, για λογαριασμό τους βέβαια, τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό τους ανατολικού τύπου σε καπιταλισμό δυτικού τύπου. Και για να θυμηθούμε τον Κλαούζεβιτς, η ιμπεριαλιστική ειρήνη αποτελεί τη συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα, μόνο που οι πόλεμοι μεταξύ των μεγαλοϊμπεριαλιστικών δυνάμεων διεξάγονται πια μέσω ‘ανώνυμων ιδιωτικών εταιριών πολέμου’ και μέσω αντιπροσώπων τόσο με την γνώριμη μορφή των λεγόμενων ‘εμφύλιων πολέμων, όσο και με την μορφή των αμερικανοΝΑΤΟϊκών τοπικών πολέμων, υποτίθεται ενάντια στην τρομοκρατία που κατασκευάζεται στα σκοτεινά δωμάτια και με τα δολάρια των μυστικών υπηρεσιών των ανταγωνιζόμενων επίδοξων παγκόσμιων ηγεμόνων, στην πραγματικότητα όμως αυτοί οι πόλεμου έχουν σαν στόχο τους λαούς και τις χώρες εκείνες που παρουσιάζουν ιδιαίτερο γεωπολιτικό ενδιαφέρον και αρνούνται να υποταχθούν στα τυχοδιωκτικά σχέδια του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου.
Το ξαναζωντάνεμα του απάνθρωπου και καταστροφικού κεφαλαιοκρατικού ανταγωνισμού που παίρνει την μορφή του αμερικανικού, ρωσικού, κινέζικου και ευρωπαϊκού μανιακού καπιταλισμού/ιμπεριαλισμού δεν προβληματίζει μόνο τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, δηλαδή τις τοπικές/εθνικές κοινωνίες και την εργαζόμενη ανθρωπότητα συνολικά που όλο και περισσότερο, όλο και περισσότεροι προσανατολίζονται σε μοντέλα αμεσοδημοκρατικής κοινωνίας, αλλά προβληματίζει και το ίδιο το κεφαλαίο που ξαναμπαίνει στον αστερισμό της αλληλοσφαγής. Αυτός ο προβληματισμός του κεφαλαίου οδήγησε τον σκληρό πυρήνα του καπιταλισμού στην ιδέα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου, στα πλαίσια της οποίας όλοι οι επιμέρους καπιταλισμοί οφείλουν να συσσωματωθούν σε ένα παγκόσμιο σύστημα υπό μια και ενιαία καθοδήγηση προς αποφυγή του μεταξύ τους ανταγωνισμού και για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση του κοινού εχθρού του κεφαλαίου, των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού.
Γι αυτόν τον λόγο ο σκληρός πυρήνας του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου καταστρέφει, με τους διεθνείς πολιτικούς (Οργανισμός Ενωμένων Εθνών), χρηματοπιστωτικούς, (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Παγκόσμια Τράπεζα), εμπορικούς, (Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου) και κατασταλτικούς, (ΝΑΤΟ και οι 1000 και πλέον αμερικανικές βάσεις), βραχίονές του, χώρες, οικονομίες και πολιτισμούς για το χτίσιμο μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων, στα πλαίσια της οποίας χαλαρώνουν τα εθνικά σύνορα, εκχωρούνται κυριαρχικά δικαιώματα, αφαιρούνται εργασιακά δικαιώματα, συρρικνώνεται το κοινωνικό κράτος, περιστέλλονται πολιτικές και πνευματικές ελευθερίες, ευνουχίζεται ακόμα και η αστική δημοκρατία, ενισχύονται αυταρχικές, ρατσιστικές και φασιστικές συμπεριφορές και οργανώσεις με αποτέλεσμα την καλπάζουσα ανάπτυξη των πολιτικών δυνάμεων του απολυταρχισμού.
