Του Γρηγόρη Ρουμπάνη
Κακά τα ψέματα, ο κίνδυνος να γίνει στο τέλος ο,τι λέει ο Κώστας Σημίτης είναι ορατός: να δοθεί στην Τουρκία χώρος στο Αιγαίο τόσος, όσος χρειάζεται η γείτων για να μην αισθάνεται ασφυκτικά αποκλεισμένη έξω από το νέο σύστημα εκμετάλλευσης και διάθεσης ενέργειας από τη Ν.Α. Μεσόγειο προς την Ευρώπη. Ο πρώην πρωθυπουργός γνωρίζει καλά: · Από εντάσεις, τις οποίες δεν μπορεί να διαχειριστεί ένας αδύναμος πολιτικός ηγέτης. · Τις συνέπειες της δικής του εθνικής υποχώρησης (όχι μόνο στα Ίμια αλλά και στη Μαδρίτη) και της διαμόρφωσης των γκρίζων ζωνών.
Ακόμα κι όταν επιχείρησε αναδίπλωση λέγοντας πως όλα πρέπει να γίνουν σύμφωνα με τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, δεν εξέφρασε εθνική θέση, εθνικό «θέλω» και «απαιτώ», όπως ο οποιοσδήποτε κάνει όταν προσφεύγει στα δικαστήρια αναζητώντας το δίκιο του.
Και το ακόμα χειρότερο, αυτά τα «θέλω» δεν ακούγονται ούτε από τους εν ενεργεία διεκδικητές της εξουσίας. Αντιθέτως αυτά ακούγονται μόνο από την άλλη πλευρά του Αιγαίου.
Τώρα λοιπόν ξεκαθαρίζουν οι πραγματικοί λόγοι της βιαστικής αποχώρησης του Αλέξη Τσίπρα από την εξουσία, μετά το οδυνηρό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών:
· Ούτε τη δυνατότητα έχει πια να συνεχίσει τη σκληρή μνημονιακή πολιτική, την οποία αποδέχτηκε το καλοκαίρι του 2015 κατά παράβαση της εντολής του εκλογικού σώματος κατά το δημοψήφισμα που ο ίδιος προκάλεσε.
· Ούτε να προχωρήσει σε νέα συμφωνία τύπου Πρεσπών με την Τουρκία, όπως είχε προαναγγείλει δειλά αλλά φανερά ο υπουργός του επί των Εξωτερικών Γιώργος Κατρούγκαλος.
Όσον αφορά το πρώτο, μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο σαφές ότι οι επικυρίαρχοι δανειστές δεν αποδέχονται την τόση χαλάρωση των σκληρών οικονομικών μέτρων, όπως την εμπνεύσθηκε προεκλογικά ο Αλέξης Τσίπρας και εξειδίκευσε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Επιμένουν σε επιστροφή στη λογική που εξασφαλίζει πλούσια πλεονάσματα και αδιαφορούν (ή και εχθρεύονται) την προοπτική μιας μικρής ανάσας ανάπτυξης.
Το τι θα κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ή μάλλον πώς θα κάνει τη μετεκλογική στροφή στην πραγματικότητα, αδιαφορούν. Γνωρίζουν εξάλλου πολύ καλά από την εποχή Ευάγγελου Βενιζέλου, Αντώνη Σαμαρά και Αλέξη Τσίπρα, ότι οι Έλληνες πολιτικοί είναι άπιαστοι στις γυροβολιές. Θα ρίξει τις ευθύνες στον προκάτοχό του και θα αναβάλει την εφαρμογή των μέτρων που έχει προαναγγείλει για πλέον εύθετο χρόνο.
Όσον αφορά το δεύτερο, η κυβέρνηση Τσίπρα δια του υπουργού των Εξωτερικών έχει μιλήσει από τον περασμένο Μάρτιο περί του δικαίου της Τουρκίας να διεκδικεί μερίδιο επί των ενεργειακών κοιτασμάτων και ωφελημάτων, αφού, όπως είπε, έχει μεγάλης έκτασης ακτογραμμή στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο. Επιπλέον έκανε αναφορά στην ανάγκη μιας συμφωνίας τύπου Πρεσπών με την Άγκυρα, ωστόσο δεν είναι ακόμα ώριμες οι συνθήκες. Προφανώς θα ωριμάσουν λίγο αργότερα. Και, ποιος ξέρει, ίσως υπογραφεί στη Μύκονο…
Μα για τα δίκαια της Τουρκίας δεν αναμέναμε τον κ. Κατρούγκαλο να μιλήσει. Δεν είναι αρμόδιος. Αυτό το κάνει ο εκάστοτε Τούρκος υπουργός Εξωτερικών και ο πρωθυπουργός. Για τα ελληνικά δίκαια περιμένουμε έναν (μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου) πρωθυπουργό να αναφερθεί λεπτομερώς, αλλά ματαίως.
Ούτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης ομιλεί περί αυτών. Διότι γνωρίζει ότι δεν δικαιούται.
Το έχουμε ξαναγράψει. Δυστυχώς σ’ αυτές τις εκλογές απουσιάζουν από τα κόμματα εξουσίας οι εθνικές θέσεις. Κι ο λόγος είναι απλός: τα εθνικά δίκαια έχουν υπαχθεί στη δικαιοδοσία των δανειστών με υπογραφή ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ και ορισμένων άλλων προθύμων.
Αυτοί καθορίζουν τις οικονομικές προτεραιότητες της πατρίδας μέσω των εταιρειών τους, αυτοί ορίζουν και τους κανόνες ισορροπίας στο Αιγαίο και τη Ν.Α. Μεσόγειο.
Αν πρέπει να πάρει κάτι η γείτων, θα το πάρει για την εξασφάλιση της σταθερότητας στην περιοχή, όπως αυτοί την εννοούν. Εξάλλου έχουν πολλές μπίζνες απλωμένες στην Τουρκία ή με την Τουρκία και δεν πρόκειται να τις χαλάσουν για την (ταπεινωμένη έτσι κι αλλιώς) Ελλάδα.
Γρηγόρης Ρουμπάνης
