Δύο γεγονότα μέσα σε μια μέρα έρχονται να υπενθυμίσουν με ανησυχητικό τρόπο το πόσο μακριά από την πραγματικότητα βρίσκονται οι όποιες διακηρύξεις περί Ευρώπης της δημοκρατίας και των δημοκρατικών δικαιωμάτων και πόσο κοντά βρίσκεται η Ευρώπη στην επιβολή καθεστώτος έκτακτης ανάγκης υπό κοινοβουλευτικό περίβλημα.
Το πρώτο γεγονός αφορά στην υπερψήφιση από την Ευρωβουλή, με ψήφους 348, έναντι 274 κατά και 36 αποχών, της οδηγίας που καθιερώνει τη λογοκρισία στο διαδίκτυο, περιορίζοντας ασφυκτικά ή και καταλύοντας το δικαίωμα των πολιτών να δημοσιοποιούν τις απόψεις τους, με πρόσχημα τα πνευματικά δικαιώματα. Προς όφελος, στην πραγματικότητα, των επιχειρηματικών κολοσσών που ελέγχουν την ενημέρωση.
Εξαιρετικά προβληματικό, μάλιστα, στην προκειμένη περίπτωση, είναι το ότι μεταξύ των 21 Ελλήνων ευρωβουλευτών μόνο οι δύο, ο Νίκος Χουντής της Λαϊκής Ενότητας και η Σοφία Σακοράφα, καταψήφισαν την αντιδημοκρατική οδηγία. Εφτά άλλοι την υπερψήφισαν, ενώ οι υπόλοιποι είτε δήλωσαν “παρών” είτε απουσίαζαν, αποφεύγοντας να πάρουν θέση.
Την ίδια μέρα, ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν, αναφερόμενος στην 73χρονη διαδηλώτρια που εξακολουθεί να βρίσκεται σε κώμα μετά από τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε από τα ΜΑΤ στη διαδήλωση των “κίτρινων γιλέκων” το Σάββατο στη Νίκαια, δεν δίστασε να δηλώσει πως η περιπέτειά της “ενδέχεται να την κάνει σοφότερη”.
Πρόκειται για μια δήλωση που σε οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες θα επέφερε την αυτόματη παραίτηση του πολιτικού ηγέτη που θα την αποτολμούσε. Ή τουλάχιστον θα ξεσήκωνε την κατακραυγή και θα προκαλούσε κύμα αποδοκιμασιών από τους ηγέτες των άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Η Ευρώπη που ανέχεται την επί τέσσερις μήνες άγρια καταστολή της λαϊκής διαμαρτυρίας στη Γαλλία, ακόμη κι όταν ο Γάλλος πρόεδρος κατέβασε στρατό για την αντιμετώπισή της, δεν βρήκε τίποτα μεμπτό στη δήλωση αυτή, που μόνο κάποιος αιμοδιψής δικτάτορας θα μπορούσε να ξεστομίσει.
Πυκνώνουν τα σύννεφα της αντιδημοκρατικής εκτροπής και ο ευρωπαϊκός ουρανός σκοτεινιάζει.
Και όπως συνέβαινε πάντα στο παρελθόν, η δημοκρατία και οι δημοκρατικές ελευθερίες είναι και πάλι υπόθεση της Αριστεράς και των μαζικών λαϊκών κινημάτων. Που υποχρεούνται να αναλάβουν την υπεράσπισή τους, προτού να είναι πολύ αργά.