Κι αυτό γιατί το κεφάλαιο ως κοινωνική σχέση όπου οι λίγοι εξουσιάζουν τους πολλούς μέσω των ακραίων οικονομικών ανισοτήτων, οι οποίες πηγάζουν από την ακραία ανισοκατανομή της ατομικής ιδιοκτησίας[1] πάνω στα μέσα παραγωγής, η οποία, ατομική ιδιοκτησία ως πηγή μεγάλου πλούτου και εξουσίας, αποτελεί το ‘ιερό δισκοπότηρο του καπιταλισμού’ και προστατεύεται ως το ‘υπέρτατο δικαίωμα’, το ‘δικαίωμα των δικαιωμάτων’, πάνω από το οποίο δεν υπάρχει άλλο δικαίωμα, ακόμα ούτε και αυτό της ζωής και της ελευθερίας, δεν μπορεί να λειτουργήσει σε συνθήκες ειρήνης και γι αυτό υπονομεύει με κάθε τρόπο ακόμα και κάθε απόπειρα συνθηκολόγησης μεταξύ κεφαλαίων, αλλά και μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες οργανώνεται μια κατά μέτωπο πολυεπίπεδη και πολυδιάστατη επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού με την μορφή της επιστημονικά επεξεργασμένης νεοφιλελεύθερης ιδεολογικής προπαγάνδας και παραπληροφόρησης, της αναζωογόνησης των σκοταδιστικών μύθων, της νεκρανάστασης των ‘θεών’[2] και των εκκλησιαστικών ιερατείων και της καλλιέργειας του εξουσιαστικού φόβου με σκοπό και στόχο την υποταγή των επιμέρους κοινωνιών και της εργαζόμενης ανθρωπότητας συνολικά στα σχέδια του αμερικανισμού[3] που για να επιβληθεί ως το μοναδικό κέντρο της παγκοσμιοποίησης κατονομάζει Κίνα, Ρωσία και Ευρώπη ως δυνάμεις του κακού και τις απειλεί άμεσα ή έμμεσα με καταστροφή.
Μπροστά σ’ αυτήν την γκρίζα κατάσταση η ΕΕ, που είναι σε μεγάλο βαθμό ενεργειακά εξαρτημένη από την Ρωσία, αλλά ταυτόχρονα είναι ενταγμένη στο ιμπεριαλιστικό αμερικανοΝΑΤΟϊκό ‘σύστημα ασφάλειας του κεφαλαίου’, προσπαθεί, ανεπιτυχώς βέβαια, να κρατήσει ισορροπία ίσων αποστάσεων, πράγμα που δοκιμάζει την εσωτερική της συνοχή και την οδηγεί στην διάλυση, όσο ο νεογερμανισμός δεν αποκεφαλίζεται και οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν διεκδικούν τον αυτοπροσδιορισμό τους και δεν επιλέγουν τον αντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό δρόμο που οδηγεί στην κοινωνική ισότητα και στην άμεση δημοκρατία σε τοπικό, εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο, πράγμα που για μια ακόμα φορά θα αναδείκνυε την Ευρώπη σε πρωτοπόρο της κοινωνικής προόδου και του πολιτισμού και παγκόσμιο παράδειγμα για τους λαούς των άλλων ηπείρων. Για να γίνει αυτό μπορετό η ΕΕ οφείλει με πρωτοβουλία και επιλογή των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, και όχι του κεφαλαίου και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, να απομακρυνθεί από τον αμερικανισμό και να απεξαρτηθεί από το συγκεντρωτικό ενεργειακό σύστημα που βασίζεται στα ορυκτά καύσιμα, υιοθετώντας ένα αποκεντρωτικό ενεργειακό σύστημα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας με βάση το υδρογόνο[4] που προσφέρει άφθονη, φτηνή και καθαρή ενέργεια σε επίπεδο ιδιοπαραγωγού-χρήστη ενέργειας που απαλλάσσει χρήστες ενέργειας, κοινωνίες, έθνη και ανθρωπότητα από την εξάρτησή τους από τα ελάχιστα μονοπώλια ενέργειας ορυκτών καυσίμων που ταυτίζονται υπαρξιακά με τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό.
Στο βαθμό που η λαοί της Ευρώπης και η ΕΕ που διαθέτουν την μεγαλύτερη, από όλους τους λαούς του πλανήτη, αγωνιστική παράδοση κοινωνικής προόδου, ελευθερίας δημοκρατίας και πολιτισμού δεν αναπροσανατολίζονται και δεν ταυτίζονται με το διαχρονικό όραμα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού για μια κοινωνική οργάνωση στη βάση της κοινωνικής ισότητας και του αμεσοδημοκρατικού αυτοπροσδιορισμού στον ίδιο βαθμό γίνεται προφανές ότι η ‘ιμπεριαλιστική ειρήνη’ πνέει τα λοίσθια και ένας νέου τύπου ιμπεριαλιστικός πόλεμος προβάλλει στο προσκήνιο με σκοπό να διασωθεί η κυριαρχία του κεφαλαίου πάνω στην Εργασία, πολτοποιώντας χώρες, έθνη, οικονομίες και τους επιμέρους πολιτισμούς, αποδεκατίζοντας την ανθρωπότητα και καταστρέφοντας σταδιακά όλους τους υλικούς όρους διατήρησης της ζωής πάνω στον πλανήτη Γη και ιδιαίτερα σε περιοχές πηγών ορυκτών καυσίμων προκαλώντας τεράστια προσφυγικά και μεταναστευτικά κύματα που αναγκάζουν εκατομμύρια ανθρώπων να υποβαθμίζονται από διεκδικητές ενός καλύτερου κόσμου σε επαίτες επιβίωσης, αλλά και σε αντικείμενο άγριας εκμετάλλευσης και κερδοσκοπίας.
Οφείλουμε όλοι να κατανοήσουμε την σημασία που έχει η συσσώρευση όπλων μαζικής καταστροφής, θρησκευτικού μίσους, ιδεολογικού φανατισμού, οικονομικής αποσταθεροποίησης και κοινωνικής χαλάρωσης σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη και μάλιστα σ’ εκείνες που διαθέτουν στο υπέδαφός τους ορυκτά καύσιμα και άλλης μορφής σημαντικό ορυκτό πλούτο, για να δούμε τι μας προετοιμάζουν τα μεγάλα αφεντικά του πλανήτη και οι επίδοξοι ηγεμόνες της ανθρωπότητας. Όπως επίσης οφείλουμε να κατανοήσουμε και το φαινόμενο της εμφάνισης και της προϊούσας ανάπτυξης του ευρωσκεπτισμού, του λαϊκισμού, του από σκοτεινά κέντρα ιδεολογικά και οικονομικά κατευθυνόμενου ‘επαναστατικού’ και ‘αριστερού’ ακτιβισμού, των μεσσιανικού τύπου ‘κουμποροφόρων λαϊκών απελευθερωτών’, του ρατσισμού, του νεοναζισμού, του νοσηρού εθνικισμού και του φασισμού που εισέρχονται το ένα μετά το άλλο στα αστικά κοινοβούλια, συμμετέχουν σε κυβερνητικά σχήματα, γίνονται συγκυριακά και με τη βούλα του ‘αόρατου χεριού’ κάποιου Μεγάλου Αδερφού πλειοψηφικές κυβερνήσεις και ‘πρόεδροι δημοκρατιών’ που πασχίζουν να υποκαταστήσουν τις κοινωνίες και τα γνήσια αντισυστημικά κοινωνικά κινήματα και να καθηλώσουν τις κοινωνίες στους καναπέδες, αναγκαία και ικανή συνθήκη για να προχωρήσουν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια του σκληρού πυρήνα του κεφαλαίου δια των αχυρανθρώπων του κεφαλαίου σε ρόλο μακελάρηδων και επίδοξων ηγεμόνων.
Άτομα, κοινωνίες, έθνη και ανθρωπότητα έχουμε μια μόνο δυνατότητα να αλλάξουμε την πορεία της ιστορίας και να την επαναφέρουμε στις σταθερές γραμμές της διαχρονικής στρατηγικής των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού για κοινωνική ισότητα και άμεση δημοκρατία, κι αυτή είναι η ανάπτυξη ενός παγκόσμιου αντισυστημικού διαφωτιστικού κινήματος που θα κατεβάσει την επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη Γνώση μέχρι το τελευταίο κύτταρο της κοινωνίας ,για να αποκτήσουμε όλοι άτομα, κοινωνίες, έθνη και ανθρωπότητα Επίγνωση του ιστορικού μας ρόλου για το ξεπέρασμα του καπιταλισμού και για το πέρασμα της ανθρωπότητας σε έναν καλύτερο κόσμο χωρίς αφεντικά και δούλους, στον κόσμο της άμεσης δημοκρατίας με περιεχόμενο την αταξική κοινωνία[5] και πλαίσιο την γνήσια πανανθρώπινη ειρήνη και τον οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό.
Η ιστορία γράφεται με τις δράσεις ή/και με τις παραλείψεις του καθενός μας και ανάλογα γράφεται από εμάς και για εμάς ή εναντίον μας. Απουσίες από αυτή την διαδικασία του κοινωνικού Γίγνεσθαι δεν νοούνται και δεν δικαιολογούνται, όπως δεν δικαιολογούνται ηττοπάθειες, μίζερες ομφαλοσκοπήσεις, ωχαδερφισμοί, συμβιβασμοί και ψευδαισθήσεις για τις προθέσεις του κεφαλαίου, των πολιτικών και κάθε λογής υπαλλήλων του.
[1] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2017.
[2] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Θεός και Κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015.
[3] Για μια διεξοδική ανάλυση βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.
[4] Για μια διεξοδική ανάλυση του ενεργειακού προβλήματος και της λύσης του βλέπε, Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το Υδρογόνο; ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.
[5] Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ Θεσσαλονίκη 2012.
